Πολύς λόγος γίνεται για τη χαμένη γενιά του μνημονίου εννοώντας ότι αυτή είναι, το δίχως άλλo, τα σημερινά δεκαπεντάχρονα και εικοσάχρονα που έρχονται να ενηλικιωθούν μέσα σε μια πραγματικότητα δραματικά διαφορετική από αυτή που βίωσαν μεγαλώνοντας υπό τις φτερούγες των γονιών τους.

Πραγματικά το σοκ γι’ αυτά τα παιδιά, που δεν γνώρισαν τη ζωή χωρίς κινητό, έζησαν μέσα στην αποθέωση του «τρέντι» και του «γκλάμουρ», κι έμαθαν να ταυτίζουν την τέχνη και τη μουσική με τους σελέμπριτις και τα τραγουδιστικά ριάλιτι, θα είναι μεγάλο.

Ξαφνικά, η αίγλη της δεκαετίας του ’90 και του 2000 θα χαθεί υπό τη συνειδητοποίηση ότι όχι μόνο δεν μπορούν να έχουν τη ζωή που είχαν μέχρι σήμερα, αλλά θα καταλάβουν από την ανάποδη – δια της βίαιης στέρησης –  την έννοια της αξιοπρέπειας, εισερχόμενοι σε μια αγορά εργασίας που θα μοιάζει περισσότερο με δουλοπάζαρο…Ωστόσο, αν ………υποθέσουμε ότι θα υπάρχει ζωή μετά το μνημόνιο και ότι θα μας πάρει καμιά δεκαπενταετία να το ξαποστείλουμε, όχι βέβαια και τις συνέπειές του, είναι ελαφρώς παρήγορο ότι αυτά τα παιδιά θα είναι ακόμη νέα. Βιολογικώς. Ψυχολογικώς, δεν το υπογράφω. Τώρα, αν πάλι τα μνημόνια συνεχιστούν μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία και μας πάρει άλλα τετρακόσια χρόνια να πούμε «ελευθερία ή θάνατος»… ε, τότε δεν μιλάμε για χαμένη γενιά αλλά, για γενοκτονία…

Από την άλλη, είναι οι σημερινοί πενηντάρηδες και πενηνταπεντάρηδες που έφτασαν στην πηγή της σύνταξης και δεν θα πιούν νερό, άλλα έρχονται αντιμέτωποι με τη βίαιη έξοδο από την αγορά εργασίας με mυριάδες βάρη στην πλάτη: δάνεια, παιδιά, γέροντες γονείς. Ποιον θα πρωτοστηρίξουν… Πέφτει κομμάτι βαρύ κι ασήκωτο…

Στη μέση, οι 35ρηδες, συν πλην πέντε, εισέρχονται στο τούνελ νέοι ακόμα και δυνατοί, αλλά θα εξέλθουν γερασμένοι, τσακισμένοι και ρημαγμένοι. Πάνω που άρχιζαν να λένε ότι θα σταθούν επιτέλους στα πόδια τους ύστερα από τόσα χρυσοπληρωμένα πτυχία – τους φλόμωσαν με την αξία των πτυχίων και μεταπτυχιακών που θα ήταν υποτίθεται το διαβατήριο για μια καλύτερη ζωή – αυτοί κι αν ζουν τον ξαφνικό θάνατο…Μια γενιά που άργησε ν’ αρχίσει, λόγω παρατεταμένων σπουδών που επιμηκύνθηκαν και από τη φοβέρα της ανεργίας, «τελειώνει» άρον άρον, είτε πρόλαβε ν’ αρχίσει είτε όχι.

Ωστόσο, με τις γενιές δεν θα βγάλουμε άκρη. Στη φτώχεια όλοι χαμένοι είναι, δεν έχει νόημα η μεζούρα. Εξάλλου, κάθε γενιά έχει αυτούς που πάνε από δω και εκείνους που πάνε κατά κει. Αυτούς που θέλουν να αλλάξουν ή να ανατρέψουν το σύστημα κι αυτούς που ονειρεύονται την απρόσκοπτη διαιώνισή του (με τις απαραίτητες «αποχρώσιες» ενδιαμέσως). Οι συνέπειες της ολισθηρής πορείας που έχει πάρει η χώρα θα επιτείνει αυτά τα διαχωριστικά που ούτως ή άλλως είναι διαγενεακά. Είτε «χαμένος» είτε «κερδισμένος» κανείς από αυτή την ιστορία, δεν θα μετράει μόνο «απώλειες» ή μόνο «κέρδη» καθώς δεν είναι μόνο οι υλικοί όροι της καθημερινής επιβίωσης το μόνο διακύβευμα, αλλά οι αξίες, τα ιδανικά, η συνείδηση και η αξιοπρέπεια του καθενός. Αναμφίβολα η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου που θα υποστεί τις συνέπειες θα βρεθεί σε τρομακτικά δυσχερή θέση από όλες τις απόψεις.

Αλλά είναι δυνατόν σε μια τόσο βίαιη και σαρωτική ανατροπή της πορείας της χώρας κάποιοι να πιστεύουν ότι θα μείνουν παντελώς και εις το διηνεκές άθιχτοι; Πολλοί από αυτούς που σήμερα βοήθησαν στην κατεδάφιση της κοινωνίας βλέποντας «προνόμια» στα επιδόματα και τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, σε λίγο δεν θα μπορούν να κρύψουν την αβυσσαλέα απόσταση που θα τους χωρίζει από εκείνους τους «προνομιούχους» (της εξαθλίωσης πια), της προνομιακής απόστασης που θα έχουν εξασφαλίσει δια της απόσπασης προνομίων από το σύστημα στο οποίο πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους με αντάλλαγμα την κάλυψή τους…