Διαβάζω : Η Δύση καταδικάζει το καθεστώς Καντάφι

Διαβάζω : Κυρώσεις από τις ΗΠΑ, εμπάργκο όπλων από ΕΕ, πιέσεις από ΟΗΕ και ΝΑΤΟ στον Καντάφι

Διαβάζω : Οι ΗΠΑ έτοιμες να βοηθήσουν τους αντικαθεστωτικούς της Λιβύης

Διαβάζω : Για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας παραπέμπουν τον Καντάφι

Διαβάζω : Φύγε Καντάφι, λέει η Δύση

Διαβάζω : Στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ο Καντάφι

Σ’ αυτό, από τη δικαιοδοσία του οποίου οι ΗΠΑ εξαίρεσαν την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία τους

Αλλά την ίδια μέρα, στις ίδιες σελίδες, στα «Διεθνή Θέματα», διαβάζω κι αυτό : 
Αφγανιστάν : Δεκάδες άμαχοι νεκροί από νατοική επιχείρηση

Και, αφού κανένας νατοικός δεν τιμωρείται, όπως αυστηρά και μετ’ επιτάσεως ζητείται για τον Καντάφι, συμπεραίνω ότι με τα μέτρα και τα σταθμά της Δύσης η ζωή των Αφγανών χωρικών αξίζει λιγότερο από αυτή των πετρελαιοκατόχων Λιβύων.

 

Διαβάζω επίσης : Διακόπτουν τους διπλωματικούς δεσμούς με τη Λιβύη οι Δυτικοί

Οι ίδιοι δεν ζεσταίνονταν κατά τους παγωμένους χειμώνες τους με το πετρέλαιο του «παράφρονα»;

Οι ίδιοι δεν κινούσαν τα βενζινοβόρα αυτοκίνητα τους με το ίδιο πετρέλαιο;

Οι ίδιοι, σήμερα, τώρα, δεν απολαμβάνουν σαν παράσιτα πολυτελή ζωή τζογάροντας σε συμβόλαια του ίδιου πετρελαίου;

Όπως και τα λεφτά, το πετρέλαιο δεν έχει οσμή.

Σκέπτομαι λοιπόν ότι εάν τελικά η Δύση καταρρεύσει, όπως προανήγγειλε από το 1917 στην «Παρακμή της Δύσης» ο Spengler, πρωτίστως αυτό θα συμβεί υπό την «αβάσταχτη ελαφρότητα» της απύθμενης υποκρισίας της.

Τουλάχιστον, οι Αθηναίοι είπαν καθαρά στους Μήλιους «υπάρχει μόνο το δίκαιο του ισχυρού».

Αναθυμάμαι επίσης ότι η άνθηση του Δυτικού Πολιτισμού, ό,τι και αν αυτός ο όρος περικλείει, προήλθε από τρεις βασικές ληστείες.

Ι. Την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 και την αρπαγή των θησαυρών της.

ΙΙ. Την ιδιοποίηση, (θέλετε να πούμε «χρησιδάνειο»;), του Ελληνικού Πνεύματος που θεμελίωσε την Αναγέννηση και στη συνέχεια τις Εφευρέσεις, οι οποίες δημιούργησαν τον Δυτικό Καπιταλισμό.
Ι

ΙΙ. Την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της υφηλίου και των υδρογονανθράκων της Μέσης Ανατολής.

Κοντολογίς, έκλεψαν Έλληνες και Άραβες.

Και σ’ αυτούς προσέρχομαι τώρα, με δική μου ευθύνη – εγώ ψήφισα τους φαύλους που με καταχρέωσαν, ικέτης-επαίτης για σωτήρια.

Όμως παρότι η ιστορική συγκυρία και η γεωπολιτική σκοπιμότητα υπαγόρευσε να «ανήκωμεν εις την Δύσιν» νοιώθω ανάδελφος.

Γιατί δεν ανήκω εκεί.

Όπως και δεν ανήκω στην υποχθόνια Ασία των δεσποτισμών.

Ανήκω στο φως της Μεσογείου. 
Που “γέννησε τους Θεούς, τον ίδιο το Χριστό”

Όταν, κάποτε, υπήρξα παγκόσμια αυτοκρατορία έκαψα μεθυσμένος ένα βράδυ την Περσέπολη αλλά δεν ξαμόλησα κονκισταδόρες.

Παράδοξο για κατακτημένους, με θυμούνται με αδιόρατη νοσταλγία εκεί.

Τα παραμύθια μου δεν εκτυλίσσονται σε τόπους υγρούς, σκοτεινούς από τον ατελείωτο χειμώνα του Βορρά

Έχουν ρυάκια, θάμνους, ανοιξιάτικες ευωδιές, αισθησιακές νύμφες και ερεθισμένους σάτυρους που τις κυνηγούν.

Ίσως γι’ αυτό όταν πεθαίνω σε μέρη της Δύσης, και να μην είχα τα απαραίτητα χρήματα, οι «δικοί μου» κάνουν έρανο για να στείλουν τα κόκκαλά μου «κάτω».

Αφιερωμένο, μιας κι έρχεται ο Ανταμό

Προφήτης