H 25η Μαρτίου, όπως και κάθε επέτειος, δεκαετίες τώρα γιορταζόταν με συγκεκριμένο τυπικό. Εκτός από τις παρελάσεις, στρατιωτικές και μαθητικές, πραγματοποιούνταν γιορτές στα σχολεία, αλλά και στις δημόσιες υπηρεσίες.

Στις δημόσιες υπηρεσίες σταματούσαν οι εργασίες κάποια στιγμή προς το μεσημέρι, και γίνονταν συνήθως κάποιες ομιλίες, καθώς κάποιος υπάλληλος αναλάμβανε να εκφωνήσει τον πανηγυρικό της ημέρας. Στα σχολεία, όλοι θυμόμαστε τις γιορτές.

Άσχετα αν αυτοί που ήταν επιφορτισμένοι με τη διοργάνωσή τους, πολλές φορές δεν κατάφερναν να δώσουν μία ουσία και ένα νόημα σε αυτές, μετατρέποντάς τις πολλές φορές σε τυπικές διεκπεραιώσεις των εγκυκλίων του υπουργείου. Τουλάχιστον όμως, κάτι γινόταν.

Κάτι έμενε στις σκέψεις των παιδιών… Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε και τις πολεμικές ταινίες, με αντικείμενο είτε το ‘40, είτε το ‘21, που ανεξάρτητα από τις όποιες κριτικές, αν μη τι άλλο προσέφεραν σε αυτό που κάποτε στο στρατό αποκαλούσαμε «εθνική ηθική διαπαιδαγώγηση».

Τα τελευταία χρόνια άρχισε μία προσπάθεια σταδιακής υποβάθμισης των επετείων. Στην αρχή περιορίστηκαν οι ομιλίες και οι πανηγυρικοί. Ακόμα και η Ακαδημία Αθηνών, περιόρισε τις ομιλίες και τις εκδηλώσεις για τις επετείους. Αργότερα και στα σχολεία άρχισαν να κάνουν όλο και λιγότερα πράγματα.

Προτιμούν σήμερα να ασχολούνται με τον αντιρατσισμό και με ημερίδες για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες… Και όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που με το πρόσχημα της οικονομίας, καταργούνται τα μηχανοκίνητα στις παρελάσεις. Τέλος τα τεθωρακισμένα, τέλος τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα. Τέλος όλα τα μηχανοκίνητα. Διότι, λένε οι υπεύθυνοι, οι δαπάνες ήταν υψηλές.

Και έτσι καταργώντας τα, εξοικονομούνται και χρήματα, αλλά και χρόνος από την εκπαίδευση των μονάδων. Λες και είναι τόσο σκληρή πλέον η εκπαίδευση στην πλειοψηφία των μονάδων των Ενόπλων Δυνάμεων, που οι πρόβες της παρελάσεως θα την ανακόψουν.

Πέρα από το γεγονός ότι η ίδια η παρέλαση, με την προετοιμασία της, είναι κομμάτι της εκπαιδεύσεως. Αλλά αυτό για να το ξέρει κάποιος, αν μη τι άλλο πρέπει να έχει υπηρετήσει… Και όσον αφορά στο οικονομικό, στην ουσία το κόστος δεν ήταν τόσο υψηλό όσο θεωρούσαν κάποιοι.

Αν κόβονταν κάποιες δεξιώσεις, περισσότερη εξοικονόμηση θα γινόταν. Είδαν και απόειδαν οι κυβερνώντες, οι νεοταξικοί εντολοδόχοι, αλλά τις γιορτές και τις παρελάσεις, όσο και να τις εμποδίζουν, δεν μπορούν να τις καταργήσουν τελείως.

Τι έχουν αρχίσει λοιπόν και επεξεργάζονται; Τη δημιουργία φόβου. Την επίκληση της δημοσίας τάξεως. Λένε λοιπόν ότι στις παρελάσεις θα γίνουν επεισόδια.

Οι υπουργοί και τα κυβερνητικά στελέχη για πρώτη φορά στα χρονικά δήλωναν κωλύματα, προκειμένου να μην παραστούν στις παρελάσεις. Με δεδομένη την αντίδραση του λαού και σε συνδυασμό με την κοινωνικοοικονομική κρίση, φοβούνται μην τις αρπάξουν άσχημα πουθενά…

Αυτό το φοβικό σύνδρομο που θέλει να δημιουργήσει η κυβέρνηση του νεοταξικού ΠΑΣΟΚ, σταδιακά θα οδηγήσει ακόμα και στην κατάργηση των όσων παρελάσεων γίνονται… Φοβούνται οι άνθρωποι, τα άλλα που μπορεί να γίνουν, τα χειρότερα. Άλλωστε και ο συγχωρεμένος ο Σαντάτ, ο πρόεδρος της Αιγύπτου, σε στρατιωτική παρέλαση δολοφονήθηκε.

Τέλος λοιπόν των παρελάσεων και των επετείων; Δεν πρέπει να υπάρχει εθνική μνήμη, δεν πρέπει ο λαός αυτός να έχει πρότυπα ηρωικά. Ο λόγος απλός: αν έχει μνήμη, σκέψη και εθνική συνείδηση, σε συνδυασμό με ηρωικά πρότυπα, τότε συνειδητοποιείται. Και μπορεί να αντιδράσει. Και αυτό ακριβώς φοβούνται… Όμως ό,τι και να κάνουν, δεν μπορούν να βγάλουν από την ψυχή των περισσότερων την Ελλάδα.

Όσες ανιστόρητες βλακείες και αν προβάλλουν στα κανάλια τους, όσα τούρκικα σίριαλ και αν παίζουν, δεν βγαίνουν από τις ψυχές του απλού Έλληνα ούτε ο Κολοκοτρώνης, ούτε ο Καραϊσκάκης. Ούτε το Κούγκι, ούτε το Μανιάκι. Και κόσμος θα κατεβαίνει στις παρελάσεις και σημαίες θα υψώνονται στα μπαλκόνια. Γιατί έτσι έχουμε μάθει να ζούμε. Καλά θα κάνουν κάποιοι να το συνηθίσουν…

Τάσος Δημητρακόπουλος