Όλη η υφήλιος παρουσιάζεται εντυπωσιασμένη, διότι, τύποις, η Τουρκία καθίσταται -από ένα στρατοκρατικό, νεο-οθωμανικό, τριτοκοσμικό κράτος- ολιγότερο στρατοκρατικό, νεο-οθωμανικό και τριτοκοσμικό!

Λέμε τύποις, διότι από την έγκριση μιας σειράς μεταρρυθμίσεων, μέχρι την εφαρμογή τους, υπάρχει τεράστια απόσταση.

Ιδιαίτερα όταν πρόκειται να εφαρμοσθούν σε μια χώρα με τις προδιαγραφές που προαναφέραμε.

Την ίδια στιγμή, στην Ευρώπη και μέσα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκδηλώνεται ένας άκρατος φιλοτουρκισμός, σε αντιδιαστολή με την εχθρότητα που αναπτύσσεται εις βάρος της Ελλάδας, με αφορμή την οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει, και την Κύπρο, με επίκεντρο το Κυπριακό.

Στο τελευταίο άτυπο συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών των 27 χωρών-μελών της Ένωσης, οι Υπουργοί Εξωτερικών πλείστων ευρωπαϊκών χωρών, μεταξύ των οποίων της Σουηδίας, της Εσθονίας, της Βρετανίας και της Ιταλίας, επιχείρησαν να αποσυνδέσουν τις σχέσεις Ε.Ε. με την Τουρκία στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Μάλιστα ο γνωστός φιλότουρκος Υπουργός Εξωτερικών της Σουηδίας, Καρλ Μπιλντ, επετέθη στη Γαλλία και στην Κύπρο, χαρακτηρίζοντας απαράδεκτο το μονομερές πάγωμα κεφαλαίων, και απειλώντας ότι η Ε.Ε. «πρέπει να ξαναδεί το ζήτημα».

Την ίδια στιγμή, όπως μεταδίδει το Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων από το Στρασβούργο, η Επιτροπή Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης επιχειρεί να βάλει φρένο στις διεκδικήσεις των περιουσιών των Ελληνοκυπρίων στα κατεχόμενα, αρνούμενη να συμπεριλάβει, στην ημερήσια διάταξη της επικείμενης συνεδρίασής της, το θέμα της πλήρους εφαρμογής, από την Τουρκία, της καταδικαστικής απόφασης του ΕΔΑΔ στη διακρατική προσφυγή της Κύπρου κατά της Τουρκίας.

Εν ολίγοις, βρισκόμαστε μπροστά σε μια πλήρως εχθρική συμπεριφορά της Ευρώπης και των οργάνων της έναντι της Κύπρου και σε έναν άκρατο φιλοτουρκισμό, με στόχο να πληγούν καίρια εθνικά συμφέροντα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Επειδή πολλές φορές ακούεται στην Κύπρο, από πολιτικές δυνάμεις, το στερεότυπο σλόγκαν «να αποκτήσουμε στρατηγικούς συμμάχους στη Ε.Ε.», καλό είναι να μας πουν και ποιοι είναι αυτοί με τους οποίους θα συνάψουμε στρατηγικές συμμαχίες.

Με τον Μπαρόζο, τον Φούλε και τα μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που προωθούν το απευθείας εμπόριο με τα κατεχόμενα;

Με τον Σουλτς και τη Σοσιαλιστική του Ομάδα, τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που αποδεικνύονται οι πλέον φιλότουρκοι όλων;

Με τη Σουηδία του Μπιλντ, τη Βρετανία του Κάμερον, την Ιταλία του Μπερλουσκόνι και τις άλλες μεγάλες χώρες της Ε.Ε., που δεν κρύβουν τον έρωτά τους για την Τουρκία;

Μας μένουν η Γαλλία και η Γερμανία.

Αλλά η Γαλλία και η Γερμανία έχουν εντελώς διαφορετική στρατηγική από τη δική μας. Δεν υποστηρίζουν ένταξη της Τουρκίας, αλλά προνομιακή σύνδεση.

Άρα; Μήπως, τελικά, είναι μύθος η Ευρώπη που θα ήταν καταλύτης στη λύση;

Πίσω από τα εύηχα συνθήματα κρύβονται πικρές αλήθειες…

Ηλ. διεύθυνση: antoniouc@simerini.com

ΠΗΓΗ