Το παρόν άρθρο συντάσσεται με αφορμή την είδηση της απόσυρσης της ομάδας πετοσφαίρισης του Αρίωνα Πτολεμαϊδος στον αγώνα του με την αντίστοιχη ομάδα  των Σκοπίων με το όνομα Ζίτο Πρίλεπ στα πλαίσια του κυπέλλου Τσάλεντζ.

Ο λόγος της ματαίωσης δεν είχε αγωνιστικά αίτια, παρά έγινε διότι η ομάδα από τα Σκόπια «αποφάσισε» να κατέλθει για να αγωνιστεί, φέροντας τον ήλιο της Βεργίνας στις εμφανίσεις της και παρόλο που ζητήθηκε επίμονα η αλλαγή των εμφανίσεων, το αίτημα δεν έγινε αποδεκτό, με αποτέλεσμα η ομάδα του Αρίωνα να αποσυρθεί και ο αγώνας να κατακυρωθεί υπέρ της αντίπαλης ομάδος, ενώ αναμένεται να επιβληθεί πρόστιμο δέκα χιλιάδων ευρώ καθώς και αποκλεισμός από την διοργάνωση για τα επόμενα δύο χρόνια αποκλείοντας όμως την νομιμοποίηση καταστάσεων.

Τα λόγια περιττεύουν για μία τέτοια συμπεριφορά ήθους εκφρασμένη από όλους τους παράγοντες της ελληνικής ομάδος, είτε αυτό είναι το αγωνιστικό κομμάτι και τις παίκτριες, είτε τον προπονητή, τον πρόεδρο καθώς και το υπόλοιπο διοικητικό κομμάτι και καταδεικνύουν περίτρανα κάνοντάς μας υπερήφανους, πως ο Ελληνικός λαός ούτε βρίσκεται σε κανενός είδους χειμερία νάρκη, ούτε άγεται και φέρεται από μικροσυμφέροντα όταν έρθει πραγματικά η ώρα να αποδείξει στην πράξη το τι πιστεύει, σε σχέση με ζητήματα που αφορούν το έθνος και πόσο μάλλον με ζητήματα παραχάραξης και αλλοίωσης της ιστορικής πραγματικότητας, η οποία επιδιώκεται σε πάρα πολλά επίπεδα είτε απο «γηγενείς» ανθέλληνες, μα στην ουσία τους υποβολιμαία αεθνικά σκουπίδια, είτε από εξωτερικούς παράγοντες οι οποίοι προσπαθούν παντοιοτρόπως να καταβάλουν το φρόνημα και την αγάπη αυτού του λαού για τον τόπο στον οποίο μαρτύρησαν χιλιάδες ψυχές δίνοντας τον υπέρ πάντων και υπέρ του δικαίου αγώνα.

Η συγκεκριμένη συμπεριφορά θα πρέπει να γίνει παράδειγμα προς μίμηση όλων εμάς, γιατί ο αγώνας στην πράξη μπορεί και πρέπει να αποτελέσει την μοναδική τακτική ανασχέσεως των όποιων ανθελληνικών σχεδίων, τα οποία κάποιοι προσπαθούν να μας επιβάλλουν υπό ομολογουμένως δυσμενείς συγκυρίες, με την ελπίδα ότι θα τα περάσουν βασιζόμενοι στο ότι κανείς δεν δίνει σημασία σε ζητήματα πατριωτισμού όταν οι καιροί δυσκολεύουν (φυσικώς και ισχύει το αντίθετο),ενώ παρατηρώντας αυτό το λαμπρό παράδειγμα, δεν είναι σε θέση κανείς να ισχυριστεί ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι από την μεριά του, προκειμένου να αντισταθεί όσο είναι δυνατόν. Πάντοτε θα υπάρχουν θύλακες ολομέτωπης αντίστασης, αρκεί να υπάρχει η θέληση και η διάθεση για κάτι τέτοιο.

Από καρδιάς λοιπόν, ένα μεγάλο μπράβο στις παίκτριες του συλλόγου καθώς και όλους τους ανθρώπους της ομάδος, διότι δείχνουν τον δρόμο καθώς επίσης και τονίζουν με ό,τι έκαναν πώς καμιά φορά αν όχι τις περισσότερες, δεν χρειάζεται να κάνεις αγώνα με όπλα για να επιτύχεις.

Τι σημασία θα είχε άραγε αν αγωνιστικώς επικρατούσαν, κανείς δεν θα μάθαινε πέρα ενός κλειστού κύκλου περί τούτου, τουναντίον ενίκησαν κατά κράτος και σε ένα ακόμη επίπεδο για τον ελληνισμό, να γνωρίζουν δε πως εκέρδισαν τον μεγαλύτερο αγώνα της ζωής, αυτόν της αξιοπρέπειας και να μην ξεχνούν πως οι αντίπαλοι έφυγαν ντροπιασμένοι από μία νίκη την οποία δεν άξιζαν, διότι δεν αγωνίσθηκαν με καθαρά μέσα.

Νικάς «ηττώμενος» λοιπόν και ηττάσαι «νικώντας» ουκ ολίγες φορές…

Σας ευχαριστούμε
Νικηφόρος Βυζαντινός
Μουσικοσυνθέτης, Λογοτέχνης (Ποίηση)
http://iperalitheias.blogspot.com