Στα «ψιλά» πέρασε και πάλι μια (σύντομη, αλλά ιδιαίτερα σημαντική) είδηση: Ένα μεγάλο επεν­δυτικό «σπίτι», η Royal Bank of Canada Capital Markets, προειδοποίησε την τουρκική κεντρική τράπε­ζα για την τακτική που ακολουθεί χαρακτηρίζοντάς την πειραματική.

Στη 16η θέση του κόσμου (από πλευράς ΑΕΠ), η Τουρ­κία, ομοτράπεζη του περίφημου G20, αγαπημένο παιδί των ξένων «αγορών» τα τελευταία χρόνια και με εμφα­νείς τις νεο-οθωμανικές βλέψεις της να αναδειχθεί σε περιφερειάρχη στην ευρύτερη περιοχή μας, έχει δει τα τελευταία δυο – τρία χρόνια μόνο θετικές εκθέσεις – ανα­λύσεις.

Κάτι που μεταφράζεται σε μια σταθερά αυξανό­μενη εισροή επενδυτικών κεφαλαίων. Βέβαια, όλα αυτά δεν ήρθαν από θαύμα.

Χάρη στην αναπτυσσόμενη οικονομία της, η Τουρκία έγινε μία από τις ελάχιστες χώρες που επέζησαν από το πέρασμα του ΔΝΤ και κατάφερε να επιστρέψει στο Διε­θνές Ταμείο τα 17,6 δισ. δολάρια που της είχαν χορηγη­θεί τον Μάρτιο του 2001.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγα­λύτεροι Έλληνες επιχειρηματίες δηλώνουν στις παρέες τους σήμερα ότι θα ήθελαν να δουλεύουν στην… άλλη πλευρά του Αιγαίου.

Από την αρχή της 10ετίας του 2000 έγιναν ουσιώδη βήματα – αρχικά με επικεφαλής τον Κεμάλ Ντερβίς, ο οποίος ευθυγραμμίστηκε απόλυτα με τις επιταγές του ΔΝΤ – που επέτρεψαν στην τουρκική οικονομία να αναταχθεί σε θεαματικό βαθμό. Εξέλιξη που, κατά την εκτί­μηση διεθνών αναλυτών, ανέταξε και τις γεωπολιτικές φιλοδοξίες της Άγκυρας και του διδύμου Ερντογάν -Νταβούτογλου, σε σημείο ριζικής αναθεώρησης παρα­δοσιακών συμμαχιών και ισορροπιών.

Το μπλόκο του εβραϊκού «λόμπι»

Τώρα οι αλλαγές φτάνουν στο πρώτο σημείο ελέγχου. Διεθνή ΜΜΕ που θεωρούνται φίλα προσκείμενα σε ισ­ραηλινά συμφέροντα, καταγράφουν και μεταφέρουν πλέον την «αίσθηση» πως η Άγκυρα έχει… απλώσει τα πόδια της πολύ πιο έξω από το σκέπασμα που της ανα­λογεί.

♦  Δεν είναι λίγες, ούτε τυχαίες προφανώς, οι πυκνές βολές αρθρογράφων της «Wall Street Journal», της «Washington Post» ή ακόμη των «Financial Times», που επικρίνουν την αμφίσημη πολιτική της Τουρκίας στην ευ­ρύτερη περιοχή.

♦  Δεν είναι τυχαία μάλλον και τα μηνύματα, που απο­στέλλονται έμμεσα στο κατεστημένο της γείτονος από στρατηγικούς συμμάχους των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή.

Όμως η εμφάνιση της RBC Capital στο παιχνίδι είναι κάτι διαφορετικό. Και δείχνει να ανατρέπει τους μέχρι τώρα όρους του, καθώς μεταφέρεται στο οικονομικό πεδίο.

Οι παλιότεροι θα θυμού­νται τη… σπέκουλα του πολύ Τζορτζ Σόρος (και όσων συμμετέχουν στα χαρτοφυλάκιά του) στην αγγλική στερλίνα, τις επιθέσεις του στην οικονομία της Αργεντινής αλλά και τον κερδοσκοπικό πόλεμο που εξαπέλυσαν πρό­σφατα οι «αγορές» κατά της Ελλάδας και του ευρώ. Γεγονότα που επιβεβαιώνουν την ισχύ των περιβόητων «αγορών», των funds και των κάθε λογής Πόλσον ή Σόρος.

Ας επανέλθουμε λοιπόν στον νέο… joker, που εμφανίζεται στο παιχνίδι μέσω της RBC Capital, αλ­λά και των τελευταίων προειδοποιήσε­ων των (πάντοτε) «αθώων» επενδυτι­κών οίκων για την τουρκική οικονομία. Τι ακριβώς λέει ο ξένος οίκος στην πρόσφατη ανάλυσή του, την οποία αναπαρήγαγαν μόνο δύο – τρεις τουρκικές εφημερίδες;

Λέει πως «…η τουρκική κεντρική τράπεζα φέρεται να ακολουθεί ένα πειραματικό μείγμα οικονομικής πολιτι­κής, που μπορεί μέχρι τώρα να αποδίδει καρπούς, ανά πάσα στιγμή όμως θα μπορούσε να βάλει τη χώρα σε περιπέτειες».

Ψάχνοντας λίγο πιο προσεκτικά (στις επίσημες ιστοσελίδες των εταιρειών…), ο αναγνώστης θα δει πως η RBC σχετίζεται (φυσιολογικά) μετοχικά με τη Royal Bank of Canada. Αν όμως ακολουθήσει το ψάξιμο, θα φτάσει και στην Tamir Fishman Group.

Σωστά μαντέψατε: Οι… ψαράδες της Tamir είναι οίκος εβραϊκών συμφερόντων, ένα από τα δραστήρια διεθνώς χαρτοφυλάκια, με πα­ρουσία σε αρκετές περιοχές – κλειδιά του κόσμου. Πά­ντοτε στην καρδιά των εξελίξεων, που λένε.

Ευάλωτο νόμισμα

Συμπτωματικό θα πείτε – και ίσως να είναι έτσι -, όμως οι οίκοι σημειώνουν μεταξύ άλλων πως «…η τουρ­κική λίρα παραμένει – επί της ουσίας – αδύναμο – ευάλωτο νόμισμα (σ.σ.: καθώς δεν θα μπορεί να υποτιμά­ται επ’ άπειρον έναντι, λ.χ., του δολαρίου), που υπό προϋποθέ­σεις θα μπορούσε να πιεστεί περισσότερο».

Η ανάλυση συνεχίζει, μάλι­στα, ότι αυτό συμβαίνει σε μία περίοδο που «…οι υψηλές τιμές του πε­τρελαίου (σ.σ.: το αργό ξεπέρασε πρό­σφατα για λίγο και τα 100 δολάρια) ψαλιδί­ζουν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που έχουν τα τουρκικά προϊόντα στις διεθνείς αγορές».

Ένα πλεονέκτημα που κατά κύριο λόγο απο­δίδεται στο φτηνό εργατικό κόστος (…στην Τουρκία οι μεγάλες απεργίες πνίγονται στο αίμα), στην ευέλικτη φορολογική πολιτική και βεβαίως στην αναμ­φισβήτητη προσπάθεια που κατα-βάλλει η οικονομική πολιτική της Τουρκίας. Ποιες όμως θα μπορούσαν να είναι οι προϋποθέσεις πίεσης στις οποίες αναφέρονται οι ξένοι οίκοι;

Πίεση και χρέος

Η ανάλυση της RBC μας προϊδεάζει για μία από αυτές όταν υπενθυμίζει ότι «…οι ξένοι κατέχουν το 20% του τουρκικού χρέους». Δη­λαδή οι περίφημες αγορές ελέγχουν το ένα πέμπτο των ομολόγων.

Εάν αυτοί αποφάσιζαν να πουλήσουν, σημειώνει (ή μήπως προειδο­ποιεί;) ο ξένος αναλυτής, τότε η τουρκική οι­κονομία θα μπορούσε πράγματι να έχει πρό­βλημα.

Μην αποκλείετε, λοιπόν, να εμφανιστούν δι­άφοροι joker στο παιχνίδι, καθώς η δυναμική που έχει προσλάβει η τουρκοϊσραηλινή αντι­παράθεση προοιωνίζεται ανατροπές ισορροπι­ών (και όχι μόνο γεωπολιτικών) στην ευρύτερη περιοχή.

Επιχειρηματικός παράγοντας, σχολιάζοντας την αναφορά μας περί… δακτύλου RBC, είπε χαρακτηριστικά πως, «εάν οι περιβόητες αγο­ρές θέλουν να κοντύνουν την Τουρκία (σ.σ.: την τουρκική οικονομία), μπορούν να το πετύχουν με 2-3 υποβαθμίσεις μόνο».

Αποτελεί κοινό μυστικό στις αγορές πως οι εξαγωγές τουρκικών προϊόντων, όπως και η θεαματική αύξηση του τουριστικού ρεύματος, εκτινάχθηκαν μετά τη διπλή υποτίμηση της λίρας.

Όπως επίσης και ότι η αύξηση του ΑΕΠ προήλθε και από την ενδυνάμωση του τραπε­ζικού συστήματος και την προσέλκυση άμε­σων ξένων επενδύσεων. Το κλονισμένο (μέχρι και τα μέσα του 2007-8) τουρκικό τραπεζικό σύστημα απέκτησε αυξημένη ρευστότητα και επιτοκιακή σταθερότητα χάρη στα ξένα κεφά­λαια (και στις αγορές τουρκικών ομολόγων).

Αυτά αποτυπώθηκαν στην αύξηση του ΑΕΠ κα­τά 11,7% στο πρώτο τρίμηνο του 2010 (παρά τη συρρίκνωσή του κατά 4,7% το 2009), ανα­δεικνύοντας την οικονομία της Τουρκίας στην τρίτη ταχύτερα αναπτυσσόμενη σε παγκόσμια κλίμακα.

Και επέτρεψαν έτσι στον πρόεδρο Αμπντουλάχ Γκιουλ να δηλώσει πρόσφατα πως «… η Τουρκία κάποτε ήταν ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης, σήμερα είναι ο μόνος υγιής». Να δούμε λοιπόν αν η Τουρκία θα παραμείνει υγι­ής ή θα την πατήσει όπως η Ελλάδα…

πηγη