της Μαρίας Πανάγου

Η μοναδική Ελληνίδα που πέρασε από τη NASA, η γυναίκα που αφιέρωσε τη ζωή της στο πως ο άνθρωπος δε θα γεράσει ποτέ, μιλάει αποκλειστικά στο newsbomb.gr για τη ζωή της, την καριέρα της και τα όνειρά της για το μέλλον της ανθρωπότητας.

« Γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Είχα καταπληκτικά παιδικά χρόνια. Οι γονείς μου ήταν από τη Σίφνο.

Όταν γεννήθηκα ο πατέρας μου ήταν 60 ετών. Ποτέ δε σκέφτηκα ότι είναι μεγάλος, δεν τον έβλεπα σα γέρο. Με την αδελφή μου τη Μαργαρίτα –με την οποία είμαστε πολύ κοντά αλλά την «έχασα» πριν από λίγα χρόνια- πηγαίναμε στο Αγγλικό σχολείο.

Ήταν πολύ ωραία γιατί η Αλεξάνδρεια ήταν πολυπολιτισμικό μέρος και είχα την ευκαιρία να συναναστρέφομαι με παιδιά από όλες τις χώρες. Στο μεγάλωμά μου έπαιξαν σπουδαίο ρόλο οι θείοι μου, τα αδέλφια της μαμάς μου.

Με έμαθαν τι θα πει πειθαρχία, υπευθυνότητα και πότε πρέπει να κλείνω το στόμα μου. Κάναμε πολλά πάρτι κι έτσι έμαθα να περνάω χρόνο με ενήλικες και να μαγειρεύω. Πήγαινα μπαλέτο, η αδελφή μου ξεκίνησε πιάνο αλλά δεν ήταν καλή, οπότε δεν έμαθα κι εγώ ποτέ. Όταν ήμουν μικρή, ήμουν πολύ αδύνατη με πολλά μαλλιά και με φώναζαν σκούπα. Για να πάρω κιλά με «φόρτωσαν» με βιταμίνες κι έτσι έγινα στρουμπουλή και άσχημη.

Αυτό μέχρι τα 18 μου, οπότε έπαθα νευρική ανορεξία, κάτι που ευτυχώς δεν κράτησε πολύ γιατί με έστειλαν στη Σίφνο κι εκεί λάτρεψα το τυρί και τα σταφύλια».

-«Όταν είσαστε μικρή, τι θέλατε να γίνετε μεγαλώνοντας»;

-«Ήθελα να γίνω ηθοποιός. Στην Αλεξάνδρεια έρχονταν συχνά η Μαίρη Αρώνη και ο Δημήτρης Χορν κι ανέβαζαν Σαίξπηρ.

Μια φορά που ζητούσαν ένα παιδί για να παίξει, παραλίγο να πάρω το ρόλο, αλλά ο πατέρας μου δε με άφησε. Στο σχολείο έπαιζα σε θεατρικές παραστάσεις και έγραφα ωραία ποιήματα.

Γι αυτό όταν πήγα στην Αγγλία για σπουδές στη φαρμακολογία πέρασα πρώτα από την Βασιλική Ακαδημία δραματικής Τέχνης αλλά δεν τα κατάφερα. Εκείνες τις εποχές οι κοπέλες προορίζονταν να γίνουν γραμματείς αλλά ο πατέρας μου ήθελε να γίνουμε γιατροί. Το προσπάθησα αλλά τα παράτησα όταν κατάλαβα στο μάθημα της ανατομίας ότι δεν αντέχω. Στην Αγγλία γνώρισα και τον άντρα μου Κώστα Δανέλη με τον οποίο κάναμε δύο παιδιά.

Το 1960 μετακομίσαμε στο Οχάιο των Ηνωμένων Πολιτειών και συνέχισα τις σπουδές μου στη φαρμακολογία στην Ιατρική Σχολή. Εκεί έκανα εκτεταμένες έρευνες για το στρες.

Οι έρευνές μου ήταν πολύ ειδικές με πολύ ιδιαίτερα αποτελέσματα, η NASA το έμαθε και με κάλεσε για να αναλάβω τη διεύθυνση Επιστημών ζωής. Ήμουν επίσημα η πιο ειδική στα θέματα στρες.

Εν τω μεταξύ ο άνδρας μου πέθανε, έμεινα μόνη με δύο παιδιά κι επτά χρόνια αργότερα παντρεύτηκα τον Τζέφρυ Χαζάν, έναν Άγγλο οικογενειακό μας φίλο.

«Και τώρα»;

«Το 2000 συνταξιοδοτήθηκα από τη NASA. Δε μου αρέσει η λέξη αυτή, είναι κακό για την υγεία να «συνταξιοδοτείσαι». Άρχισα να δουλεύω σκληρά. Το 1998 κατάφερα να κάνω τον Τζων Γκλεν να γυρίσει στο διάστημα αν και αντιστεκόταν πολύ.

Οι έρευνες μου έδειξαν ότι υπάρχει μια σχέση μεταξύ των επιρροών στην ηλικία και στη ζωή στο διάστημα.

Μετά από αυτό έγραψα το βιβλίο «Διατηρώντας τη νιότη και στα βαθειά μας γηρατειά με τη καθηγήτρια Χρυσούλα Παπαδέλη με την οποία το 1996 ιδρύσαμε τον Ελληνικό Οργανισμό ιατρικής αεροναυπηγικής.

Έκτοτε έχω γράψει αρκετά βιβλία και άλλα τρία είναι στα σκαριά.

Ο κόσμος άρχισε να με ρωτάει λεπτομέρειες για το πώς μένουμε νέοι στα γεράματά μας κι εγώ δημιούργησα την ιστοσελίδα http://www.joanvernikos.com στην οποία μπορεί κάποιος να δει όλες μου τις ομιλίες πάνω στο θέμα αυτό.

Η ανησυχία μου είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δε ξέρουν τι να κάνουν μετά τα χρόνια δουλειάς.

Αν είσαι 50 κι έχεις άλλα 30 χρόνια να ζήσεις σίγουρα δε θέλεις να τα περάσεις χωρίς δραστηριότητες ή αργότερα σε ένα γηροκομείο περιμένοντας να πεθάνεις και σίγουρα δε θέλεις να γίνεις βάρος στους άλλους. Ε

γώ θέλω να παραμείνω υγιής μέχρι τη μέρα του θανάτου μου. Όπως λοιπόν πληρώνει κανείς έναν οικονομικό σύμβουλο για να τον συμβουλέψει για τις επενδύσεις του, έτσι κι εγώ χρησιμοποιώ τις γνώσεις μου από τους αστροναύτες για να συμβουλέψω τους νέους τι να κάνουν για να κερδίσουν υγεία και ζωντάνια στα μετέπειτα χρόνια.

Πριν με ρωτήσατε τι ήθελα να γίνω όταν θα μεγάλωνα. Εγώ ρωτάω κάποιον στη μέση ηλικία του: «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις»;

Διαβάστε επίσης:

Ι. Βερνίκου: Η μοναδική Ελληνίδα που πέρασε από τη NASA

πηγη