Τελικά δεν το αποφύγαμε. Αυτές οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν θα έχουν καμία, μα καμία, σχέση με την Αυτοδιοίκηση.

Είναι η πρώτη εκλογική αναμέτρηση ύστερα από ένα θυελλώδη χρόνο, στον οποίο ήρθαν τα πάνω κάτω.

Είναι, λοιπόν, δυνατόν να περάσει έτσι «ήσυχα και απλά»; Δεν είναι.

Κι όμως κάποιοι αφελείς ή ανόητοι κυβερνητικοί εγκέφαλοι είχαν πιστέψει ότι θα την περνούσαν αβρόχοις ποσί. Μιλώντας για τον «Καλλικράτη», θα καθάριζαν καμιά δεκαριά περιφέρειες με τη μία και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Η κυβέρνηση έπεσε και πάλι έξω στις εκτιμήσεις της και αναγκάσθηκε να συρθεί από την αντιπολίτευση στο γήπεδο της Οικονομίας, όπου οι τοπικές εκλογές έχουν προσλάβει χαρακτήρα δημοψηφίσματος για το Μνημόνιο.

Μια κυβέρνηση, που θα αποδοκιμαστεί χοντρά από την κάλπη (έστω την αυτοδιοικητική) μπορεί να ……….παριστάνει ότι δεν τρέχει τίποτα, επειδή θα διαθέτει την (τυπική) κοινοβουλευτική πλειοψηφία;

Επομένως, είναι λογικό να ομιλεί σε μια τέτοια περίπτωση, για βουλευτικές εκλογές ο Γ. Παπανδρέου, ανεξάρτητα εάν αποτελούν κόκκινο πανί για την τρόικα και τις αγορές.

Και είναι αντιφατικό από την πλευρά του Α. Σαμαρά να θέλει συντριπτική ήττα της κυβέρνησης στη βάση του Μνημονίου, αλλά όχι και εθνικές εκλογές στη συνέχεια.

Ο Παπανδρέου θέτει το δίλημμα, ο Σαμαράς αρχίζει τα κλαψουρίσματα. Αντί να πανηγυρίζει που τον έφερε στα νερά του, αρχίζει να ψελλίζει ότι, ο Παπανδρέου «απειλεί και εκβιάζει τον λαό»!

Και όμως οι εκλογές του Νοέμβρη είναι από τις κρισιμότερες, ίσως των πολλών τελευταίων χρόνων, για τις τοπικές κοινωνίες.

Με το σχέδιο «Καλλικράτης» επιχειρείται μείζων διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας.

Η Ελλάδα δεν θα είναι ίδια μετά τον «Καλλικράτη»…πηγη