Οι «άγγελοι» με τα… ατσαλένια φτερά

Ιστορίες «ιπτάμενου» ηρωισμού και προσφοράς στο συνάνθρωπο

Παραμονή πρωτοχρονιάς του 2007.

Τα πληρώματα των ελικοπτέρων και των μεταγωγικών αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας, άνδρες και γυναίκες, κυβερνήτες, συγκυβερνήτες, μηχανικοί, στελέχη του Λ.Σ., σύνδεσμοι και διασώστες και οι γιατροί, περιμένουν σε ένα μικρό, και μάλλον παραμελημένο, χώρο με ένα κοντό δεντράκι και ελάχιστα λαμπιόνια την έλευση του 2008, όταν το τηλέφωνο χτυπάει.

Οι φωνές σωπαίνουν. Τα νεύρα τεντώνονται. Η γιορτή σταματά. Τώρα αρχίζει η αποστολή.

 

Ένα νεαρό παλικάρι σε ένα απομονωμένο νησί του Αιγαίου τους χρειάζεται. Τώρα. Παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Όταν οι άλλοι γιορτάζουν. Είναι 16 χρόνων. Είναι νησιώτης. Είναι άτυχος. Τραυματίστηκε με το μηχανάκι του. Τράκαρε ή τον τράκαραν. Τώρα δεν έχει σημασία.

Στο νησί του δεν υπάρχει τίποτα για να τον βοηθήσει να δώσει με αξιοπρέπεια τη μάχη για τη ζωή του, αλλά αυτός είναι μόλις 16 χρόνων και πρέπει να ζήσει, θέλει να ζήσει. Στο πλευρό του υπάρχει μόνο ένας γιατρός.

Ο γιατρός του νησιού. Στο πλευρό του πολλά ναυτικά μίλια μακριά υπάρχει μία ομάδα αποφασισμένων ανθρώπων που δεν ζητούν τίποτα παρά να προσφέρουν.

Είναι επαγγελματίες, είναι στελέχη, είναι «αντιπαραγωγικοί» για κορυφαίους πολιτικούς, αλλά ήρωες για τον απλό κόσμο. Και όταν ένας 16χρόνος τους χρειάζεται, τότε η αποστολή είναι μονόδρομος.

ΚΩΣΤΑΣ ΑΤΤΙΑΣ

Ο 16χρονος χειροτερεύει κάθε στιγμή, το ΕΚΑΒ ζητά να πάει ελικόπτερο, οι κινητήρες του Super Puma «βρυχώνται» μέσα στη νύχτα και η βροχή μαστιγώνει τα πρόσωπα του πληρώματος που επιβιβάζεται στο ελικόπτερο της Πολεμικής Αεροπορίας.

Τα μποφόρ στο Αιγαίο δεν επιτρέπουν σε κανένα πλωτό να πλησιάσει στο νησί. Είναι ή αυτοί ή κανείς.

Ή θα φτάσουν με ασφάλεια και θα μεταφέρουν τον τραυματία ή θα τον αφήσουν στο έλεος του Θεού.

Κάνουν το σταυρό τους και ξεκινούν. Στο ΕΘΚΕΠΙΧ παρακολουθούν το ελικόπτερο να πλησιάζει στον 16χρόνο.

Το πλήρωμα ενός άλλου Super Puma είναι σε επιφυλακή και στο Πολεμικό Ναυτικό στο Κοτρώνι άλλη μια ομάδα ηρώων δηλώνει παρούσα με ένα Sikorsky. Για κάθε ενδεχόμενο.

Το ελικόπτερο βρίσκεται σχεδόν στο μέσο της διαδρομής όταν χτυπάει κόκκινος συναγερμός.

Έξι ναυτικοί αγνοούνται έπειτα από ναυάγιο. Το πλήρωμα ενός πλοίου που ήταν κοντά στην περιοχή και έχει καταφέρει να βρει ασφαλές απάγκιο πιθανολογεί πως οι ναυτικοί του άλλου πλοίου έπεσαν στη θάλασσα.

Νέα επικοινωνία με το ΕΚΑΒ και το γιατρό του 16χρονου επιβεβαιώνει πως ο νεαρός πάει καλά.

Η καλή του τύχη βοηθά τον ίδιο, το πλήρωμα του ελικοπτέρου και τους ναυτικούς που παλεύουν με τα παγωμένα νερά του Αιγαίου.

Η αποστολή τροποποιείται. Οι υπολογισμοί του αξιωματικού επιχειρήσεων επιβεβαιώνουν πως η μάχη με τα δευτερόλεπτα μπορεί να δοθεί και στα δύο μέτωπα.

Το ελικόπτερο της Ρόδου απογειώνεται για να παραλάβει τον 16χρονο την ώρα που η αποστολή του πρώτου ελικοπτέρου είναι πλέον να εκτελέσει SAR (Search and Rescue – έρευνα και διάσωση) για τους ναυτικούς.

Διαμαρτυρίες

Στο νησί γίνεται γνωστή η εξέλιξη. Κάποιος «καταγγέλλει» την «αργοπορία» στα κανάλια που μεταδίδουν με έκτακτα δελτία την είδηση του ναυαγίου και κάποιοι άλλοι κάτοικοι του νησιού με μάλλον επιπόλαια τραύματα σπεύδουν να αδράξουν την ευκαιρία για να διακομιστούν στην Αθήνα.

Τα νεύρα είναι τεντωμένα, η πικρία είναι παρούσα, ο θυμός υπάρχει, όμως τώρα προέχει η αποστολή. Το ελικόπτερο, φτάνει στο νησί, αλλά το ελικοδρόμιο έχει «ξεμείνει» από φώτα!

Παράλληλα ο πιλότος ενημερώνεται πως ο 16χρονος παρουσιάζει σημεία αστάθειας στην κατάστασή του.

Ένα αγροτικό αυτοκίνητο ρίχνει όσο φως μπορεί στο ελικοδρόμιο, αλλά το φως αποκαλύπτει πως κάποιος ασυνείδητος έχει μπαζώσει τη μία άκρη του ελικοδρομίου!

Οι ντόπιοι μεταφέρουν με τα χέρια τα μπάζα και ο πιλότος με χρήση NVG (διοπτρών νυχτερινής όρασης) πραγματοποιεί μια καθ’ όλα «επιχειρησιακή» προσγείωση στο νησί, παραλαμβάνει τον 16χρονο και, όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, άλλα δύο άτομα με ελαφρότερα τραύματα.

Το πλήρωμα του ελικοπτέρου τούς εύχεται καλή χρονιά.

Προσδένουν τους επιβαίνοντες. Το ελικόπτερο, που τα στροφεία του δεν έχουν σταματήσει στιγμή, απογειώνεται.

Τα μάτια του μηχανικού είναι καρφωμένα στον πίνακα ελέγχου, οι γιατροί έχουν πέσει πάνω στον 16χρονο, οι διασώστες χαμογελούν στους υπόλοιπους τραυματίες, οι χειριστές επικοινωνούν με το κέντρο επιχειρήσεων, παράλληλα το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στην Ελευσίνα κάνει τις τελευταίες συνεννοήσεις με το νοσοκομείο στο οποίο θα μεταφερθούν οι ασθενείς.

Τα φώτα του νησιού ξεμακραίνουν. Όσοι ντόπιοι είχαν βρεθεί στο ελικοδρόμιο είναι ήδη σπίτια τους και γιορτάζουν την Πρωτοχρονιά. Εν τω μεταξύ η αποστολή SAR του άλλου ελικοπτέρου αποδίδει καρπούς.

Δύο ναυτικοί έχουν εντοπιστεί και οι διασώστες που βούτηξαν για να τους σώσουν τους έχουν επιβιβάσει με ασφάλεια στο ελικόπτερο κάνοντας χρήση του γάντζου.

Πυρκαγιά

Ο 16χρονος θα παραδοθεί με ασφάλεια στο ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, ενώ το ελικόπτερο θα απογειωθεί έπειτα από λίγα λεπτά ξανά για να συνδράμει στις έρευνες για τους ναυτικούς.

Λίγους μήνες αργότερα, σε μία άλλη μονάδα της Π.Α., τα πληρώματα και οι μηχανικοί στα πυροσβεστικά αεροσκάφη ενημερώνονται για τις καιρικές συνθήκες που θα επικρατήσουν κατά τη διάρκεια της ημέρας και για την εκτίμηση κινδύνου που υπάρχει.

Δευτερόλεπτα μετά την ενημέρωση διατάζεται απογείωση, καθώς μια μεγάλη φωτιά απειλεί δάσος. Τα πληρώματα πετάγονται από τις θέσεις τους και τρέχουν στο κόκπιτ.

Η φωτιά είναι εχθρός. Έχει στρατηγική και χρειάζεται να εκπονηθεί ένα κυριολεκτικά πολεμικό πλάνο για να αντιμετωπιστεί. Πού θα δοθεί η μάχη; Πόσα μέσα θα χρειαστούν;

Πώς θα γίνει η κατανομή τους για να πολεμήσουν τις πύρινες γλώσσες όλη την ημέρα χωρίς να αφήσουν ακάλυπτη την περιοχή έστω και για λίγα λεπτά; Την ώρα που το πυροσβεστικό αεροσκάφος τροχοδρομεί για απογείωση, στη γη δίνεται μια άλλη μάχη.

Η Πολεμική Αεροπορία λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένη μηχανή μαζί με τα στελέχη του Πυροσβεστικού Σώματος, οχήματα του οποίου λαμβάνουν θέσεις μάχης την ώρα που γίνεται η πρώτη ρίψη νερού με χειρουργική ακρίβεια. Την ίδια ώρα το τηλέφωνο της μονάδας χτυπά ξανά.

Η σύζυγος ενός ιπταμένου έχει γεννήσει πρόωρα ένα υγιέστατο μωρό. Αυτός όμως θα το μάθει την ώρα που κατευθύνεται για υδροληψία. Δεν έχει παρά κλάσματα του δευτερολέπτου για να χαρεί.

Η αποστολή δεν επιτρέπει διαλείμματα. Και οι συνεννοήσεις στον ασύρματο δεν είναι για να ακούσει ευχές ούτε για να ζητήσει άδεια να πάει στο μαιευτήριο όπως θα έκανε κάθε απλός εργαζόμενος.

Ζητά στοιχεία για τις συνθήκες της περιοχής, το ύψος κύματος, τους ανέμους. Το βράδυ, μετά το τελευταίο φως όταν οι μηχανικοί θα χαθούν ανάμεσα στα μεταλλικά σπλάγχνα των πυροσβεστικών αεροσκαφών για να τα έχουν έτοιμα για την επόμενη ημέρα, αυτός θα πάει να δει το γιο του.

Οι ιστορίες που διαβάσατε, αν και συγχωνευμένες, είναι πέρα ως πέρα πραγματικές! Διότι πράγματι έχουν υπάρξει περιστατικά που κατηγορήθηκαν άδικα για αργοπορία τα πληρώματα των ελικοπτέρων, έχουν υπάρξει περιστατικά με μπαζωμένα(!) ελικοδρόμια, με ελικοδρόμια ακατάλληλα, με αποστολές που τροποποιήθηκαν στον αέρα για να σωθούν και άλλες ανθρώπινες ζωές, για να υπάρξει έγκαιρη παρουσία σε αποστολές SAR πριν προλάβουν να φτάσουν τα τουρκικα ελικόπτερα κ.τ.λ.

Υπάρχουν και… δυσλειτουργίες

Έπειτα από αυτό τον απολογισμό ίσως θα ήταν υπερβολικό να μιλήσει κανείς για τις δυσλειτουργίες του συστήματος.

Οι ελλείψεις αλλά και τα παράλογα όμως είναι υπαρκτά και αν τα καλύπτουν ο ηρωισμός και η αυταπάρνηση κάποιων ανθρώπων, αυτό δεν σημαίνει πως τα εξαφανίζει.

Για παράδειγμα είναι υπαρκτές οι κακές συνθήκες διαβίωσης στα περιφερειακά αεροδρόμια. Άλλοτε γιατί δεν υπάρχουν λεφτά και άλλοτε (όπως στη Χίο) γιατί αντικειμενικές συνθήκες έλλειψης χώρου στο αεροδρόμιο δεν επιτρέπουν την κατασκευή αξιοπρεπών καταλυμάτων.

Στην περίπτωση της Χίου πάντως φαίνεται πως άμεσα θα κατασκευαστεί από την Π.Α. χώρος όχι μόνο για τα δικά της στελέχη, αλλά συνολικά για όλα τα μέλη των πληρωμάτων που πετούν με τα ελικόπτερά της, έστω και αν δεν ανήκουν σε ό,τι αφορά τη διοικητική μέριμνα στην Π.Α.

Είναι πραγματικότητα ακόμα πως υπάρχουν ιπτάμενα μέσα του Π.Σ. και του Λ.Σ. που δεν αξιοποιούνται όπως θα έπρεπε και το παράπονο των στελεχών της Π.Α. πως «συνεργαζόμαστε άψογα με τους άλλους φορείς σε ό,τι αφορά τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ πτητικά μέσα» είναι πέρα ως πέρα δικαιολογημένο.

Από τα ευτράπελα είναι πως ουδείς φαίνεται να γνωρίζει αν η Πολεμική Αεροπορία αμείβεται για την αποστολή της. Η Π.Α. πάντως είναι βέβαιο πως σε κάθε αποστολή εκδίδει σχετικό κοστολόγιο το οποίο αποδίδει στο φορέα που της αναθέτει κάθε φορά κάποια αποστολή (π.χ. στο υπουργείο Υγείας για τις αεροδιακομιδές).

Δικαιολογημένο είναι και το παράπονο των στελεχών που ζητούν περισσότερα και καλύτερα μέσα. Όχι για τους ίδιους, αλλά για να προσφέρουν ακόμα περισσότερα.

Είναι ενδεικτικό άλλωστε πως σήμερα η Π.Α. έχει ελικόπτερα που είναι αποκλειστικά για «πρωινή» και μάλιστα περιορισμένη γεωγραφικά χρήση! Ο λόγος απλός. Όπως λένε τα στελέχη της Π.Α. προτιμούν να έχουν πάντα διαθέσιμα για τις βραδινές πτήσεις τα Super Puma.

Ο απολογισμός του 2010

Πρόσφατα, ο διευθυντής Α’ Κλάδου του ΓΕΑ υποπτέραρχος (Ι) Αντώνιος Πιέρρος παρουσία του αρχηγού ΓΕΑ αντιπτεράρχου (Ι) Βασίλειου Κλόκοζα πραγματοποίησε ενημέρωση Τύπου με θέμα: «Η Κοινωνική προσφορά της Πολεμικής Αεροπορίας – Απολογισμός έτους 2010».

Οι αριθμοί είναι ενδεικτικοί της δουλειάς που γίνεται κάθε μέρα με αυταπάρνηση από τους ήρωες των Ενόπλων Δυνάμεων των Σωμάτων Ασφαλείας και του ΕΚΑΒ.

H Πολεμική Αεροπορία τη χρονιά που μας πέρασε εκτέλεσε σε Ελλάδα αλλά και σε εξωτερικό (με αποκορύφωμα τις ηρωικές σελίδες στις φωτιές του Ισραήλ) 1.597 εξόδους με συνολικά 3.247,5 ώρες πτήσης (που αποτιμώνται σε 21.117.985,74 ευρώ), ακόμα έσωσε σε αποστολές SAR 339 συνανθρώπους μας, με την πραγματοποίηση 248 αποστολών με 432,6 ώρες πτήσης, κόστους 2.540.945,49 ευρώ (ενώ οι αυξημένοι αριθμοί κυρίως το μήνα Σεπτέμβριο αναφέρονται και σε αποστολές για τη διάσωση λαθρομεταναστών που δουλέμποροι είχαν ρίξει στο Αιγαίο!) και τέλος έγιναν 1.091 αεροδιακομιδές με ελικόπτερα και μαχητικά αεροσκάφη που συμπλήρωσαν 2.629,7 ώρες πτήσης σώζοντας 1.439 ανθρώπους (οι αποστολές είχαν κόστος 17.973.502,95 ευρώ).

πηγη