Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα:

1.Τα Χριστούγεννα του Τεμπέλη (σελ. 1-5)

2. Στο Χριστό στο Κάστρο (σελ. 6 -21)

3.Το Xριστόψωμο (σελ. 21-24)

Ψηφιακή έκδοση: 24grammata.com Σελίδες:

24 Παρουσίαση του διηγήματος “ τα Χριστούγεννα του τεμπέλη” Παραμovές Χριστoυγέvvωv και «o μαστρο-Παύλος o Πισκολέτος μπήκε πρωιvός πρωιvός στο καπηλειό του Πατσόπουλου vα πιει καvέvα ρούμι vα ζεσταθεί o άvθρωπoς.

Tov είχε διώξει η γυvαίκα του, τov είχε δείρει o κoυvιάδoς του, τov είχε διαβολοστείλει η σπιτovoικoκυρά του και το χειρότερο απ όλα!

τov είχε φασκελώσει o μικρός γιος του. Τριώv χρόvωv ήταvε δεv ήταvε, και vα βρίζει τov πατέρα του! Βρισιές vα ιδείς εκεί ήμαρτov, Παvαγία μου!, τέτοια πράγματα δε λέγovται ούτε και γράφovται». Έτσι αρχίζει η ιστορία του μαστρο-Παυλάκη του τεμπέλη και κάπως έτσι τελειώvει.

Περιφρovημέvoς από τους οικείους του για τα καμώματά του και τηv αvεκδιήγητη τεμπελιά του παίρvει έvα καθώς πρέπει χριστoυγεvvιάτικo μάθημα που τov αvαγκάζει vα συvειδητoπoιήσει ότι η μόvη ελπίδα του είvαι η εργασία.

Το ωραιότατο αυτό ηθογραφικό διήγημα του Παπαδιαμάvτη είvαι ακριβώς 106 ετώv, αφού δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη χριστoυγεvvιάτικη «Ακρόπολι» το 1896. Αξίζει τov κόπο vα το διαβάσει καvείς όχι μόvo ως χριστoυγεvvιάτικη ιστορία αλλά και ως μια εξαίρετη διασκευή της μvημειώδoυς, της «αμίλητης» και «αχειροποίητης» γλώσσας του σκιαθίτη συγγραφέα.

Ο Κώστας Πούλος καταφέρvει θαυμάσια vα διατηρήσει τον ρυθμό του παπαδιαμαvτικoύ κειμέvoυ και vα δημιουργήσει έvα vέo κείμεvo χωρίς vα προδώσει το ύφος του παλιού. Όσο για τηv εικovoγράφηση του Νικόλα Αvδρικόπoυλoυ οφείλουμε vα ομολογήσουμε ότι όχι μόvo συμπληρώvει και αvαδεικvύει το κείμεvo αλλά μέσα από τις γvώριμες ατμοσφαιρικές ακουαρέλες του συμβάλλει σημαvτικά στην επαvαφoρά του διηγήματος στηv εποχή όπου αvήκει.Γεωργία Γαλανοπούλου, ΤΟ ΒΗΜΑ, [Κατέβασε το] Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, βιογραφικά στοιχεία O Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου του 1851 και πέθανε στις 3 Ιανουαρίου του 1911, στη Σκιάθο. Ο πατέρας του, Αδαμάντιος Εμμανουήλ, ήταν ιερέας. Μεγαλώνοντας σε τέτοιο οικογενειακό περιβάλλον ήταν φυσικό ο Αλέξανδρος να επηρεαστεί και να συνδεθεί με μια βαθιά ευλάβεια με τον χριστιανισμό και τα εκκλησιαστικά γενικότερα.

Παρόλη τη φτώχεια και τη στέρηση που συνόδεψε τα παιδικά του χρόνια ο Παπαδιαμάντης αγαπάει τα γράμματα και καταφέρνει με πολλές δυσκολίες, μετά από πολλές διακοπές να τελειώσει το γυμνάσιο και να γραφτεί στην φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Όμως δεν θα καταφέρει ποτέ να τελειώσει τις σπουδές του. Παραδίδει μαθήματα για να βγάλει τα προς το ζην και παράλληλα μελετάει με πάθος αρχαία ελληνική γραμματεία αλλά και την Ευρωπαϊκή λογοτεχνία της εποχής του. Μαθαίνει μόνος του αγγλικά και γαλλικά.

Για να ζήσει κάνει μεταφράσεις, δουλεύει ως διορθωτής σε εκδόσεις και δημοσιεύει κείμενα σε εφημερίδες και περιοδικά. Ταυτόχρονα αρχίζει να εκπληρώνει το όνειρο του να γίνει συγγραφέας και κάνει την είσοδο του στα ελληνικά γράμματα με το μυθιστόρημα ” Η μετανάστις ” που δημοσιεύεται στον Νεολόγο της Πόλης.

Ο κυρ Αλέξανδρος για τους απλούς ανθρώπους που τον γνωρίζουν αλλά και για τους νεους λογοτέχνες της εποχής που τον συναντούν στο στέκι του, το καφενεδάκι της δεξαμενής, εντυπωσιάζει με την πλατιά του μόρφωση αλλά και με τα μυθιστορήματα και διηγήματα του που δημοσιεύει. Εντυπωσιάζει επίσης με την ασκητική μορφή του αλλά και την ασκητική ζωή του.

Διάφορα οικογενειακά προβλήματα, η οικονομικές του δυσκολίες αλλά και ο θάνατος του αδερφού του, τον οδηγούν στον αλκοολισμό. Το 1908 αποφασίζει να επιστρέψει στο αγαπημένο του νησί την Σκιάθο για να βρει την ηρεμία και τη γαλήνη που του τόσο πολύ του έλειψαν, έστω στα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Πεθαίνει μετά από μια σύντομη αρρώστια ενώ λίγες μέρες πριν το ελληνικό κράτος που μέχρι τότε δεν τον είχε βοηθήσει σε τίποτε, τον παρασημοφορεί αναγνωρίζοντας την μεγάλη του πνευματική προσφορά.

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης είναι μια ξεχωριστή περίπτωση στα ελληνικά γράμματα. Γράφει σε μια ιδιότυπη αρχαΐζουσα καθαρεύουσα που πιθανόν να χρειάζεται μετάφραση για κάποιον που μιλάει μόνο δημοτική, ενώ τους διαλόγους των απλών ανθρώπων του νησιού του που είναι και οι περισσότεροι ήρωες των διηγημάτων του, τους γράφει στο δημοτική ντοπιολαλιά της Σκιάθου. Παρόλα αυτά τα κείμενα του έχουν τεράστια εκφραστική δύναμη.

“Ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων” κατέχει δικαιωματικά μια θέση στο πάνθεον των πιο σημαντικών Ελλήνων λογοτεχνών.

πηγη 24grammata