«Μια οργανωμένη κοινωνία πολιτών, δεν ζει για να  ασκεί εξωτερική πολιτική. Όμως , είναι αναγκαίο, να ασκήσει εξωτερική πολιτική, προκειμένου να επιβιώσει».  Αυτό υποστηρίζει ο Τζόρτζ Κέναν, ένας εκ των θεμελιωτών της Στρατηγικής της Ανάσχεσης, που θα πρέπει να μελετηθεί πολύ προσεχτικά, από όσους διαπραγματεύονται τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Η χώρα μας κλυδωνίζεται από μια πρωτοφανή οικονομική κρίση.

Οι δανειστές μας μέσω του περιβόητου Μνημονίου ή της δανειακής σύμβασης, έχουν επιβάλει στην Ελλάδα σκληρούς όρους.

Ίσως ο απεχθέστερος των όρων του ΜΝΗΜΟΝΕΙΟΥ, να είναι, ότι η Ελλάδα παραιτήθηκε ακόμη και από την εκποίηση ακατάσχετων περιουσιακών μας στοιχείων.

Δεχτήκαμε ως χώρα, ότι σε περίπτωση μη εξόφλησης των δανειακών μας υποχρεώσεων, τα κράτη της ευρωζώνης μπορούν να κατάσχουν και να εκπλειστηριάσουν περιουσιακά στοιχεία της χώρας ανυπολόγιστης υλικής, πνευματικής  και πολιτισμικής αξίας, όπως πλουτοπαραγωγικές πηγές, νησίδες του Αιγαίου  και αρχαιολογικούς χώρους.

Ήδη Βρετανικά έντυπα αξιολόγησαν  την αξία της Ακρόπολης σε 200- 250 δισεκατομμύρια ευρώ! Γι’ αυτό ακριβώς ο κ. Πρωθυπουργός μετά την υπογραφή του Μνημονίου, δήλωσε ότι η χώρα μας είναι περιορισμένης Εθνικής  Κυριαρχίας.

Η χώρα μας σε προφανή αδυναμία, λόγω της υπερχρέωσής της με τοκογλυφικούς όρους, με την ΤΡΟΙΚΑ να ασκεί , μέσω του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, μέρος της Κυβερνητικής εξουσίας, είναι σαφές ότι,  έχει μειωμένο διεθνές κύρος και περιορισμένη διαπραγματευτική ισχύ.

Τα διπλωματικά και πολιτικά μέσα υπεράσπισης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, περιορίζονται.  Και σκόπιμα, για ευνόητους λόγους,  δεν αναφέρομαι και σε θέματα που σχετίζονται με τις Ένοπλες Δυνάμεις και την Άμυνα  και Ασφάλεια της Χώρας.

Γι αυτό, οι επόμενες μέρες ενδεχομένως να είναι εξαιρετικά κρίσιμες.

Η ιστορία διδάσκει ότι η Τουρκία, εκμεταλλεύεται στο έπακρο περιόδους αδυναμίας της Ελλάδας και προωθεί τα αναθεωρητικά της σχέδια.

Να θυμίσω το πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη το 1955, όταν στην Ελλάδα ουσιαστικά δεν υπήρχε Πρωθυπουργός λόγω ασθενείας  του Παπάγου;  Την εισβολή στην Κύπρο το 1974, όταν η Χούντα των Αθηνών έπνεε τα λοίσθια;

Την κρίση των ΙΜΙΩΝ το 1996, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν βαρύτατα ασθενής και ο Κ.Σημίτης δεν είχε πάρει ακόμη ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή;

Στην σημερινή πραγματικότητα, η κατάσταση είναι ακόμη πιο δελεαστική για την Τουρκία, διότι, υπάρχει βεβαιωμένη ανισορροπία στρατιωτικής και διπλωματικής ισχύος, καθώς επίσης και πατριωτικού φρονήματος.

Σημαντικό τμήμα  της ελληνικής κοινωνίας έχει ενοχοποιήσει τον πατριωτισμό, ενώ δεν προβάλει ισχυρές απαιτήσεις Εθνικής Αξιοπρέπειας.

Έτσι όμως,  πολλαπλασιάζονται οι κίνδυνοι δορυφοριοποίησης της χώρας μας στην Τουρκία.

Η πορεία των Εθνικών μας θεμάτων ή  η πορεία των θεμάτων της εξωτερικής μας πολιτικής, σχετίζεται, όχι μόνο με την πορεία της οικονομίας, αλλά και με την κατάσταση της κοινωνίας.

Ο βαθμός αποτελεσματικότητας της διπλωματίας είναι συνάρτηση τριών παραγόντων:  της ισχυρής οικονομίας, της ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων και της Κοινωνικής συνοχής.

Είναι οι τρεις πυλώνες πάνω στους  οποίους  στηρίζεται η διπλωματία, ως μέσο προάσπισης των εθνικών μας συμφερόντων και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.

Ίσως η κοινωνική συνοχή, να είναι ο σπουδαιότερος.

Όμως , η  Κυβερνητική πολιτική που εκπορεύεται από τις νόρμες του Μνημονίου και τις απαιτήσεις  της ΤΡΟΙΚΑΣ, έχει τραυματίσει την συνοχή της Ελληνικής Κοινωνίας.

Τα θύματα της κυβερνητικής πολιτικής, είναι οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι συνταξιούχοι, οι χαμηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι και οι στρατιές ανέργων, νέων , ανασφάλιστων και υποαπασχολουμένων.

Τα οικονομικά μέτρα της Κυβέρνηση, ελάχιστα ή καθόλου,  έχουν θίξει τις προνομιούχες εισοδηματικές  τάξεις της χώρας, που επιπλέον είναι και οι αθλοφόροι της φοροδιαφυγής.

Συνεπώς, η οικονομική πολιτική που εφαρμόζει η Κυβέρνηση και η ΤΡΟΙΚΑ, έχει ταξικό πρόσημο.

Αυτή όμως η πολιτική διαρρηγνύει τον κοινωνικό ιστό και η  κοινωνική συνοχή είναι  ζητούμενο, αφού οι ταξικές περιχαρακώσεις καθίστανται πλέον ευδιάκριτες.

Έτσι όμως συσσωρεύεται οργή σε μεγάλα πληθυσμιακά σύνολα  και αρκεί μια σπίθα, μια ασήμαντη ίσως αφορμή,  που θα προκαλέσει κοινωνική ανάφλεξη, με απροσδιόριστες συνέπειες.

Γι’ αυτό λοιπόν, όσοι ασχολούνται , είτε θεσμικά, είτε εξωθεσμικά, με την εξωτερική πολιτική της χώρας, οφείλουν να είναι δύο φορές πιο προσεχτικοί.

Και κυρίως, ας  μην υποτιμούν τον πατριωτισμό και τις εθνικές ευαισθησίες των θυμάτων της οικονομικής πολίτικης, διότι ενδέχεται να εκπλαγούν.  Και μάλλον, όχι ευχάριστα!

πηγη