Αν η Ελένη Βλάχου ζούσε στην Αμερική, φέτος θα γιόρταζαν πανηγυρικά την εκατονταετηρίδα της. Θα διοργάνωναν εκθέσεις, συνέδρια, ακόμα και επετειακά αφιερώματα μόδας στο στυλ «Ελένη Βλάχου» θα είχαν την τιμητική τους. Έζησε όμως στην Ελλάδα, κι ενδεχομένως η ανάμνησή της να περάσει κι από τα ειδησεογραφικά δελτία αλλά κι από τον έντυπο τύπο κάπως φευγαλέα…

Ο Πίτερ Oυστίνοφ της είχε πει: «Kυρία Bλάχου, βλέπω στο βλέμμα σας μια ποιήτρια της ζωής».

Αυτός ο τρόπος είναι αποτυπωμένος σε όλα τα έντυπα που ηγήθηκε και δημιούργησε εξ αρχής.
Καθημερινή, Μεσημβρινή, Εκλογή, Εικόνες…

Από τα γραφεία της οδού Σωκράτους αλλά και από το σπίτι της οδού Μουρούζη 1 πέρασε ολόκληρος ο πολιτικός και πνευματικός κόσμος του 20ου αιώνα.

“Η σιωπή μου κατά τη διάρκεια της χούντας υπήρξε η μεγαλύτερη δημοσιογραφική μου ισχύς” Θα πει μερικά χρόνια μετά την επιστροφή της από την Αγγλία, όπου διέφυγε κρυφά την 15η Δεκεμβρίου 1967 από το σπίτι της οδού Μουρούζη 1 όπου ήταν “φυλακισμένη” από την αστυνομία του καθεστώτος της επταετίας.

Το Σάββατο 22 Απριλίου 1967 είχε διακόψει την κυκλοφορία των δυο εφημερίδων της και του περιοδικού “Εικόνες” αρνούμενη να υποταχθεί στο καθεστώς της λογοκρισίας.

Με τη βοήθεια της γλύπτριας Νάτας Μελά, που ζούσε στη διπλανή πολυκατοικία πέρασε από τις ταράτσες των όμορων πολυκατοικιών για να βρεθεί στη Θεσσαλονίκη κι από εκεί έχοντας βάψει τα μαλλιά της μαύρα να ταξιδέψει με το διαβατήριο μιας άλλης γυναίκας και δανεικά χρήματα στο Λονδίνο.

Η Αμερική κατά τη διάρκεια της παραμονής της στην βρετανική πρωτεύουσα την αγνοούσε, ενώ ολόκληρος ο ευρωπαϊκός αναδημοσίευε συνεντεύξεις της.
Η Αγγλία υπήρξε η μοναδική χώρα που της παραχώρησε διαπιστευτήριο ταυτότητα με το οποίο μπορούσε να ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο πλην της Ελλάδας.

Μέχρι την ημέρα της διαφυγής της από την Ελλάδα το στρατιωτικό καθεστώς την είχε επισκεφθεί πολλές φορές στο σπίτι της στην οδό Μουρούζη 1 για να την πείσει να επανεκδόσει τις εφημερίδες της. Ο ίδιος μάλιστα ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, στην τελευταία συνάντηση που είχε μαζί της στο σπίτι της, πριν θέσει την οικογένεια Βλάχου υπό καθεστώς ομηρίας – κατ’ οίκον κράτησης, ορκιζόταν στο “όνομα της πατρίδας, της τιμής και της Παναγίας” ότι θα άρει με νέο νόμο το καθεστώς λογοκρισίας για τον ημερήσιο Τύπο. Aλλά και την προσφυγή στα δικαστήρια 20 δημοσιογράφων από τους 120 εργαζόμενους στα έντυπα του συγκροτήματος της οδού Σωκράτους ότι η εργοδότρια τους αρνείται να συνεχίσει την εκδοτική της εργασία.

Η οικογένεια της Βλάχου, έχασε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας της πληρώνοντας για όλους τους εργαζόμενους της τις από τον νόμο προβλεπόμενες αποζημιώσεις. Οι 100 δημοσιογράφοι που δεν κατέφυγαν στη δικαιοσύνη εναντίον της εργοδότριας Βλάχου, στερήθηκαν με ειδικό νόμο από το καθεστώς των Συνταγματαρχών το εργασιακό επίδομα ανεργίας.

Παρακολουθείστε μια από τις σπάνιες δημόσιες συνεντεύξεις της τη δεκαετία του ’90.