Ο Ομπάμα πήρε τηλέφωνο τον πρωθυπουργό με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου, αλλά με αιτία τη Λιβύη.

Το παγκόσμιο ενδιαφέρον έχει μετακομίσει στη γειτονιά μας. Τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η Μεγάλη Βρετανία, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία προσδοκούν οφέλη από την μετεμφυλιακή Λιβύη.

Τα σενάρια με τα μελλοντικά (ενεργειακά και όχι μόνο) πρότζεκτ, δίνουν και παίρνουν.  Ιδίως αυτά που αφορούν τη  Γαλλία, η οποία προσέτρεξε σε βοήθεια των ανταρτών (είναι η μόνη χώρα που έχει αναγνωρίσει τους αντικαθεστωτικούς ως τη μόνη νόμιμη κυβέρνηση της Λιβύης), λίγο πριν ο Καντάφι ανακαταλάβει όλη τη χώρα.

Ο Σαρκοζί έκανε επίδειξη δύναμης και ισχύος, προσδοκώντας και σε προσωπικά πολιτικά οφέλη, καθώς η δημοτικότητα του ήταν εξαιρετικά χαμηλή τελευταία.

Στην καθ’ ημάς Ανατολή, κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου, η Τουρκία βρισκόταν στα νότια της Σοβιετικής Ένωσης.

Η γεωπολιτική της σημασία τεράστια. Και μόλις έπεσαν τα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού και δεν είχε και τόση σημασία η εγγύτητα της με την «αρκούδα», ανακαλύψαμε ότι η Τουρκία βρίσκεται επίσης στα βόρεια του Ιράκ.  Τα οφέλη και στις δύο περιπτώσεις υπήρξαν τεράστια.

Στρατιωτικά (αντισταθμιστικά οφέλη) πολιτικά, διπλωματικά. Οι γείτονες με ανατολίτικα παζάρια συμμετείχαν στις «εκδρομές» του ΝΑΤΟ με το αζημίωτο. Και τώρα το ίδιο έκαναν. Τη μια μέρα καταδίκαζαν την επίθεση, την  επόμενη έστειλαν καράβια.

Η αναβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας στη δεδομένη συγκυρία είναι δεδομένη. Με όλα αυτά που έχουν γίνει τον τελευταίο χρόνο στην οικονομία, ο εμφύλιος στη Λιβύη μοιάζει με τον από μηχανής θεό, που μπορεί να μας οδηγήσει στο ξέφωτο.

Αν η Ελλάδα αξιοποιήσει σωστά το τεράστιο πλεονέκτημα που της προσφέρεται, οι ισχυροί έχουν τον τρόπο τους να «πείσουν τις αγορές» να μας βγάλουν από τη γωνία του ρινγκ, να ανασάνουμε και να φροντίσουν για την απρόσκοπτη χρηματοδότηση μας, κατά τα επόμενα τρία έτη, στη διάρκεια των οποίων οι απαιτήσεις για αποπληρωμή παλιών υποχρεώσεων είναι τεράστιες και κανένα μνημόνιο δεν θα μας δώσει τη λύση.

Τεράστια η διπλωματική ευκαιρία λοιπόν για την κυβέρνηση. Θα την εκμεταλλευτεί  όπως οφείλει,  ή το μέγεθος της εξάρτησης είναι τέτοιο που δεν θα της επιτρέψει να κάνει το προφανές;

Θα αφήσει τις «επικοινωνίες» και το “λιβανιστήρι” στη Μέρκελ κατά μέρος για να μετουσιώσει αυτή την πραγματικά ανεπανάληπτη γεωστρατηγική, γεωπολιτική ευκαιρία, σε μετρήσιμα εθνικά  οφέλη;

Είναι η στιγμή που θα μετρηθεί η πολυθρυλούμενη διπλωματική δεινότητα του πρωθυπουργού, η προσωπική του ικανότητα στις διμερείς και πολυμερείς διαπραγματεύσεις (αυτή που δεν παραλείπει  να μας παρουσιάζει σε κάθε ευκαιρία).

Τι θα κάνει λοιπόν; Θα δώσει τα πάντα χωρίς ανταλλάγματα; Θα δώσει περισσότερα από αυτά που του ζητούν οι ισχυροί τιμής ένεκεν; θα διαπραγματευτεί προς όφελος της Πατρίδας;

Την απάντηση την ξέρουμε, αλλά οφείλουμε να ρωτήσουμε..

Μικρός Οδυσσέας