Ν. Λυγερός
Αφού η άρση του Casus belli δεν είναι πια μια θεωρητική ουτοπία είναι απαραίτητο να εξετάσουμε και τις προοπτικές αυτής της αλλαγής φάσης ακόμα κι αν για να γίνει υπαρκτή θα πρέπει να περιμένουμε την τελική απόφαση της τουρκικής εθνοσυνέλευσης.
Σε κάθε περίπτωση η προετοιμασία είναι εύλογη στη στρατηγική.
Η άρση του Casus Belli επιτρέπει την εφαρμογή μέσω της επικύρωσης της Συνθήκης Montego Bay για τα 12 ναυτικά μίλια. Επιπλέον, ανοίγει πρακτικά και το θέμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, η οποία καλύπτει τις ανάγκες μας στο χώρο του Αιγαίου. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να σημειώσουμε και τον εξής προβληματισμό.
Όταν μιλούμε για τα 12 ΝΜ και μετά για το 200 ΝΜ, δηλαδή όταν περνάμε από τα χωρικά ύδατα στην ΑΟΖ, έχουμε την εντύπωση ότι δεν μπορούμε παρά μόνο να κερδίσουμε χώρο.
Αυτό ισχύει μόνο στη φάση, όπου υπάρχουν τουλάχιστον 3 παίκτες για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία της θεωρίας παιγνίων, αφού η θεωρία αποφάσεων δεν επαρκεί για αυτόν τον προβληματισμό. Διότι το κέρδος για τις δύο χώρες προέρχεται από το χώρο που χάνουν στα διεθνή ύδατα.
Greek National Pride 
Δεν κατάλαβα τίποτα (και δεν είμαι χαζός). Ή, μάλλον, για να το θέσω πιο σωστά, δεν κέρδισα τίποτα σε σχέση με αυτά που ήξερα. Ο κος Λυγερός μας ενημέρωσε με πολυπλοκότατο τρόπο ότι 1+1=2. Τον ευχαριστούμε, αλλά το γνωρίζαμε ήδη.
Εχουν χυθεί τόνοι μελάνης στο να λένε ότι η επέκταση στα 12 μίλια των χωρικών υδάτων θα ακύρωνε στη πράξη το κούφιο «casus beli» και όλες σχεδόν τις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο. Δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΝΟΜΙΚΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ υπέρ της Τουρκίας. Υπάρχουν μόνο αυθαίρετες ερμηνείες. Με τα νομικά επιχειρήματα ΜΟΝΟ δε κερδίζεις. Χρειάζεται τόλμη και αποφασιστηκότητα. Αν η Ελλάδα είχε δείξει αποφασιστικότητα σε συνδυασμό με το ισχυρότατο νομικό οπλοστάσιο που διαθέτει τα πράγματα θα είχαν τελειώσει προ πολλού.
Σε τελική ανάλυση είναι περιττό να μιλάμε για εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων ή για υπερήφανη και ανεξάρτητη Ελλάδα. Θα πρέπει να αποφασίσει η Ελλάδα και οι πολίτες της αν ο ορυκτός πλούτος έχει τόση μεγάλη αξία για αυτούς ΚΑΙ ΑΝ ΘΕΛΕΙ να τα υπερασπιστεί αποδεχόμενοι να θυσιάσει ανθρώπους, χρήμα και μέσα. Ομελέτα χωρίς σπάσιμο αυγών δε γίνετε.
Αν όχι, δεν έχει κανένα νόημα να ξοδεύονται ΔΙΣ σε πανάκριβους εξοπλισμούς(FREMM,NMA,AΡΜΑΤΑ κλπ). Δεν έχει κανένα νόημα ο στρουθοκαμηλισμός και οι ανέξοδες κορώνες ή τα γελοία δόγματα της στρατηγικής ψυχραιμίας, του αναφαίρετου δικαιώματος μας και των διαβημάτων που καταλήγουν στα σκουπίδια. Ας προχωρήσουν τότε σε συνεκμετάλλευση
για να πάρουμε και κανένα φράγκο ώστε να μειωθεί και το χρέος.
ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙΣ.
Το 1940 είπαμε ΟΧΙ στη παροχή γης και ύδωρ. 70 χρόνια μετά τι θα κάνουμε?
Αγαπητέ ΒΑΣΙΛΗ, δυστυχώς τα σκληρά αλλά αληθινά σου λόγια με βρίσκουν άλλη μια φορά απολύτως σύμφωνο.
Θα ήθελα όμως να προσθέσω στα γραφόμενα σου ότι το 1940 που είπαμε το ΟΧΙ δεν είχαμε καν (σε σύγκριση με τα τότε δεδομένα) τον σημερινό σύγχρονο οπλισμό. Απλά τότε είχαμε κάτι άλλο…. είχαμε ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ
Προηγούμενοι σχολιαστές. Το παραπάνω άρθρο, όπως το καταλαβαίνω και έχοντας διαβάσει και κάποια άλλα άρθρα του κ. Λυγερού πάνω στο θέμα της ΑΟΖ, είναι σημαντικό γιατί αναδεικνύει τα προβλήματα που πιθανόν να αντιμετωπίσουμε σε περίπτωση που υλοποιηθεί η άρση του casus belli αλλά δεν προετοιμαστούμε σωστά για το επερχόμενο πλαίσιο διαπραγματεύσεων. Γι’ αυτό και τονίζει τη σημασία της προετοιμασίας που είναι στην ουσία το περιεχόμενο της στρατηγικής, σε αντίθεση με την τακτική. Το θέμα με την ΑΟΖ, είναι ότι υπάρχουν περιοχές εντός των 200 ΝΜ που θα άνηκαν με βάση το απλοποιημένο αυτό μοντέλο και στις δύο χώρες (Ελλάδα-Τουρκία). Οπότε το θέμα της προετοιμασίας έγκειται στο πως θα γίνει ο διαχωρισμός αυτών των περιοχών (εδώ μπαίνει η θεωρία παιγνίων που αναφέρεται). Αυτό που προτείνει στο άρθρο ο κ. Λυγερός είναι η εφαρμογή συγκεκριμένων μαθηματικών εργαλείων, μέσω της τοποστρατηγικής στις διαπραγματεύσεις. Τα διαγράμματα Voronoi και η τριγωνοποίηση Delaunay είναι δύο από αυτά που στην ουσία αναδεικνύουν την έννοια της μέσης γραμμής. Οποιοδήποτε άλλο επιχείρημα-λύση (πχ. γεωμορφολογικό) , μπορεί να δημιουργήσει άλλα τοπικά προβλήματα σε διάφορες περιοχές είτε με τη γείτονα χώρα είτε στο μέλλον σε συμμαχικό-ευρωπαϊκό πλαίσιο. Γι’ αυτό και κλείνει με την παραπάνω προτροπή, ώστε να μην επαναληφθούν διαπραγματευτικά λάθη του παρελθόντος.