Δεν ήταν έκπληξη για όσους ασχολούνται με την πολιτική κατάσταση στην χώρα, τα αποτελέσματα της τελευταίας δημοσκόπησης της GPO, με τα οποία αναδεικνύεται η κατρακύλα του δικομματικού συστήματος, καθώς τα ποσοστά των δύο κομμάτων εξουσίας της χώρας – ΝΔ και ΠΑΣΟΚ – βρίσκονται αθροιστικά κάτω από το 50%.

Οι πολίτες εκφράζουν μέσω της στάσης τους στην συγκεκριμένη δημοσκόπηση την αίσθηση απαξίωσης για τον πολιτικό κόσμο, την οποία ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να αντιληφθεί ακούγοντας περαστικούς στον δρόμο να σιχτιρίζουν ή συμμετέχοντας ίσως σε κάποια συζήτηση, εν όψει των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών.

Το ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνει στην πρόθεση ψήφου μόλις 28,6%. Φαίνεται ότι οι “αρχηγικές εμφανίσεις” του Παπανδρέου στο εξωτερικό και στα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα για το κόμμα της κυβέρνησης, το οποίο υφίσταται όχι μόνο τη φυσιολογική φθορά του κυβερνώντος κόμματος, αλλά πληρώνει και την υπογραφή του μνημονίου, το οποίο έχει φέρει τα πάνω κάτω στην ελληνική κοινωνία και το σημαντικότερο δημιούργησε μια αίσθηση πλήρους αβεβαιότητας.

Τα κόμματα της ανιτπολίτευσης
Από την άλλη η (νέα) Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά, δεν καταφέρνει να εκμεταλλευτεί ούτε καν την αρνητική της ψήφο στο μνημόνιο, καθώς φαίνεται να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα συνοχής. Λίγους μόλις μήνες μετά τη λαϊκή εντολή των μελών του κόμματος, ο Αντώνης Σαμαράς δείχνει να μην μπορεί να ελέγξει πλήρως το κόμμα, και στελέχη του από τα δεξιά και τα αριστερά προχωρούν σε αλληλοαναιρούμενες κινήσεις.

Το κόμμα βιώνει μια εκτεταμένη περίοδο εσωστρέφειας, καθώς τα στελέχη του μάλλον αφιερώνουν τη δυναμική τους στο “χτίσιμο” νέου είδους μηχανισμών. Τα “νέα πρόσωπα” που προωθούνται σε θέσεις-κλειδιά, προκαλούν τη δυσαρέσκεια των βετεράνων που φαίνεται ότι κάθε τόσο δημιουργούν “αναχώματα”.

Ακόμη και η μη ψήφιση του μνημονίου δεν φαίνεται να βοηθά ιδιαίτερα τη ΝΔ, καθώς οι περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι ήταν μια κίνηση “πολυτέλειας” και εάν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έπρεπε να ψηφίσει υπέρ για να περάσει το μνημόνιο, θα το έκανε, όπως τουλάχιστον μας πληροφορούν μεγαλόβαθμα στελέχη του, όπως ο κ. Βάρδας -στενότατος συνεργάτης του Αντώνη Σαμαρά – αλλά και ο κ. Αβραμόπουλος, ο οποίος μάλιστα επέρριψε ευθύνες και στις παρελθούσες κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας.

Σε άνοδο ΛΑΟΣ και ΚΚΕ
Από εκεί και πέρα, με αυξημένα ποσοστά εμφανίζονται τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη, σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές. Αυτά τα ποσοστά όμως και η φαινομενική αύξησή τους, κατά πάσα πιθανότητα δεν οφείλονται στην πολιτική τους, επί των οικονομικών – που κυρίως απασχολούν τον Έλληνα σήμερα – αλλά σε διάφορες συγκυρίες στο κομματικό τόξο.

Για το μεν ΚΚΕ οι διαλυτικές τάσεις της αριστεράς, το κάνουν να φαίνεται σαν “κάστρο”, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ και η Δημοκρατική Αριστερά, “έμπλεξαν τα μπούτια τους” και αναλώνονται σε συγκρούσεις “προσωπικού” χαρακτήρα. Αρκετοί λοιπόν από τους “απογοητευμένους” του ΠΑΣΟΚ στρέφονται συγκυριακά προς το ΚΚΕ.

Σίγουρα, όπως φαίνεται, δεν επιδοκιμάζονται οι “κινητοποιήσεις” του Περισσού, που “μαζεύτηκαν” μετά την εκτεταμένη λαϊκή κατακραυγή αλλά και το θέρος. Η «επιβράβευση» λοιπόν του ΚΚΕ, όπως φαίνεται, δεν είναι παρά «παράπλευρες απώλειες» των υπολοίπων κομματιών της αριστεράς.

Πάνω-κάτω, ίδια φαίνεται να είναι και η κατάσταση για τον ΛΑΟΣ, που με μια κεντροδεξιά σε κατάσταση αναβρασμού φαίνεται να παγιώνεται ως πόλος, αλλά δεν καταφέρνει να αποκομίσει ιδιαίτερα κέρδη από την εσωστρέφεια της ΝΔ.

Η στάση του κόμματος κατά την ψήφιση του μνημονίου, σίγουρα δεν του αποκόμισε ιδιαίτερα οφέλη. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζει να συσπειρώνει αρκετούς απογοητευμένους Νεοδημοκράτες αλλά και να διατηρεί μια σχετικά σταθερή βάση ψηφοφόρων.

Πρέπει εδώ βέβαια να υποσημειωθεί ότι πολλοί πολίτες που ανήκουν στον χώρο της Δεξιάς, αναμένουν να δουν περισσότερα τόσο από τον ΛΑΟΣ και την ΝΔ, όσο και το τι θα γίνει με το κόμμα (ή μη) της Ντόρας Μπακογιάννη, η οποία όμως δεν φαίνεται να έχει ισχυρά ερείσματα εκτός της Κρήτης. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι ιδιαίτερα μεγάλο είναι και το ποσοστό της αδιευκρίνιστης ψήφου, που ανέρχεται στο 27% περίπου και δείχνει μια γενικότερη στάση αναμονής.

ΠΗΓΗ