Ο Ομαρ Σουλεϊμάν, επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών επί 18 χρόνια και σίδηρο «δεξί χέρι» του Χόσνι Μουμπάρακ, ορκίστηκε το απόγευμα αντιπρόεδρος της χώρας από τον Αιγύπτιο ηγέτη. Πρόκειται για μια κίνηση με ιδιαίτερα συμβολική σημασία, αφού ο αντιπρόεδρος είναι ο ντε φάκτο διάδοχος του προέδρου – αυτή τη θέση άλλωστε κατείχε και ο ίδιος ο Μουμπάρακ προτού αναλάβει την εξουσία το 1981. Για αυτό και οι περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές έσπευσαν να την ερμηνεύσουν ως επιβεβαίωση του ότι ο 82χρονος πρόεδρος, μπροστά στην λαϊκή κατακραυγή, έχει ήδη αποφασίσει να μην συμμετέχει στις εκλογές του ερχόμενου Σεπτέμβρη, αφήνοντας τα ηνία της χώρας στον Σουλεϊμάν.
Ο 74χρονος Σουλεϊμάν είναι άλλωστε ένα από τα ισχυρότερα πρόσωπα της σύγχρονης Αιγύπτου- όντας ο «εγκέφαλος» των συστηματικών διώξεων της αντιπολίτευσης, ισλαμιστικής και μη, αλλά και επικεφαλής των μυστικών συνομιλιών με τους Παλαιστινίους και το Ισραήλ, και βέβαια έμπιστος της Ουάσιγκτον. Είναι επίσης βετεράνος των πολέμων του 1967 και του 1973, και – το κυριότερο θεωρείται πως διαθέτει την υποστήριξη της στρατιωτικής ηγεσίας. Την πρωθυπουργία θα αναλάβει μάλλον ο πρώην πτέραρχος Αχμαντ Σαφίκ, ο οποίος μέχρι χτες το πρωί ήταν υπουργός πολιτικής αεροπορίας.
Άρχισε μία ακόμα επανάσταση με κλασσικό γερμανοαμερικανικό πολιτικό σχέδιο των παιδιών της σχολής του Gehlen.
Παρόμοια σκηνικά έχουμε δει ακόμα και στην Ελλάδα το 1974, αλλά και στην ανατολική Ευρώπη μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης.
Κύριος στόχος των επαναστάσεων στις Ισλαμικές χώρες είναι να προλάβουν τις επαναστάσεις των ακραίων Ισλαμιστών. Οι επαναστάσεις αυτές αποσκοπούν στην εγκατάσταση νέων φιλοδυτικών κυβερνήσεων, που θα προέλθουν από το γνωστό σενάριο του εκδημοκρατισμού. Στις επαναστάσεις που βλέπουμε μέχρι τώρα, δεν υπάρχει ισχυρή εμπλοκή των ακραίων Ισλαμικών οργανώσεων. Σε περίπτωση αποτυχίας κάποιου σενάριου, υπάρχει δεύτερο και τρίτο κτλ, ακόμα και με εμφυλίους και μαζικές σφαγές στις χειρότερες περιπτώσεις, ακόμα και επιστροφή σε δικτατορίες.
Στην αρχή της οικονομικής κρίσης είχα πει ότι είναι μεγάλη για τα δεδομένα των ΗΠΑ και της Ευρώπης, και ότι μάλλον με πόλεμο θα έρθει το τέλος της. Το πότε ακριβώς θα έρθει η σειρά του Ιράν, της αυτονόμησης του Κουρδιστάν, της διάλυσης των Σκοπίων κτλ, δεν μπορούν να το προβλέψουν ούτε αυτοί που τα σχεδιάζουν να γίνουν.
Το τέλος του καθεστώτος είναι θέμα χρόνου.Ο μοναδικός κίνδυνος στην επικράτηση δυτικού τύπου δημοκρατίας στην μετά Χόσνι Μουμπάρακ εποχή είναι μόνο οι ακραίοι ισλαμιστές.