Η Γερμανία έχει κηρύξει τον πόλεμο στην Ευρώπη. Αν η προηγούμενη άποψη δεν ισχύει, μετά το καινούργιο χτύπημα της Ευρωπαϊκής οικονομίας από την Γερμανίδα Καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ,τότε θα πρέπει να αναφερθούμε σε … βλακεία!

Η δήλωση της κας Μέρκελ, ακολουθούμενη από την Γαλλίδα υπουργό Οικονομικών κα Λαγκάρντ, ότι θα πρέπει και οι ιδιλώτες επενδυτές να πληρώσουν στο μέλλον μέρος της ζημιάς που ενδεχομένως προκληθεί από την αδυναμία ορισμένων χωρών να καλύψουν την αποπληρωμή των εκδιδόμενων από αυτές ομολόγων, είναι γεγονός.

Τα spreads εκτινάχθηκαν άμεσα. Όχι μόνο στα ήδη εκτοξευμένα υψηλά Ελληνικά ομόλογα, αλλά και σ αυτά της Ιρλανδίας, Πορτογαλίας και της Ισπανίας.

Η καταβύθιση των ευρωπαϊκών χρηματιστηρίων και το κύμα αντιδράσεων εξανάγκασαν το Γερμανο-Γαλλικό άξονα να κάνει πίσω και να μιλά με “ελληνική” ορολογία, δηλαδή να λένε πως “δεν εννοούσαν ό,τι είχαν πει”. Αλλά ο πρόεδρος της ΕΚΤ, κ. Τρισέ που τις άκουσε κατάλαβε άμεσα το κόστος αυτής της προτεινόεμνης πολιτικής και αναγκάστηκε να τους επιτεθεί δημόσια όπως και ο Ιρλανδός πρωθυπουργός κ. Λόχαν που εξανέστει θεωρόντας τις δηλώσεις τη συγκεκριμένη στιγμή επίθεση εναντίον της Ιρλανδίας.

Αλλά η κα Μέρκελ ελάχιστα δείχνει να ενδιαφέρεται για την τύχη της Ιρλανδίας, της Ελλάδας ή της Πορτογαλίας και Ισπανίας. Αυτό που ήθελα να πετύχει, το πέτυχε. Δηλαδή την μείωση της αξίας του ευρώ, σε μια περίοδο που με βάση τα τελευταία στατιστικά στοιχεία της Eurostat, η Γερμανία δείχνει σημάδια κόπωσης στο ρυθμό ανάπτυξής της (από 1% έπεσε στο 0,7%). Άρα χρειάζεται μια “ένεση” εξαγωγών που με ακριβό ευρώ δεν μπορεί να επιτευχθεί.

Υπάρχουν θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με το που οδηγείται η Ευρώπη και οι εθνικές οικονομίες των χωρών-μελών; Φυσικά και υπάρχουν, αλλά η συγκεκριμένη άσκηση οικονομικής πολιτικής από την ηγεσία της Γερμανίας, δεν ανήκει στο χώρο αυτό. Το Βερολίνο, έπαιξε με την “ελληνική κρίση”, καθυστερώντας της ευρωπαϊκή παρέμβαση, επεχείρησε ήδη να προκαλέσει κρίση στην ΕΕ με το αίτημα για την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισσαβόνας (μόλις άρχισε να ισχύει) και τώρα διαλύοντας την υφιστάμενη ασφάλεια στις αγορές που προσέφερε η δημιουργία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου για την παρέμβαση σε περίπτωση κρίσης. Ήταν τόσο σοβαρή η κρίση που προκάλεσε η κα Μέρκελ, που όχι μόνο οι ευρωπαίοι ηγέτες στη Σύνοδο του G20, αναγκάστηκαν να στείλουν μηνύματα ενίσχυσης του Δουβλίνου. Για τον ίδιο λόγο επενέβη, εμφανώς, αναστατωμένος και ο πρόεδρος της Επιτροπής Χ. Μ. Μπαρόζο.

Τα παιχνίδια της κας Μέρκελ, ξαναζωντανεύουν τα ερωτηματικά λοιπόν, για το τι επιθυμεί η Γερμανία στην ΕΕ. Κατ΄ορισμένους οικονομολόγους, η Γερμανία πλέον δεν αναμένει πολλά από την υπόλοιπη Ευρώπη, ιδιαίτερα την περιφέρεια καθώς οι χώρες αυτές μέσα στην κρίση, έχουν μειώσει σοβαρά τις εισαγωγές τους από τη Γερμανία.Η Γερμανική οικονομία πλέον στηρίζεται σε μαγάλο βαθμό από τη Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία, τη Ν. Α Ασία και τη Λατινική Αμερική. Γιατί ν ασχολείται λοιπόν με την Ευρώπη;

Η κρίση των Ιρλανδικών ομολόγων, όπως και των Ελληνικών, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ξεπεραστεί, ακόμη κι αν απαιτηθεί το Δουβλίνο να ζητήσει βοήθεια από τις Βρυξέλλες. Εκείνο που θα παραμείνει, για να επανεμφανιστεί στην επόμενη κρίση, είναι το “τι θέλει να πετύχει μεσοπρόθεσμα η Γερμανία” Θέλει αυτή την Ευρώπη ή θέλει μαι Ευρώπη “οικόπεδο” και την ίδια σε ρόλο κτηματομεσίτη;

πηγη: Ο Δραγουμένος