Για πρώτη φορά Πρόεδρος της Κύπρου προσφώνησε τη Βουλή των Ελλήνων.

Η ομιλία ήταν ευκαιρία για ανανέωση του δεσμού με την Ελλάδα και προβολή της Κύπρου ως μαχόμενου τμήματος του Ελληνισμού, που χρειάζεται συμπαράσταση. Ήταν, επίσης, ευκαιρία για να ανατραπούν όσα «αρνητικά» προέκυψαν για «εισβολή των δύο μητέρων πατρίδων».

Με αυτά τα δεδομένα, ποιο έπρεπε να είναι το περιεχόμενο της ομιλίας;

Ποια προεξάρχοντα μηνύματα έπρεπε να στείλει; Αν κριτήριο για τη δομή, επιχειρηματολογία και τεκμηρίωση μιας ομιλίας είναι το ακροατήριο -στην περίπτωση, η Βουλή των Ελλήνων και διά μέσου της, όλη η Ελλάδα-, δυστυχώς, χάσαμε ως Κύπρος πάλι την ευκαιρία. Λέμε πάλι, διότι «λανθασμένες» ομιλίες είχαμε και άλλες φορές (π.χ. ενώπιον Brookings). Για τη συγκεκριμένη, μερικά μόνο σημεία αρκούν.

Εφόσον ο Πρόεδρος δεσμεύτηκε ότι δεν θα προβεί σε άλλες «γενναιόδωρες προσφορές», η αδιάλλακτη στάση της Τουρκίας οδηγεί σε αδιέξοδο.

Επιτακτικά προκύπτει πλέον η επιλογή για τερματισμό των ενταξιακών της Τουρκίας. Αυτό έπρεπε να είναι κεντρικό μήνυμα, πράγμα που συνάδει με το Πρόγραμμα Διακυβέρνησής. Αυτή τη γραμμή έπρεπε να εκφράζει ο Πρόεδρος ενός ημικατεχόμενου κράτους της Ε.Ε. και επικεφαλής του κυπριακού Ελληνισμού. Αλλά, τέτοιο μήνυμα δεν υπήρχε.

Στην ομιλία κρίθηκε ότι προείχαν και περιλήφθηκαν αναφορές για τις… ευθύνες που έχουμε ως Ελληνισμός για τη σημερινή κατάσταση στην Κύπρο! Αν κάποιος πολιτικός πιστεύει -λανθασμένα- περί συλλογικών ευθυνών μας, που πρέπει να πληρώσουμε με ακρωτηριασμό ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας, επικεντρώνομαι σε ένα απλό ερώτημα: Αυτό προέχει σε μια τέτοια ομιλία;

Αυτό επιτάσσει ως προτεραιότητα ο πατριωτισμός κάθε Ε/κ πολιτικού έναντι της Κύπρου;

Εν μέσω μιας επικίνδυνης κατάστασης στο Κυπριακό, κρίθηκαν σημαντικές για αναφορά στην ομιλία ενώπιον της Ελληνικής Βουλής, οι ανοησίες ενός αμετανόητου χουντικού παππού προς τον τρίχρονο εγγονό του… Αλίμονο!

Οι συγκυρίες υπήρξαν αδυσώπητες. Το βράδυ του Σαββάτου 20 Νοεμβρίου 2010, ενόσω στο Προεδρικό «συγκλονίζονταν» από τις ανοησίες του χουντικού παππού, στον Άγιο Δομέτιο (μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω), σε μια αίθουσα κατάμεστη από απλό κόσμο, τα αδέλφια που αντιμετώπισαν πλάι-πλάι τον Αττίλα το 1974 (στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ και του 1ου Λόχου 211 Τάγματος Πεζικού) ανταμώθηκαν ξανά και έγιναν μέσω μιας σεμνής τελετής αδέλφια-δίδυμα.

Το 1974 στον Αϊ-Δεμέτη, γράφτηκαν μερικές από τις πλέον σκληρές και φονικές μάχες. Νέοι 18 με 20 χρονών, προδομένοι και εγκαταλειμμένοι από τη χούντα, αντιμετώπισαν τις πάνοπλες και υπέρμετρες δυνάμεις του Αττίλα.

Και κράτησαν Θερμοπύλες, ώσπου δεκάδες τουρκικά άρματα πάτησαν τα υψώματα της ΕΛΔΥΚ με τους μαχητές της μέσα στα χαρακώματα.

Ώσπου μπουλούκια από Αττίλες πλάκωσαν στα Φυλάκια της γραμμής του 211 Τ.Π. Το Σάββατο βράδυ όμως ήταν όλοι εκεί, νεκροί και ζωντανοί, και με απούσα την Κυβέρνηση. Αυτά τα συγκλονιστικά, δεν κρίθηκαν άξια αναφοράς στη Βουλή των Ελλήνων, διότι προτεραιότητα προφανώς είχε ο χουντικός παππούς!

Παρεμπιπτόντως, στην πρόσφατη σύνοδο του ΝΑΤΟ, ο Γάλλος Πρόεδρος, αναφερόμενος στο Κυπριακό και σε έντονο ύφος (δημοσιογράφοι μίλησαν για καβγά), υπέδειξε στον Τούρκο Πρόεδρο πως οι 27 χώρες της Ε.Ε. είναι μια οικογένεια με κοινές αξίες και αυτό είναι μια πραγματικότητα, που οφείλει να αποδεχθεί η Τουρκία. Και συμφώνησε η Γερμανία.

Η ελληνική κυβέρνηση σιώπησε. Ήταν απασχολημένη σε μυστικές συνομιλίες με την Τουρκία για το Αιγαίο με βάση την πολιτική του Ελσίνκι, που ξεκίνησε το 1999 και που, όπως δήλωναν τότε, θα έλυνε το μέτωπο των διαφορών του Ελληνισμού με την Τουρκία, διαφορετικά οι ενταξιακές της Τουρκίας θα τερματίζονταν το 2004.

Είμαστε στο 2010. Μας κυβερνούν τα ίδια μυαλά στην ίδια πολιτική. Και οι ξένοι διαμαρτύρονται πιο έντονα από τους δικούς μας.

http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/politics/332125