Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ

Με στόχο τις Θαλάσσιες Οικονομικές Ζώνες

ΟΙ ΝΕΕΣ και συστηματικές τουρκικές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου εντάσσονται σαφώς σ’ έναν συγκεκριμένο στρατηγικό σχεδιασμό, που δεν είναι άσχετος αφενός με τις προοπτικές σοβαρών περιφερειακών εξελίξεων -με κύριο άξονα το Ιρανικό- και αφετέρου (και κυρίως) με τη νομή συγκεκριμένων θαλασσίων περιοχών, στις οποίες έχουν ήδη επισημανθεί εκτεταμένα κοιτάσματα υδρογονανθράκων.

Αυτό το τελευταίο σχετίζεται με τον αναγκαίο προσδιορισμό (και άρα την οριοθέτηση) των λεγομένων Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ), που προϋποθέτει συναινετικές διαδικασίες μεταξύ των ενδιαφερομένων χωρών της Μεσογειακής λεκάνης: Αιγύπτου, Ελλάδος, Τουρκίας, Λιβύης, Ισραήλ, ακόμη και της αυτόνομης Γάζας.

Και βεβαίως της Κύπρου, η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο της περιοχής και της οποίας το έωλο πρόβλημα μπαίνει πλέον σε καταληκτική φάση, με απροσδιόριστες απολήξεις.

Δεν είναι ακριβώς τυχαίο ότι οι νέες τουρκικές προκλήσεις επικεντρώνονται αυτήν τη φορά στην περιοχή της Δωδεκανήσου (και κυρίως νοτίως και ανατολικώς του Καστελλορίζου), όπου αλωνίζει το γνωστό «Πίρι Ρέις» για σεισμογραφικές δήθεν έρευνες. Δήθεν.

Γιατί ξέρουν καλά οι Τούρκοι (και άλλοι) ότι έχουν ήδη επισημανθεί συγκεκριμένα κοιτάσματα φυσικού αερίου, ειδικότερα στη θαλάσσια ζώνη δυτικώς της κυπριακής Πάφου και νοτιοανατολικώς του Καστελλορίζου.

Τα «πηγαινέλα» του «Πίρι Ρέις», αλλά και πολεμικών σκαφών που σουλατσάρουν στην περιοχή, δεν αποσκοπούν παρά στο να δημιουργήσουν de facto γεωπολιτικό τετελεσμένο.

Που θα μεταφρασθεί εν συνεχεία σε de jure πραγματικότητα, όταν θα οριοθετούνται οι ΑΟΖ με τις ενδιαφερόμενες χώρες. Με διμερείς διαδικασίες και ανάλογες συμφωνίες.

Ήδη η Κύπρος συνυπέγραψε με το Κάιρο, αλλά η Άγκυρα έχει απειλήσει δυναμική επέμβαση σε περίπτωση ενεργοποιήσεως αυτής της συμφωνίας, επικαλούμενη ακόμη και δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων. Άρα και συνεμπλοκή του «ψευδοκράτους» με δικές του ΑΟΖ στην ειδική αυτή περιοχή!

Η παρέμβαση της Άγκυρας έχει μέχρις ενός βαθμού τροχοπεδήσει την κυπροαιγυπτιακή σύγκλιση, ενώ ακόμη και πρόσφατα πραγματοποιήθηκαν κοινές τουρκοαιγυπτιακές αεροναυτικές ασκήσεις στην περιοχή που προσεγγίζει τα Δωδεκάνησα. Κάτι που προδιαγράφει και άλλες σοβαρές εξελίξεις, που δεν μπορούν ακόμη να προεικασθούν.

Ανεξαρτήτως όλων αυτών των λεπτομερειών (και άλλων ακόμη σοβαροτέρων, που αφορούν τις ζώνες μεταξύ Κύπρου – Ισραήλ και Τουρκίας – Συρίας – Ισραήλ) οι τουρκικές ενέργειες, που συνήθως από ελληνικής πλευράς χαρακτηρίζονται γενικόλογα ως προκλήσεις, δεν εξελίσσονται εική και ως έτυχε. Και δεν αφορούν μόνο σε θέματα αμφισβητήσεως αιγαιωτικών περιοχών.

Είναι, αντιθέτως, μέρος ενός πιο πολυδιάστατου τουρκικού γεωστρατηγικού παιγνίου, που σκοπεί στον μάξιμουμ έλεγχο συγκεκριμένου ζωτικού χώρου. Με την επιβολή συνθηκών στρατηγικής κηδεμονεύσεως αυτής της γεωγραφίας εντεύθεν και πέραν του Αιγαίου.

Ό,τι και να συμβαίνει, δύσκολα μπορεί να γίνει δεκτό ότι αυτά μπορεί να ενεργοποιούνται είτε εν αγνοία είτε, κυρίως, χωρίς τη σιωπηρή συγκατάνευση κάποιων κέντρων ισχύος.

Κι εξάλλου, όσα είπε (και κυρίως με τον τρόπο και τον τόνο που τα διετύπωσε) προσφάτως ο βρετανός πρωθυπουργός στην Άγκυρα συνιστούν ευανάγνωστους κώδικες ερμηνείας όσων αυτήν τη στιγμή προάγονται.

Με την τουρκική προκλητικότητα, ως αιχμή μιας ευρύτερης πολιτικής του Ατλαντισμού, του οποίου η Τουρκία έχει σαφώς προσδιορισθεί ως ο ένας από τους βασικότερους πυλώνες για την Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή.

ΠΗΓΗ