Κατ’ αρχή, όταν έχουμε να κάνουμε με την ορθόδοξη πνευματικότητα πρέπει να καταλάβουμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν κόσμο που αν προσπαθήσουμε να τον ερμηνεύσουμε με την δική μας λογική θα φάμε τα μούτρα μας και θα μας φανεί εντελώς παράλογος.

Σκοπός της Ορθοδοξίας είναι η πνευματική διάσωση του καθενός ανθρώπου μέσω της μετάνοιάς του και της κάθαρσής του, με σκοπό την απόλυτη αγάπη για τον άλλον και μέσα στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται και οι προφητείες, όσες …καταστροφές κι αν προβλέπουν …

Κατά την φτωχή μου άποψη, η προφητεία είναι μια προβολή του παρόντος στο μέλλον.

Ο προορατικός είναι ένας άνθρωπος ο οποίος από την μεγάλη του αγάπη για τον κόσμο και τους ανθρώπους, ο Θεός τον δωρίζει με το χάρισμα της προόρασης ώστε να προειδοποιήσει τους άλλους για το τι έρχεται εφόσον αυτοί δεν αλλάξουν στάση και μετανοήσουν.

Άσχετα από το κατά πόσο η πορεία των πραγμάτων είναι καρμική – είμαι μικρός πνευματικά για να το κρίνω – η Ορθοδοξία πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει αλλαγή σε αυτό που ονομάζεται κατά κόσμο «πεπρωμένο» και είτε αυτό να μετατραπεί εντελώς, είτε να ξεδιπλωθεί με τις μικρότερες άσχημες συνέπειες.

Πιο σωστά δεν αποδέχεται την έννοια του «πεπρωμένου» παρά αποδέχεται ίσως γενετικές επιρροές και καταβολές. Ο προορατικός λοιπόν χτυπάει ένα καμπανάκι κατά κάποιο τρόπο για να μας δείξει ότι δεν βαδίζουμε καλά πνευματικά και όσοι είναι πιστοί και μέτοχοι της Θείας Χάριτος να το λάβουν υπόψη τους.

Δεν εκφράζουν «ευσεβείς πόθους» κι ούτε «διψάνε» για την καταστροφή κανενός, κάθε άλλο : θυσιάζουν τον ίδιο τους τον εαυτό για τον άλλον, αδιακρίτως θρησκείας και έθνους και διψάνε να τους βοηθήσουν να σωθούν – κατά την ορθόδοξη λογική, για όσους δεν την ασπάζονται. Βλέπουν όμως την αδυναμία ενός ανθρώπου ή ενός ολόκληρου λαού στην προκειμένη περίπτωση του τουρκικού, να αλλάξει στάση – να μετανοήσει – και να αλλάξει την πορεία του οπότε προβλέπουν και την κατάληξή του .

Αυτό ακριβώς νομίζω πως διέβλεψε ο γέροντας Παΐσιος, στην προκειμένη περίπτωση δηλ. ότι οι Τούρκοι θα συνεχίσουν να έχουν την ίδια επιθετική στάση που πάντα συνοδευόταν από τραγωδίες των γειτονικών λαών κι αυτό το ξέρουμε καλά όσοι καταγόμαστε από προσφυγικές οικογένειες.

Τώρα αν αυτό εκφραζόταν με μία προσπάθεια κι έναν ιδιαίτερο ζήλο να ταρακουνήσει ο γέροντας τους επισκέπτες του ως προς τα εθνικά θέματα, αυτό ίσως οφειλόταν στον κίνδυνο που διέβλεψε, μιας νέας τραγωδίας εφόσον δεν συνέλθουμε, την οποία όμως παρ’ όλα αυτά συνέστισε να την αντιμετωπίσουμε με …μετάνοια και προσευχή!

Σε ανθρώπους που ο γέροντας έβλεπε τάσεις κακής προαίρεσης τους συνιστούσε να ασχολούνται με τα πνευματικά και να αφήσουν την …Πόλη …ήσυχη ενώ σε άλλους που ήταν με το ένα πόδι στον τάφο, τους προέτρεπε να ασχολούνται μόνο με τα πνευματικά για να κερδίσουν όχι την Πόλη αλλά την Άνω Πόλη …

Βλέποντας ο γέροντας από την μια, την χαλαρότητα που επήλθε στην ελληνική ευδαιμονική κοινωνία και από την άλλη την εξ’ ανατολών απειλή, προσπάθησε να στηρίξει με τα λεγόμενά του και τις προρρήσεις του τον λαό ώστε να καταφέρει να ανταπεξέλθει όταν θα έρθει η ώρα.

Επίσης, προέβλεψε και προσδιόρισε τον ιδιαίτερο ρόλο που θα παίξει το ελληνικό έθνος μελλοντικά στην πορεία της ανθρωπότητας όσον κι αν αυτό ακούγεται παράλογο, …«ιδιοτελές» και εξωφρενικό, ως φορέας της ορθόδοξης πίστης.

Οι προφητείες όμως αποτελούν κι έναν τρόπο προβληματισμού για ανθρώπους που δεν είναι κοντά στην Εκκλησία οι οποίοι βλέποντας τα προρρηθέντα να πραγματοποιούνται, ενδεχομένως τους μπει η «καλή ανησυχία» που λέμε και αισθανθούν την ανάγκη να ψάξουν λίγο βαθύτερα το χρυσορυχείο που λέγεται «Ορθοδοξία».

Από εκεί κι έπειτα και πέραν των προθέσεων των γερόντων, εδώ και χρόνια ένα κύμα ανθρώπων με λιγότερο ή περισσότερο ενθουσιασμό έχει αρχίσει να ασχολείται με τα επερχόμενα με μια άρρωστη ανησυχία, προβάλλοντας στις προφητείες ευσεβείς πόθους, εθνικιστικά ιδιοτελή ένστικτα και την κατάρρευση της δικής τους ζωής αλλά και του συλλογικού μας ασυνείδητου.

Έτσι κανείς θα δει «χριστιανοί ορθόδοξοι» να κάνουμε πλάκα για το «τι θα κάνουμε μετά που θα πάρουμε την Πόλη» (!!!), άλλοι να περνάμε …αμάσητο το γεγονός ότι «η Πόλη θα ισοπεδωθεί» (!!!) και άλλοι να « …μοιράζουμε την Μικρά Ασία σε οικόπεδα» … Όλα αυτά είναι το λιγότερο τραγικά, πόσο μάλλον όταν βλέπουμε καθημερινά την σφαγή της Γάζας και την απόλυτη φρίκη μπρος στα μάτια μας.

Όσον αφορά για τον εθνικισμό, νομίζω πως είναι μια έννοια που έχει παρεξηγηθεί και σκόπιμα διαστρεβλωθεί τα τελευταία χρόνια σε σημείο να μην τολμάς να αναφέρεις την καταγωγή σου …

Βλέπουμε καθημερινά μια συστηματική προσπάθεια αποεθνοποίησης των λαών και αποποίησης κάθε χαρακτηριστικού αυτών ώστε να γίνουν έρμαια της καταναλωτικής φρενίτιδας, μέσω του φασισμού των μειοψηφιών δηλ. της κατάργησης στοιχείων της παιδείας, του πολιτισμού μας και της παράδοσής μας που είναι αποδεκτά από την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού χάριν της μειοψηφίας.

Θέλοντας να εκφράσω την αγάπη για τους δικούς μου ανθρώπους, την οικογένειά μου, τα μέρη που μεγάλωσα και γενικά την χώρα και το έθνος μου που μου παρέχουν την δυνατότητα να αναπτύξω την ζωή μου και τον εαυτό μου, προσωπικά με εκφράζει περισσότερο η λέξη «πατριωτισμός».

Αυτή η αγάπη, νομίζω, πως δεν είναι ιδιοτελής και δεν θέλει την καταστροφή κανενός για να ικανοποιηθούν τα δικά μου τυχόντα όνειρα. Όταν όμως ο άλλος θέλει να παραβιάσει ακριβώς αυτά μου, τα ιερά και όσια τότε θα με βρει μπροστά του υπερασπίζοντάς τα, με κάθε τρόπο!