Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ

κόμη και αν παρέμεναν κάποιες αμφιβολίες για τις πραγματικές τουρκικές προθέσεις όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά, φρόντισε ο ευφραδής ΥΠΕΞ της γείτονος να τις αναιρέσει.

Επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά τις απώτερες στρατηγικές βλέψεις της Άγκυρας σ’ αυτή τη γεωγραφία. Και προσδιορίζοντας τις μεθοδεύσεις προς αυτή την κατεύθυνση.

Όσα είπε περί Καστελόριζου, στην ουσία συνιστούν απόπειρα εν πολλοίς αποκοπής του από την ελληνική επικράτεια, με την έννοια της ευθέως αμφισβητούμενης περιοχής.

Ή τουλάχιστον αναιρέσεως του ως ουσιώδους συντελεστού, όσον αφορά την ανακήρυξη Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης από την Ελλάδα. Πράγμα που εάν γίνει αποδεκτό, είτε όπως το θέτει τώρα η Άγκυρα είτε και απλώς ως βάση διμερούς συνεννοήσεως, αυτομάτως θ’ ακρωτηριάσει φυσικά ελληνικά γεωπολιτικά δικαιώματα.

Κι άλλωστε η Άγκυρα ενθαρρύνεται προς αυτή την κατεύθυνση, από την παράλειψη της Αθήνας (λό­γω φόβου περιπλοκών) να προχωρήσει από μόνη της σε ανακήρυξη ΑΟΖ και συνομολόγηση συναφών συμφωνιών με όμορες χώρες στην περιοχή.

Με τις οποίες και θα έπρεπε ήδη να προέλθει σε διαπραγματεύσεις για καθορισμό των τελικών ορίων αυτής ειδικά της προς Ανατολάς ζώνης. Πρωταρχικά με την Κύπρο.

Η οποία ήδη έχει συνάψει σχετικές συμφωνίες τόσο με το Ισραήλ όσο και με την Αίγυπτο και τον Λίβανο.

Παρά τις απειλές της Άγκυρας για την ανάληψη μέχρι και στρατιωτικής δράσεως, εφόσον η Λευκωσία προχωρούσε σε αξιοποίηση των επιβεβαιωμένων κοιτασμάτων στη δική της ΑΟΖ.

Ο φιλομειδής κ. Νταβούτογλου έχει -και διατυπώνει ευθέως- συγκεκριμένο μοντέλο ρυθμίσεων, τόσο σχετικά με αυτό το ζήτημα όσο και με τα αιγαιωτικά γενικότερα. Πέραν όσων μεθοδικά προάγει στη Θράκη, σε σχέση με το μειονοτικό.

Που σε δεδομένη στιγμή θ’ αποβεί αιχμή του νεο-οθωμανικού μεγαλοϊδεατισμού της Άγκυρας.

Γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται.

Η Άγκυρα έχει και μεθοδεύει μαξιμαλιστικής εμβέλειας και περιεχομένου στρατηγικούς σχεδιασμούς, οι οποίοι περνούν ευθέως μέσα από την εμπέδωση ηγεμονικού ρόλου στην ευρύτερη περιοχή. Και προς Ανατολάς, δηλαδή στον μεσανατολικό χώρο (και την Εγγύς Ανατολής), όπου εμφανίζεται ως κηδεμονευτική δύναμη για τον μουσουλμανικό κόσμο.

Και προς Δυσμάς. Όπου θέλει: Αφ’ ενός επιβολή δικών της λύσεων στα ελληνοτουρκικό.

Και αφ’ ετέρου προαγωγή ηγεμονικού προφίλ στην ευρύτερη βαλκανική ζώνη.

Αυτές οι επιδιώξεις δεν συγκαλύπτονται πλέον. Είναι αντιθέτως έκδηλες και ως έωλα σύνδρομα που διέπουν την τουρκική πολιτική.

Και ως πρακτικές που τείνουν να υποθεμελιώσουν τις προϋποθέσεις για προαγωγή των επιθυμητών.

Των οποίων ο Νταβούτογλου συνιστά τον θεωρητικό, που διερμηνεύει τα νεοτουρκικά ιδεολογήματα, στο πλαίσιο συγκεκριμένου στρατηγικού δόγματος: Στην προκειμένη περίπτωση, του «δόγματος του στρατηγικού βάθους».

Που εάν επιτύχει, θα έχει ανατρέψει άρδην τις ισορροπίες στην περιοχή. Και φυσικά θα έχει τραυματίσει καίρια την ελληνική εθνική κυριαρχία και τις προοπτικές της.

Γιατί το δόγμα περνά εν πολλοίς και μέσα από ελληνικούς ακρωτηριασμούς.

Που μόνο μυωπάζοντες ή εθελότυφλοι δεν βλέπουν και δεν αντιλαμβάνονται.

Εφημερίδα : ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ΣΕΛ 10