Υπερ-φιλόδοξους στόχους για τη θεαματική βελτίωση των διμερών οικονομικών σχέσεων έχουν θέσει Άγκυρα και Τεχεράνη, όπως φάνηκε σε συνέντευξη Τύπου παρουσία των προέδρων των δυο χωρών.

Οι Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ και Αμπντουλάχ Γκιουλ, κατά τη διάρκεια κοινής συνέντευξης Τύπου, με την ευκαιρία της επίσκεψης του Τούρκου προέδρου στο Ιράν, ανακοίνωσαν ότι στόχος τους είναι να αυξηθεί το διμερές εμπόριο, από τα 10 δισεκατομμύρια δολάρια του 2010, στα 30 δισεκατομμύρια δολάρια.

Οι δυο πρόεδροι συμφώνησαν ότι τα κοινά συμφέροντα των δυο χωρών και η επέκταση της οικονομικής συνεργασίας, θα έχει ευεργετικές επιδράσεις στην οικονομία της περιοχής.

Ο Αχμαντινεζάντ μάλιστα πρόσθεσε, ότι «το Ιράν θα υποστηρίξει τα τουρκικά δίκαια σε όλα τα διεθνή φόρα». Ευχαρίστησε μάλιστα τον Γκιουλ για τον σεβασμό που επιδεικνύει η χώρα του στα πυρηνικά δικαιώματα του Ιράν, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε.

Ωστόσο, συγκεκριμένη αναφορά του Γκιουλ σε ερώτηση που του υποβλήθηκε για την Αίγυπτο, όταν είπε ότι «η επιθυμία του λαού πρέπει να πραγματοποιηθεί», θα μπορούσε να εκληφθεί και ως απόπειρα εξισορρόπησης των σχέσεων της Τουρκίας με τη Δύση, αφού η τελευταία ανησυχεί σφόδρα για τα ανοίγματα στο Ιράν.

Κι αυτό διότι είναι υποκρισία να υποστηρίζουμε τον λαό στην Αίγυπτο που ζήτησε και πέτυχε την πτώση του Μουμπάρακ από την προεδρία (όχι του καθεστώτος…) και το καθεστώς στο Ιράν, όπου εν όψει διαδηλώσεων, οι μουλάδες φρόντισαν να συλλάβουν τους ηγέτες της αντιπολίτευσης ώστε να αποτραπεί διαδήλωση με αντικυβερνητικό – αντικαθεστωτικό περιεχόμενο.

Ο Γκιουλ μάλιστα πρόσθεσε, ότι οι ηγέτες θα πρέπει να προβαίνουν σε αναθεώρηση της πολιτικής τους όταν αυτή δεν έχει τη στήριξη του λαού, αφού ζούμε στην εποχή της επικοινωνίας και τίποτε δεν μπορεί να κρυφτεί από αυτόν.

Η ελληνική ανησυχία

«Το Ιράν θα υποστηρίξει τα τουρκικά δίκαια σε όλα τα διεθνή φόρα».

Αυτό το τελευταίο είναι που πιθανότατα θα ανησυχήσει πολύ αναλυτές στην Ελλάδα που έχουν αναγάγει σε επιστήμη το να τρομοκρατούν το ακροατήριό τους για τις φοβερές και τρομερές συνέπειες που θα έχει για την Ελλάδα η φερόμενη ως υποβάθμιση παραδοσιακών συμμαχικών σχέσεων, όπως αυτές με το Ιράν και τον αραβικό κόσμο.

Καταρχάς, καλό θα ήταν να μην προεξοφλεί κανείς τη στάση του Ιράν σε ζητήματα όπως για παράδειγμα το Κυπριακό, επειδή η Τουρκία της έχει προσφέρει μια διέξοδο στο πρόβλημα απομόνωσης που αντιμετωπίζει.

Διότι θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί το ακριβώς αντίθετο, ότι πιο χρήσιμη για το Ιράν είναι μια χώρα που διατηρεί καλές σχέσεις με τη Δύση, αφού θα ήταν δυνητικά χρήσιμη ως μεσολαβήτρια για την επίλυση – αποκλιμάκωση της όποιας διένεξης.

Είναι η μετεξέλιξη της σκέψης που έχουμε κατ’ επανάληψη διατυπώσει, ότι η Ελλάδα είναι πολύ πιο χρήσιμη στο Ισραήλ εάν διατηρεί καλές σχέσεις με τον αραβικό κόσμο.

Επίσης, ενδεχόμενη υποστήριξη της Τεχεράνης προς την Άγκυρα σε κάποιο θέμα διένεξης με τη Δύση, ισοδυναμεί στα μάτια των ως συνήθως βιαστικών στην εξαγωγή συμπερασμάτων Δυτικών με υποστήριξη… από την Αλ Κάιντα ή τους Ταλιμπάν!

Δηλαδή, η αξία της εξασφάλισης της υποστήριξης μιας χώρας – παρία του διεθνούς συστήματος, θα μπορούσε να εξελιχθεί και σε μειονέκτημα, προκαλώντας εξαιρετικά δυσάρεστες αντισυσπειρώσεις.

Αυτό δεν αποτελεί σύσταση στην ελληνική πλευρά να εγκαταλείψει την προσπάθεια συνεννόησης με την ιρανική πλευρά. Τουναντίον, εάν κάποια χώρα μπορεί να βρει κοινό τόπο και να μιλήσει στην Τεχεράνη ως γνήσιος και απροκατάληπτος εκπρόσωπος της Δύσης είναι η Ελλάδα. Και ας μη λησμονούμε, ότι τα δεδομένα πλέον έχουν αλλάξει και πολλοί στη Δύση είναι διατεθειμένοι να ασχοληθούν σοβαρά με όσα έχει να τους πει η ελληνική διπλωματία.

Με την εξαίρεση ίσως της Βρετανίας, μιας χώρας που ακολουθεί έναν ιδιότυπο και εκκεντρικό δρόμο στην εξωτερική της πολιτική, με μια αλαζονεία που ενδεχομένως θα γινόταν κατανοητή από μία μεγάλη δύναμη. Εδώ όμως, ο βασιλιάς είναι γυμνός…

Οι διεθνείς σχέσεις ποτέ δεν ήταν «παιχνίδι» για «καλά παιδιά». Στόχος είναι η οικοδόμηση συμμαχιών επί τη βάση του κοινού συμφέροντος για την αποτελεσματικότερη προάσπιση των εθνικών στόχων.

Κάποτε ήταν η Ελλάδα που προσεταιριζόταν έναν-έναν τους παρίες του διεθνούς συστήματος και μάλιστα καυχιόταν γι’ αυτό. Το διπλωματικό – και όχι μόνο – κόστος που κατέβαλλε ήταν βαρύ. Σήμερα οι όροι φαίνεται να έχουν αντιστραφεί.

Η Τουρκία εάν δεν προσέξει, είναι βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα καταβάλλει κόστος και μάλιστα σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από πολύ μεγαλύτερη ρευστότητα και αβεβαιότητα.

πηγη