Με ένα τρελό σχέδιο ήθελε να σταματήσει ο Χίτλερ το 1945 τα συμμαχικά βομβαρδιστικά: μέσω του εμβολισμού πρέπει οι Γερμανοί πιλότοι μαχητικών να κατεβάσουν τον αντίπαλό τους από τον ουρανό και στη συνέχεια να ξεφύγουν με το αλεξίπτωτο.
Στην πραγματικότητα, οι κυνηγοί του εμβολισμού ανέλαβαν πράγματι δράση – και λίγο αργότερα, οι πιλότοι «αυτοθυσίας» .
Μέσα Ιανουαρίου 1945 ένας ασυνήθιστος επισκέπτης με ένα κομψό λευκό μεταξωτό μαντήλι, εισέρχεται στο αεροπορικό σχολείο στο Gatow.
Οι πιλότοι μαθητές του σχολείου πρέπει να συγκεντρωθούν στον κεντρικό στρατώνα. Πολλοί γνώριζαν και θαύμαζαν τον διακεκριμένο επισκέπτη:
«Ήταν ο υποστράτηγος Dietrich Peltz, επιτυχημένος πιλότος μαχητικών και μια από τις ηγετικές φυσιογνωμίες της Λούφτβαφε του Χίτλερ. Αλλά αυτό που είχε να πει στους επίδοξους μελλοντικούς πιλότους, έκοβε την αναπνοή: Ο Peltz αναζητούσε εθελοντές για μια νέα τακτική στην μάχη εναντίον των συμμαχικών βομβαρδιστικών, τα οποία συστηματικά μετέτρεπαν το Γ’ Ράιχ σε ερείπια. «Αυτό ήταν μια μεγάλη έκπληξη», θυμάται ο Wolfgang Rittmann, εκπαιδευόμενος στο Gatow, «αν και φυσικά όλοι γνωρίζαμε τη λέξη καμικάζι.»
Μέσα Ιανουαρίου 1945 ένας ασυνήθιστος επισκέπτης με ένα κομψό λευκό μεταξωτό μαντήλι, εισέρχεται στο αεροπορικό σχολείο στο Gatow.
Και ακριβώς τότε άκουσε το σχέδιο: οι πιλότοι θα πρέπει να βυθίζονται από μεγάλο ύψος και με τους κινητήρες πλήρως σε ισχύ πάνω στα τεράστια σμήνη των συμμαχικών βομβαρδιστικών και να τα καταρρίπτουν από τον ουρανό με στοχευμένους εμβολισμούς. Δευτερόλεπτα πριν ή μετά τη συντριβή, οι πιλότοι θα έπρεπε να βγούωε από το αεροσκάφος για να σώσουν τον εαυτό τους με αλεξίπτωτο. «Το εκτινασσόμενο κάθισμα ήταν η μόνη προσέγγιση στο δυτικό πολιτισμό μας», λέει ο Ritter εκ των υστέρων. «Δεν είμαστε Ιάπωνες! » Αλλά ακόμα και οι Ναζί υπολόγιζαν επισήμως με 90% τις απώλεις των φίλιων αεροσκαφών και πιλότων.
Το σχέδιο ήταν μια ριζική ρήξη με τον προηγούμενο τρόπο διεξαγωγής του αεροπορικού πολέμου. Η τακτική του εμβολισμού με το πηδάλιο, την πτέρυγα ή τον περιστρεφόμενο έλικα, ως ένα είδος κυκλικού πριονιού, είχε παρατηρηθεί σε ρωσικά ή βρετανικά αεροσκάφη – μερικές φορές σκόπιμα και καλά υπολογιζμένα. Στη γερμανική Λούφτβαφε ο εμβολισμός θεωρούτο η τελευταία λύση, όμως, ποτέ πριν δεν είχε γίνει επίσημη τακτική.
Τι τρέλα!
Το αναμενόμενο υψηλό ποσοστό θνησιμότητας δεν σταμάτησε τον ενθουσιασμό των παρευρισκόμενων. Όλοι οι 80 εκπαιδευόμενοι πιλότοι της σχολής παρουσιάστηκαν ομαδικά. «Δεν μπορείτε να το φανταστείτε με την σημερινή νοοτροπία», λέει ο επιζών Rittmann και προσπαθεί να εξηγήσει γιατί κανείς δεν αντιτάχθηκε στην παράφρονη χρήση: όμαδική πίεση, ναζιστική προπαγάνδα, η ελπίδα της δόξας, η αγάπη στην πτήση, ο φόβος των συνεπειών. Ακόμη και ο τότε 18-χρονος ήρθε προς τα εμπρός χωρίς δισταγμό. «Γνωρίζουμε τώρα, αναφέρει ο 83-ετών σήμερα, ότι η ηγεσία της πολεμικής αεροπορίας σκοπίμως αναζητούσε αλόγιστους νεαρούς, άπειρους πιλότους. Τι τρέλα!» Αναφωνεί ο Rittmann έξι δεκαετίες αργότερα.
Την εποχή εκείνη ήλπιζε ο Rittmann ότι η εθελοντική προσφορά του ως εκπαιδευόμενος θα παραμείνει χωρίς συνέπειες. «Μην ανησυχείς, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα», προσπάθησε να τον ηρεμήσει ένας σύντροφό τους – αλλά έκανε λάθος. Οι Γερμανοί δεχόνταν όλο και περισσότερο πλήγματα από την έλλειψη καυσίμου, διότι οι συμμαχικές αεροπορικές δυνάμεις τον Μάιο του 1944 βομβάρδισαν συστηματικά τα γερμανικά διυλιστήρια και όλες τις εγκαταστάσεις πετρελαίου.
Εφευρέτης της τακτικής ήταν ο συνταγματάρχης Hajo Herrmann. Ο Herrmann ήταν στη ναζιστική Γερμανία ένας διάσημος ήρωας-αεροπόρος: δώδεκα αερόστατα και εννέα βομβαρδιστικά είχε καταρρίψει ο πιλότος μαχητικών, με αποτέλεσμα να τιμηθεί με ιδιαίτερα παράσημα.
Σοκολάτα και κονιάκ για τους «πιλότους αυτοκτονίας»
Αλλά όταν η γερμανική ήττα φαινόταν αναπόφευκτη και στους τελευταίους των Ναζί, η αεροπορική ηγεσία έδωσε την άδειά της για τον συγκεκριμένο ριζικό τρόπο διεξαγωγής μιας αεροπορικής επίθεσης, μέσω του εμβολισμού. «Σώστε με συνειδητή χρήση της ζωής σας το έθνος από την καταστροφή,» έφραφε επικεφαλής της Λούφταβαφε, Χέρμαν Γκέρινγκ, στις 8 Μαρτιού του 1945 σε μια εγκύκλιο. «Σας καλώ σε μια επιχείρηση στην οποία υπάρχει μόνο μια μικρή πιθανότητα να επιστρέψετε πίσω.» Όποιος ήταν πρόθυμος, ο Γκέρινγκ του υποσχέθκε μια «τιμητική θέση δίπλα από ένδοξους μαχητές.» Χωρίς να γνωρίζουν περαιτέρω λεπτομέρειες, εκατοντάδες πιλότοι παρουσιάστηκαν εθελοντικά.
Το πρόγραμμα κατάρτισης πήρε το όνομά του από τον ποταμό Έλβα. Σε μια αεροπορική βάση κοντά στο Μαγδεμβούργο, στο Στένταλ, προετοιμάστηκαν για την αποστολή τους – τόσο ψυχολογικά όσο και ιδεολογικά: Υπήρχε άφθονη σοκολάτα, κονιάκ, κρασί και τσιγάρα. Ένας καθηγητής προειδοποιούσε για τις ολέθριες συνέπειες της γερμανικής στρατιωτικής ήττας. Ένας πιλότος ανέφερε ότι ένας ήρωας επέζησε μια σύγκρουση. Το βράδυ πατριωτικές ή αντισημιτικές ταινείες. Οι πρακτικές συμβουλές ελάχιστες: εμβολίστε τον αντίπαλό σας στο πίσω μέρος. Ο θόλος του πιλοτηρίου να ανοίγει μόλις λίγο πριν την επίθεση. Το αλεξίπτωτο να μην ανοίγει αμέσως μετά την έξοδο – στα λεπτά στρώματα του αέρος ο βέβαιος θάνατος.
Για τον αρχικό του σχέδιο, με 1500 καταδιωκτικά εμβολισμού να επιφέρει ένα πλήρη σοκ στους Συμμάχους, ο Hajo Herrmann δεν κατάφερε να πάρει την συναίνεση της αεροπορικής ηγεσίας. Αλλά στις 7 Απριλίου του 1945 εκπληρώνεται το όραμά του, αν και σε μικρότερη κλίμακα: στις 11.20 π.μ. απογειώθηκαν από πέντε αεροδρόμια τουλάχιστον 183 μαχητικά του τύπου Bf 109 και Focke-Wulf 190. Όλοι οι πιλότοι είχαν νωρίτερα γράψει την τελευταία τους θέληση σε αποχαιρετεστήριες επιστολές.
Συμμαχικό βομβαρδιστικό Β-17 με το πλήρωμά του, λίγο πριν την απογείωση από την Αγγλία, για μία ακόμη αποστολή πάνω από την Γερμανία. |
Βροχή από τα εξαρτήματα των αεροσκαφών
Για να κρατηθούν πάνω στον αέρα οι κυνηγοί-αυτοκτονίας, ο γερμανικός σταθμός εδάφους εξέπεμπε μέσω σήματος προπαγανδιστικά. Συνεχώς ακουγόταν το τραγούδι του Horst Wessel. «Σύντροφοι!» Μια γυναικεία φωνή υπενθύμιζε συνεχώς στους πιλότους, να σκέφτονται τις συζύγους, τις μητέρες και τα παιδιά στις βομβαρδισμένες γερμανικές πόλεις. Όταν οι αμερικανοί ειδικοί του γερμανικού ραδιοφώνου άκουσαν το περίεργο πρόγραμμα, προβληματίστηκαν. Ποτέ πριν δεν είχαν ακούσει κάτι τέτοιο.
Δύο ώρες μαίνονταν πάνω από το Steinhude στο Ανόβερο η τελευταία μεγάλη μάχη του αέρα του Β Παγκοσμίου Πολέμου σε γερμανική επικράτεια.
«Οι εχθρικοί πιλότοι ήταν φανατικά επιθετικοί», ειπώθηκε αργότερα σε αμερικανικές εκθέσεις, αλλά η επιτυχία ήταν μέτρια, ενώ το γερμανικό τίμημα ήταν πολύ υψηλό. Ακριβή στοιχεία είναι δύσκολα να ανακατασκευαστούν, αλλά ίσως από τα 183, τα 133 γερμανικά μαχητικά καταστράφηκαν, μόνο 15 πιλότοι επέστρεψαν στη μονάδα τους. Πολλοί άλλοι επέζησαν της αποστολής τους, ως τραυματίες ή ως αιχμάλωτοι. Οι Αμερικανοί έχασαν τουλάχιστον 23, ίσως και αρκετά περισσότερα βομβαρδιστικά.
Λίγο μετά την αεροπορική μάχη ξεκίνησαν οι πραγματικές αποστολές αυτοκτονίας της Λούφτβαφε, όπου δεν υπήρχαν καν θεωρητικά πιθανότητες επιβίωσης. «SO-men» κλήθηκαν οι Γερμανοί πιλότοι καμικάζι που είχαν εκπαιδευτεί σε μυστικές μονάδες – «SO» για την αυτοθυσία (Selbtopferung).
Μια SO-μονάδα στην αεροπορική βάση Jüterbog με περίπου 40 άνδρες τον Απρίλιο του 1945 ανέλαβε την αποστολή να ρίξει τα αεροσκάφη, φορτωμένα με εκρηκτικά, πάνω στις γέφυρες του Όντερ, για να σταμτήσει η προέλαση των Ρώσων. Μεταξύ 16 και 19 Απριλίου, μετά από σχετική έρευνα του ZDF-σκηνοθέτη Peter Hartl, διεξήχθησαν 36 επιθέσεις αυτοκτονίας, καταστρέφοντας 17 τέτοιες γέγυρες, χωρίς βέβεια να σταματήσει η προέλαση των Ρώσων.
Ο Erich Kreul ήταν ένας από αυτούς τους SO- άνδρες. Όταν έλαβε την διαταγή, έγραψε μερικές πενιχρές προτάσεις στην οικογένειά του και στη συνέχεια ποτίστηκε με κονιάκ.