Με τον Σάββα Ιακωβίδη

Ενώ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας οδεύει εντός των ημερών προς τη Νέα Υόρκη, όπου θα πραγματοποιηθεί η τριμερής συνάντηση Μπαν Κι Μουν-Χριστόφια-Έρογλου, ας προσεχθούν μερικά δεδομένα, που διαζωγραφίζουν και θα επηρεάσουν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο Κυπριακό.

Στην Ελλάδα έγιναν εκλογές, που ολοκληρώνονται σήμερα.

Ο Παπανδρέου μπορεί να λέγει ότι πήρε ψήφο εμπιστοσύνης αλλ’ η Ελλάδα είναι γονατισμένη από τα δεινά της οικονομίας και την εξάρτησή της από τους ξένους. Στην Κύπρο, ο Δ. Χριστόφιας έμεινε ουσιαστικά μόνος με το ΑΚΕΛ αφού όλα τα άλλα κόμματα επικρίνουν σκληρά την πολιτική και τους χειρισμούς του στο Κυπριακό.

 

Μπορεί να επικαλείται την κρισιμότητα των στιγμών και την ενότητα στο εσωτερικό μέτωπο, όμως δεν πείθει κανέναν ότι η πολιτική του είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την Τουρκία.

Η καθημερινή εξαγγελία των καλών του προθέσεων και της ετοιμότητάς του για λύση είναι παιγνίδι εντυπώσεων προς τους ξένους και δη τους Εγγλέζους, τους ΟΗΕδες και μερικούς άλλους άσπονδους φίλους του, που τον καρτερούν στη γωνία.

Και η γωνία είναι η συνάντηση της Νέας Υόρκης.

Μπορεί ο Πρόεδρος να υποστηρίζει ότι δεν θα δεχθεί πιέσεις ούτε επιδιαιτησία ή αλλαγή διαδικασίας, αλλ’ ο ΓΓ του ΟΗΕ δεν κάλεσε τον Χριστόφια και τον Έρογλου στην έδρα του ΟΗΕ για να πιουν καφέ ή για να τους διαβάσει το φλιτζάνι.

Τους κάλεσε για τους λόγους, που ανέλαβαν να μας εξηγήσουν εκ προοιμίου, όπως πάντα σε όλες τις φάσεις του Κυπριακού, οι Εγγλέζοι.

Μια ανάλυση στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» και ένα άρθρο του πρώην υπουργού Εξωτερικών της Βρετανίας, Τζακ Στρο, εξηγούν τι θα συμβεί στη Ν. Υόρκη.

Και τα δύο κείμενα συγκλίνουν στις ίδιες διαπιστώσεις και στα ίδια συμπεράσματα: Η ΕΕ και ο ΟΗΕ κουράστηκαν, δήθεν, μαζί μας. Δεν μπορεί να συνεχιστεί η αρνητική, τάχα, στάση των Ελλήνων της Κύπρου.

Η Κυπριακή Δημοκρατία δεν έπρεπε να ενταχθεί στην ΕΕ και, αν αποτύχουν και οι σημερινές προσπάθειες για λύση, τότε θα οδηγηθούμε σε διχοτόμηση, την οποία ο Στρο καλεί τη βρετανική κυβέρνηση, επίσημα πια, να μελετήσει ως λύση.

Ως εάν ο Στρο να μη γνωρίζει ότι η χώρα του, από το 1956 είχε προτάξει ως επίσημη πολιτική της τη διχοτόμηση της Κύπρου.

Ας έρθουμε τώρα στην Τουρκία. Με εμπνευστή τον Νταβούτογλου, η εξωτερική πολιτική της έχει αποθηριωθεί. Δυστυχώς για τον Ελληνισμό, η Τουρκία κατάφερε να εμπεδώσει διεθνώς την εικόνα μιας αναδυόμενης δύναμης, με ασυγκράτητες και μη συγκαλυπτόμενες φιλοδοξίες να καταστεί μεγάλη δύναμη στα επόμενα χρόνια. Ο Ερντογάν θεωρείται ως νέος… Ατατούρκ.

Ο Γκιουλ τιμάται από τους Βρετανούς ως περιφερειακός και διεθνής ηγέτης της χρονιάς!

Ο Νταβούτογλου τιμάται από δεξαμενή σκέψης στην Ουάσινγκτον ως ένας νέος Κίσιντζερ.

Η Τουρκία επαινείται από τον ΓΓ του ΟΗΕ ως ειρηνοποιός χώρα, που με τις πρωτοβουλίες και τις δράσεις της συμβάλλει στην αντιμετώπιση κρίσεων και συγκρούσεων.

Η Τουρκία μεσολαβεί στο Μεσανατολικό, μεταξύ Πακιστάν και Αφγανιστάν, επιδιώκει βελτίωση των σχέσεών της με την Αρμενία, ενδυναμώνει τις σχέσεις της με τη Ρωσία και τώρα συνεργάζεται με τη Γαλλία, για να αντιμετωπίσουν από κοινού την Κίνα, που επεκτείνεται στην Αφρική.

Και η κατοχή της Κύπρου; Και ο εποικισμός; Ποιος νοιάζεται ή ποιος τη θυμάται…

Η Τουρκία είναι μη μόνιμο μέλος του ΣΑ του ΟΗΕ και θεωρείται από τις ΗΠΑ ως σημαντικός στρατηγικός εταίρος. Παρά την κρίση με το Ισραήλ, ο δεύτερος έχει ανάγκη την Τουρκία.

Η Αίγυπτος και άλλες αραβικές χώρες υποβλέπουν με ανησυχία τις κινήσεις της Άγκυρας να ηγηθεί του μουσουλμανικού και ισλαμικού κόσμου.

Η Τουρκία έχει πλήρη επίγνωση της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής θέσης της. Την αξιοποιεί ληστρικά ακολουθώντας με αυτοπεποίθηση δική της εξωτερική πολιτική.

Αυτά και άλλα δημιουργούν ένα απύθμενο αίσθημα αλαζονείας και υπεροψίας, που ξεπερνά τα όρια του ανεκτού θράσους. Ιδού τελευταία εκδήλωση τουρκικής αλαζονείας. Ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας, Νταβούτογλου, μιλώντας την περ. Πέμπτη στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση, είπε και τα εξής:

«Από στρατηγικής πλευράς η πορεία μας προς την ΕΕ είναι σημαντική. Δίνουμε το εξής μήνυμα στην ΕΕ. Έχει σήμερα μπροστά της μία πολύ στρατηγική επιλογή.

Η ΕΕ ή θα γίνει μία παγκόσμια δύναμη, σημαντική και δραστήρια από πολιτική και στρατηγική άποψη, ανταγωνιστική από οικονομική πλευρά και αφομοιωτική πολιτισμικά ή θα είναι μία ηπειρωτική δύναμη, με μειωμένη πολιτική επιρροή και οικονομική ανταγωνιστικότητα και εσωστρεφής από πολιτισμική άποψη.

Υπό αυτή την έννοια η ένταξη της Τουρκίας θα έχει το χαρακτήρα εξέτασης για την ΕΕ. Η Τουρκία έχει δείξει ότι μπορεί να γίνει μεγάλη στρατηγική δύναμη και δίχως την ΕΕ. Υπάρχει, όμως, σημαντικό στρατηγικό βάρος που μπορεί να προσθέσει η Τουρκία στην ΕΕ».

Τα σχόλια περιττεύουν, για όσους έχουν μελετήσει το βιβλίο του Νταβούτογλου, «Στρατηγικό Βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας».

Ενώπιον αυτής της ασυγκράτητης τουρκικής αλαζονείας, της εμπέδωσης της εικόνας μιας Τουρκίας ως αναδυόμενης δύναμης στο διεθνές σύστημα και της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής της, πού είναι η αντίσταση και η αντίδραση του Ελληνισμού;

Μια αδύναμη και οικονομικά, πολιτικά και εθνικά καθημαγμένη Ελλάδα και μια Κύπρος όμηρος του τουρκικού θηρίου. Και οι δύο πιεζόμενες, εκβιαζόμενες και εξαρτώμενες από ξένους δανειστές και «φίλους».

Ας επιστρέψουμε στη Ν. Υόρκη. Ο Δ. Χριστόφιας να μην έχει ψευδαισθήσεις για το τι θα συναντήσει ή θα του στήσουν εκεί. Μόνον η άρνησή του να δεχθεί πιέσεις και η μη διευκρινιζόμενη ευελιξία του, δεν νομίζουμε ότι θα είναι αρκετή και ισχυρή θωράκιση…

πηγη