Ήταν πρώτη του Απρίλη του 1955. Ήταν στην Κύπρο μας. Μια Κύπρο που βρισκόταν κάτω από τον αποικιακό ζυγό των άγγλων. Σε μία περίοδο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου οι «νικητές», οι «δημοκράτες», οι «πολιτισμένοι», άγγλοι, δεν τήρησαν καμία από τις υποσχέσεις τους έναντι του Ελληνισμού.

Οι άγγλοι, που ο έλληνας τους έκρυβε στην κατοχή με κίνδυνο την ζωή του, οι άγγλοι που έπαιξαν βρώμικο ρόλο στα Δεκεμβριανά, οι άγγλοι που δίχασαν με τον τρόπο τους τις οργανώσεις αντίστασης στην κατοχή…

Αυτοί λοιπόν, οι «ευγενείς», αυτοί οι στυγνοί αποικιοκράτες, την 1η Απριλίου του 55, ένοιωσαν το ξέσπασμα ενός λαού που όρθωσε το ανάστημα του. Με την καθοδήγηση του συνταγματάρχη Γεωργίου Γρίβα, του αρχηγού της θρυλικής «Χ», ιδρύεται η ΕΟΚΑ, η οργάνωση που έγραψε χρυσές σελίδες δόξας και αγώνα.

Και ξεκινά το χρονικό του αγώνα για την Ένωση με την Ελλάδα. Ξεκίνησε άνοιξη. Όταν η φύση βγάζει τον πιο ωραίο της εαυτό. Έτσι και τότε, ο Ελληνισμός έδωσε τον πιο όμορφο του εαυτό. Με εκρήξεις βομβών, προκηρύξεις και άλλες ενέργειες, οι Κύπριοι δηλώνουν την απόφαση τους για Ελευθερία και Ένωση. Τις πρώτες μέρες του αγώνα, ο πρώτος νεκρός: αγωνιστής της ΕΟΚΑ Παντελή Μόδεστος. Και μετά, η μία ηρωική στιγμή μετά την άλλη. Ηρωισμός, λεβεντιά, και πάνω από όλα Τιμή και Υπερηφάνεια. Στα βουνά οι αντάρτες της ΕΟΚΑ τσακίζουν στην κυριολεξία τον άγγλο δυνάστη. Στις πόλεις διαδηλώσεις σε καθημερινή βάση. Μαθητές από την μία μέρα στην άλλη γίνονται ήρωες.

Αντίσταση, δολιοφθορές εμπρησμοί, κτυπήματα που λυγίζουν την αγγλική κατοχή. Στη συνέχεια οι νεκροί ήρωες αυξάνονται μέρα με την ημέρα. Καραολής, Δημητρίου, Λένας, Μάτσης, Πέττας. Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο πιο μικρός ήρωας, πηγαίνει στην αγχόνη γελώντας και τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο. Αρνείται να του κλείσουν τα μάτια, όπως η βασίλισσα των άγγλων Ελισσάβετ του αρνήθηκε την χάρη, ύστερα από την κινητοποίηση που υπήρξε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Ο αχυρώνας του Λιοπετρίου και η θυσία του Αυξεντίου στο Μαχαιρά, γίνονται τα νέα ορόσημα του Ελληνισμού. Το νέο Κούγκι και Σούλι. Και όλα ξεκίνησαν πρώτη Απρίλη. Την ημέρα που από μία παράδοση λέγονται ψέματα. Αυτό όμως δεν ήταν ψέμα. Ήταν το ξέσπασμα. Ήταν ένα κίνημα καθαρά αντιιμπεριαλιστικό με χαρακτήρα ξεκάθαρα εθνικιστικό. Ένα παράδειγμα προς μίμηση σε όσους αγωνίζονται για τα ιδανικά τους σε όλο τον κόσμο.

Το κίνημα της ΕΟΚΑ ήταν όμως πέρα από όλα και πάνω από όλα εθνικιστικό. Και αυτό ήταν κάτι που η αριστερά δεν μπόρεσε να χωνέψει. Για αυτό και την ταυτότητα του Γρίβα, ο παράνομος ραδιοσταθμός του ΚΚΕ την αποκάλυψε..
Ο αγώνας αυτός τελείωσε.

Οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ άφησαν τα όπλα και οι γαλανόλευκες κυματίζουν παντού.

Μα η Ένωση δεν ήρθε. Ήρθε ένας συμβιβασμός. Και η Κύπρος μας, μετά από την εισβολή του 1974, είναι μισή, σαν συνέπεια της προδοσίας του παλαιοπολιτικού κατεστημένου και των σχεδίων ξένων δυνάμεων, και παραμένει έτσι.

Το νέο ξέσπασμα του κυπριακού ελληνισμού, με την συντριπτική απόρριψη του σχεδίου Ανάν, δυστυχώς δεν είχε συνέχεια. Στην Κύπρο το πολιτικό σκηνικό διευκολύνει πλέον τα νεοταξικά σχέδια για ομοσπονδία του νησιού. Όλα δείχνουν ότι οι εξελίξεις που θα επακολουθήσουν, δεν θα είναι ευνοϊκές για τον Ελληνισμό.

Σε συνδυασμό με τα όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας, με τα εθνικά θέματα σε λήθαργο, με μία αθλιότητα και μετριότητα να κυριαρχεί παντού, με μία πολιτική ηγεσία που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να παραπέμπει στο Ναυτοδικείο βατραχανθρώπους επειδή φωνάζουν συνθήματα στις παρελάσεις, ο αγώνας της ΕΟΚΑ φαίνεται περισσότερο επίκαιρος παρά ποτέ.

Στην Κύπρο μας, οι σύνδεσμοι αγωνιστών της ΕΟΚΑ, οι σύνδεσμοι εφέδρων, τα εθνικιστικά και πατριωτικά κόμματα και οι οργανώσεις, και πάνω από όλα η νεολαία, είναι αυτοί που κρατάνε ζωντανό το πνεύμα και την ιδεολογία της ΕΟΚΑ., ενάντια στην ιδεολογική τρομοκρατία της αριστεράς και της εξουσίας του Χριστόφια.
Τιμώντας τους ηρωικούς νεκρούς μας, ευχόμαστε να βρεθούμε στην ευχάριστη θέση να γιορτάζουμε κάποια στιγμή ένα νέο 55..

Τάσος Δημητρακόπουλος