Ακόμα και να ήθελε ο Αντώνης Σαμαράς, δεν μπορεί να συναινέσει στην πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Το ξέρει ο ίδιος, το ξέρει και ο Γιώργος Παπανδρέου. Το ξέρουν η Παπαρήγα, ο Τσίπρας, ο Καρατζαφέρης κ.λ.π. Καιρός είναι να το αντιληφθούμε και εμείς.

Το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα, έτσι όπως το έχουν χτίσει στη χώρα μας, δεν επιτρέπει συναινέσεις. Τη συναίνεση την εφάρμοσαν για λίγο το 1989 (επειδή δεν μπορούσε τότε να γίνει αλλιώς)  και φυσικά από την αρχή όρισαν…..

και το βραχύβιο χαρακτήρα του εγχειρήματος, προσδιορίζοντας επακριβώς την ημερομηνία λήξεως, προκειμένου να μην υπάρξει λαϊκή αντίδραση.

Στην πραγματικότητα το πολιτικό μας σύστημα είναι ένα στημένο θέατρο με προκαθορισμένους ρόλους. Υπάρχει ο ρόλος της κυβέρνησης, ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο ρόλος των μικρότερων κομμάτων, η ύπαρξη των οποίων νομιμοποιεί το θέατρο απέναντι στο λαό και ταυτόχρονα αποτελούν βαλβίδες ασφαλείας του συστήματος, για να μην ξεφύγει ο λαός έξω από το σύστημα και ανατραπεί το καθεστώς. Αλίμονο. Αν αφήσουν να διαφανεί συναίνεση μεταξύ των κομμάτων, αυτό αυτόματα θα δημιουργήσει λαϊκή αντιπολίτευση. Αυτό ακριβώς θέλουν να αποφύγουν, διαφορετικά θα καταρρεύσει το καθεστώς.

Για το λόγο αυτό, είναι αδύνατο να υπάρξουν ρηματικές συναινέσεις στην ελληνική πολιτική σκηνή. Αντίθετα, στην πραγματικότητα, η συναίνεση είναι ουσιαστική και πάντα παρούσα από όλα τα κόμματα, αλλά δεν ομολογείται δημόσια. Μην ανησυχείτε λοιπόν για τη συναίνεση. Συναίνεση μεταξύ των ελληνικών κομμάτων υπάρχει πάντα, διαφορετικά θα ήμασταν σε καλύτερη μοίρα, αν υπήρχε ουσιαστική αντιπαράθεση.

Απλά την ερχόμενη Τρίτη, θα πρέπει να παιχτεί ξανά το γνωστό θεατρικό έργο. Δηλαδή, η μεν κυβέρνηση θα πρέπει να παίξει το ρόλο της συναίνεσης, ενόψει δύσκολων αποφάσεων για το καλό του λαού, προκειμένου να μην κατηγορηθεί ότι δεν ρώτησε κανέναν πριν μας ξεπουλήσει εντελώς,  η δε αντιπολίτευση θα πρέπει να παίξει το ρόλο της διαφωνίας και της επόμενης εναλλακτικής λύσης. Τα μικρότερα κόμματα από την πλευρά τους, θα πρέπει να παίξουν το ρόλο του διαμαρτυρόμενου και προς τους δύο, αλλά τίποτα όμως δεν κάνουν για να καταγγελθεί όλο αυτό το σκηνικό και να ανατραπεί το σύστημα, γιατί απλά θα εξαφανιστούν και τα ίδια. Αυτός είναι στην κυριολεξία ο εγκλωβισμός του λαού και μετά νομίζουμε ότι ψηφίζουμε ελεύθερα και μάλιστα κατηγορούμε και τους εαυτούς μας από πάνω για τις επιλογές που κάνουμε.

Αν δείτε κάποια στιγμή, συνεργασία των κομμάτων ή συγκυβέρνηση ή οικουμενική κυβέρνηση, αυτό θα σημαίνει ότι το πολιτικό σύστημα παίζει το τελευταίο του χαρτί πριν την κατάρρευση.

Αυτό είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα δημιουργήσει λαϊκή αντιπολίτευση η οποία και θα ανατρέψει το καθεστώς.

Αυτό ακριβώς δεν θέλει το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο να συμβεί.

Εξάλλου αν δείτε κανένα κόμμα να στηρίζει διάφορα κινήματα ανυπακοής που ξεφυτρώνουν σήμερα, γράψτε μας να το μάθουμε και εμείς. Μόνο καπέλωμα θα επιχειρήσουν.

πηγη