Νέο… εργοτάξιο ξεκίνησαν χθες οι Ευρωπαίοι ηγέτες, οι οποίοι, ύστερα από έντονες πιέσεις του γαλλογερμανικού άξονα, αποδέχθηκαν την αναθεώρηση, έστω και απλουστευμένη, της Συνθήκης, προκειμένου να περιλάβει και τη διάσωση χωρών με δημοσιονομικά προβλήματα.

Οι λεπτομέρειες της αναθεώρησης θα καθοριστούν στη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου, αλλά οι θέσεις των Γερμανών είναι γνωστές και δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας σχετικά με τις μελλοντικές εξελίξεις.

Δύο ήταν τα «αγκάθια» της Συνόδου Κορυφής, η αναστολή του δικαιώματος ψήφου στο Συμβούλιο για τις χώρες που συστηματικά παραβιάζουν τους κοινοτικούς κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχία και η πρόβλεψη ενός μόνιμου μηχανισμού διάσωσης χωρών.

Και τα δύο θέματα παραμένουν στα «τραπέζι». Ωστόσο, η Γερμανίδα καγκελάριος, Ανγκελα Μέρκελ, διαπιστώνοντας κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής, την Πέμπτη και Παρασκευή, στις Βρυξέλλες, ότι η αναστολή της ψήφου δεν μπορεί να γίνει δεκτή από τα άλλα κράτη – μέλη, έριξε το βάρος στη δεύτερη επιδίωξη, που είναι ο καθορισμός του μηχανισμού διάσωσης.

Η λέξη «διάσωση» δεν θα πρέπει να εκληφθεί με την κυριολεκτική έννοιά της στην παρούσα περίπτωση. Κυρίως για τις χώρες που θεωρούνται «αδύναμοι κρίκοι» της Ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα, και, δευτερευόντως, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Ισπανία.

Στην ουσία, δεν πρόκειται για διάσωση, αλλά για την έναρξη μιας διαδικασίας που μπορεί να καταλήξει ακόμη και σε αναδιάρθρωση του χρέους μιας χώρας.

Η διαδικασία, που θα ακολουθείται, προβλέπει τη συνεισφορά και των τραπεζών στη διάσωση μιας χώρας. Θα καλούνται δηλαδή να αποδέχονται την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους, διακρατώντας τα ομόλογα που έχουν αγοράσει.

Σε περίπτωση που και μετά την επιμήκυνση το πρόβλημα εξακολουθεί να υφίσταται, τότε θα υποχρεώνονται να διαγράφουν μέρος του χρέους.

Το καίριο ερώτημα που τίθεται είναι ποια τράπεζα, επενδυτικός οίκος ή συνταξιοδοτικό ταμείο θα αγοράζει κρατικά ομόλογα χωρών που θεωρούνται αδύναμοι κρίκοι, όταν γνωρίζει ότι, σε μερικά χρόνια, μπορεί να χάσει όχι μόνο τους τόκους, αλλά και τα κεφάλαιά της επένδυσης;

Η απάντηση είναι απλή, κανένα σοβαρό πιστωτικό ίδρυμα δεν θα λαμβάνει το ρίσκο, πάρα μόνοι κερδοσκοπικά σχήματα με υπέρογκα επιτόκια.

Ολα αυτά, γιατί οι Γερμανοί θέλησαν να βγάλουν από πάνω τους οποιοδήποτε βάρος από τη χρεοκοπία μιας χώρας. Και το πέτυχαν. Από τη στιγμή που αυτοί θα συνεχίσουν να δανείζονται με 2,5 και 3%, δεν τους ενδιαφέρει με τι επιτόκια δανείζονται οι άλλοι.

Τους ενδιαφέρει επίσης η διατήρηση της σταθερότητας στην Ευρωζώνη. Και το επιτυγχάνουν μέσω του μηχανισμού.

Ποτέ δεν έκρυψαν, άλλωστε, ότι απώτερος στόχος τους είναι να παραμείνει στην ΟΝΕ όποιος αντέξει, ενώ για τους άλλους, επειδή δεν μπορεί να τους διώξει, τους δείχνει απλώς την έξοδο .

πηγη