Του ΑΡΙΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

Οι τελευταίες απειλές του Αχμέτ Νταβούτογλου, όπως και του Εκεμέν Μπαγίς (με αποκορύφωμα τις θεατρικές αντιδράσεις για τα επεισόδια στο ΑΠΟΕΛ – Καρσίγιακα) επιβεβαιώνουν ένα γεγονός ιδιαίτερης σημασίας, που πρέπει να συνειδητοποιήσει η ηγεσία μας για να το χειριστεί προς όφελος των εθνικών συμφερόντων:

Ότι η τουρκική ηγεσία αντιλαμβάνεται όλο και πιο επίπονα (γι΄ αυτήν) πως το άλυτο Κυπριακό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στους σχεδιασμούς της για τη μεγάλη Τουρκία, την περιφερειακή ευρωπαϊκή υπερδύναμη, αυτό που πολλοί μελετητές πλέον ονομάζουν νεο-οθωμανισμό.

Οι απειλές του Νταβούτογλου, ότι «δεν πρέπει να τίθενται στην Τουρκία διλήμματα να επιλέξει μεταξύ ΕΕ και Κύπρου διότι όταν η Τουρκία βρίσκεται ενώπιον τέτοιων διλημμάτων ξαφνιάζει καμιά φορά με τις αποφάσεις της που δεν είναι οι αναμενόμενες», είναι προφανείς δικαιολογίες για την εσωτερική πολιτική «αγορά», στην οποία πρέπει να δοθούν εξηγήσεις για την παγωμένη διαπραγματευτική διαδικασία της χώρας.

Αλλά, πέραν αυτού, η αξιολόγηση των απειλών, πρέπει να αναζητηθεί στους στρατηγικούς σχεδιασμούς της Άγκυρας, οι οποίοι ασφαλώς δεν πρόκειται να ανατραπούν απλώς και μόνο επειδή η Κύπρος, μονομερώς πάγωσε τα ενταξιακά της κεφάλαια.

Δεν πρόκειται δηλαδή, ούτε να ανατρέψει τη στρατηγική ένταξης στην Ε.Ε., μια πορεία που ακολουθεί από το 1959 (όταν υπέβαλε αίτηση σύνδεσης με την ΕΟΚ) ούτε βεβαίως και να επιτεθεί στρατιωτικά για να καταλάβει όλη την Κύπρο, αναιρώντας σαν από αιφνίδια παραφροσύνη την ευρωπαϊκή προοπτική της.

Έτσι, οι δήθεν «μη αναμενόμενες αποφάσεις της Τουρκίας που καμιά φορά ξαφνιάζουν», δεν πρέπει να προβάλλονται ως πραγματικές απειλές, όμως πρέπει να ταρακουνήσουν τις ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδας, για να εξετάσουν τη διαχείριση μιας νέας στρατηγικής, βασισμένης στην πραγματική αδυναμία της Άγκυρας να εφαρμόσει τα νεοθωμανικά της οράματα, χωρίς προηγουμένως να επιλύσει το Κυπριακό και τις διαφορές της με την Ελλάδα.

Στη διάσκεψη των Τούρκων πρέσβεων, αρχές της βδομάδας (στην ίδια διάσκεψη όπου χτες ο Έλληνας Πρωθυπουργός απέδειξε ότι δεν έλαβε κανένα μήνυμα από τη θρασύτατα διακηρυγμένη τουρκική πολιτική σε βάρος των εθνικών κυριαρχικών συμφερόντων και συνεχίζει την καταβαραθρωμένη πολιτική εξημέρωσης του θηρίου) ο Νταβούτογλου μίλησε ακριβώς για τους στόχους της τουρκικής κυβέρνησης, που θέλει την Τουρκία παγκόσμια υπερδύναμη.

Αυτή η «μεγάλη ιδέα» όμως περνά από την Κύπρο και την Ελλάδα, που βρίσκονται πια μπροστά σε ένα δίλημμα:

Είτε θα υποταχθούν στη νέο-οθωμανική πραγματικότητα, όπως ήδη κάνει μια κάστα ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων, πολιτικών και επιχειρηματιών, οι οποίοι έχουν αποδεχθεί την τουρκική ηγεμονία (φτάνει να κερδίζουν και οι ίδιοι, από τη μια, τη «φιλία» των ισχυρών και από την άλλη ένα μερίδιο από τα εκατομμύρια που διακινεί η «ελληνοτουρκική φιλία», χωρίς να τους αφορά το ότι τελικά, αυτό συνεπάγεται την εκχώρηση ολόκληρης της Κύπρου στην Τουρκία, αλλά και ελληνικής εδαφικής κυριαρχίας) είτε θα αντισταθούν στην υποταγή και θα μελετήσουν άλλες επιλογές, αξιοποιώντας  τη στρατηγική τους θέση ως το γεωπολιτικό επίκεντρο της περιοχής (οι εξελίξεις με το Ισραήλ είναι ενδεικτικές) για να ξεφύγουν από την παγίδα.
«Για όλα αυτά όμως», όπως διαβάζουμε στο βιβλίο Νέο-οθωμανισμός, που αναλύει διεξοδικά το φαινόμενο, «υπάρχει μια προϋπόθεση, ότι οι Έλληνες θέλουν ακόμα να είναι ανεξάρτητοι, ότι εκτιμούν την ελευθερία περισσότερο από τα χάμπουργκερ…»

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ