
Του Μανώλη Κυπραίου
Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία. Η ιστορία της μοιάζει με μια κομεντί που εξελίχθηκε σε τραγωδία. Τραγωδία για την οποία την ευθύνη για τον επίλογό της την έχει ο παραγωγός με τον σκηνοθέτη, δηλαδή το ελληνικό κράτος.
Εσχάτως πολλοί υπουργοί και κυβερνητικά στελέχη και μεταξύ αυτών η πρώην αντιπρόεδρος του ΔΝΤ κ. Μιράντα Ξαφά, μας διεμήνυσαν πως οι κρατικές εταιρίες που σχετίζονται με την αμυντική βιομηχανία (Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, ΕΑΒ) πρέπει είτε να πουληθούν σε ξένες εταιρίες, είτε να κλείσουν.
Ο συντάκτης του άρθρου αερολογεί. Και μιας και κλείνει με οικονομολόγους θα έπρεπε να είχε ακουστά για την λεγόμενη Καμπύλη Μάθησης, η οποία καμπύλη απεικονίζει την
σχέση της αυξανόμενης εμπειρίας παραγωγής προς την αύξηση της
παραγωγικότητας και την μείωση του κόστους παραγωγής. Με απλά λόγια το κομμάτι ν 200 μια παραγωγής κοστίζει λιγότερο από το κομμάτι ν 100 για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης. Αυτό όμως όλες οι εταιρείες το συνυπολογίζουν και βγάζουν ένα μέσο κόστος με βάση το οποίο διαμορφώνουν και την τελική τιμή. Δεν νομίζω όταν θέλει να αγοράσει ένα πλυντήριο ο αρθρογράφος και αγοράζει το νούμερο 50 της παραγωγής να το πληρώνει ακριβότερο από τον γείτονα του που αγόρασε το ν 100. Άρα αυτά που λέει για 8 με 12 χρόνια είναι τουλάχιστον αφελή ( μόνο κόστη έρευνας & ανάπτυξης αποσβένονται σε τόσα χρόνια, άλλα οι δικές μας εταιρείες δεν αναπτύσουν δικό τους προιόν, άδειες παραγωγής αγοράζουν). Αυτό που δεν είδα να κάνει μήπως και προσεγγίσει το πρόβλημα των υψηλών τιμών είναι να προσδιορίσει την σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους που απασχολούνται άμεσα με την παραγωγή και αυτους στις άλλες λειτουργίες των εταιρειών. Τέτοια σχέση δεν θα βρεί πουθενά στον ιδιωτικό τομέα. Οι διορισμοί με το φτυάρι και από το παράθυρο σε διοικητικές θέσεις είναι γνωστοί σε όλους μας, και είναι η πληγή του υψηλού κόστους. Τέλος και δική σου βιομηχανία να έχεις που σου έχει όμως καταξοδέψει όλους τους πόρους όπως αυτές όταν τις χρειστείς δεν θα μπορούν να σου προσφέρουν τίποτε γιατί απλά δεν θα μπορούν να αγοράσουν ούτε την πρώτη ύλη. Το παραμύθι που με τους φόρους μας 2.000 μάγκες εδώ, 1.000 εκεί και 5.000 πιο πέρα πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνει.