ΤΑ ΜΕΣΑ τον περιγράφουν τον Κίσινγκερ της Tουρκίας. Το βιβλίο του «Στρατηγικό βάθος» δέσποζε για μήνες στα ευπώλητα.

Στην Ελλάδα θεωρείται ως ο σοβαρός καθηγητής διεθνών σχέσεων που κατάφερε να τοποθετήσει τη χώρα του στο επίκεντρο των εξελίξεων.

Ο λόγος, βεβαίως, για τον Αχμέτ Νταβούτογλου, τον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας. Είναι όμως έτσι; As πάρουμε το περίφημο δόγμα του περί μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες. η πραγματικότητα το έχει διαψεύσει οικτρά.

• Το άνοιγμα προς την Αρμενία έχει μείνει μετέωρο, διότι το τουρκικό Κοινοβούλιο δεν επικυρώνει την συμφωνία που υπέγραψε ο Νταβούτογλου.

• Το Κυπριακό παραμένει βαλτωμένο.

• Στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, δίπλα στα τόσα προβλήματα, ο Νταβούτογλου καθιέρωσε και την επίδειξη σημαίας από τουρκικό πολεμικά που πραγματοποιούν «αβλαβείς» διελεύσεις, προκειμένου να ξεπεραστεί το ψυχολογικό πρόβλημα του μέσου Τούρκου που πρέπει να πάψει να θεωρεί το Αιγαίο ελληνική λίμνη. Έτσι τουλάχιστον είπε.

• Στις σχέσεις με το Ισραήλ, η Τουρκία κατόρθωσε να διακόψει κάθε σοβαρή συνεργασία. Οι Ισραηλινοί δεν έχουν πολλούς φίλους στον κόσμο. Έχουν, όμως, πολλούς φίλους στην Ουάσιγκτον. Αλλά και οι σχέσεις με τις μεγάλες δυνάμεις είναι προβληματικές.

Η στάση της Τουρκίας έναντι του Ιράν ενόχλησε βαθύτατα τους Αμερικανούς. Η πρωτοβουλία Τουρκίας – Βραζιλίας για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα συνάντησε τη θυμηδία των Δυτικών πριν καταποντιστεί δύο εβδομάδες μετά την αναγγελία της. Η Κίνα δυσαρεστήθηκε όταν η Τουρκία εξέφρασε θορυβωδώς το ενδιαφέρον της για τη μειονότητα των Ουιγούρων.

Ακόμη και η υποτιθέμενη καλή γνώση της Ιστορίας και των διεθνών σχέσεων εκ μέρους του κ. Νταβούτογλου προβληματίζει.

Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι από ακαδημαϊκής πλευράς η διεθνείς καριέρα του κ. Νταβούτογλου περιορίζεται σε μία πενταετή θητεία στο Ισλαμικό Πανεπιστήμιο της Μαλαισίας, στην Κουάλα Λουμπούρ. Πιο συγκεκριμένα, κύριο χαρακτηριστικό του Νταβούτογλου είναι η μέχρι υπερβολής εξιδανίκευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Τα παραδείγματα, όμως, που χρησιμοποιεί δεν είναι και τα πιο επιτυχημένα. Όταν βρέθηκε στο Σεράγεβο, ανέφερε us παράδειγμα τον Μεχμέτ Πασά Σοκόλοβιτς (1506-1579), Σέρβο, παιδί του παιδομαζώματος που έγινε γενίτσαρος και ανήλθε στο αξίωμα του μεγάλου βεζίρη.

Ξέχασε ότι ο Σοκόλοβιτς ήταν δυσώνυμος για διαφθορά και νεποτισμό. Επί παραδείγματι, όρισε δύο ανιψιού5 του διαδοχικά Πατριόρχε5 των Σέρβων.

Στην Αίγυπτο ο Νταβούτογλου αναφέρθηκε στον Μοχάμεντ Αλι, τον.πρώτο ηγεμόνα της χώρας που ήταν αλβανικής καταγωγής. Παρέλειψε, βεβαίως να αναφέρει ότι ο Μοχάμεντ Αλι κόντεψε δύο φορές να διαλύσει την οθωμανική αυτοκρατορία.

Στο άρθρο του, που δημοσιεύθηκε στον ελληνικό Τύπο κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη χώρα μας, συνέκρινε τον Νικολό Μακιαβέλι με κάποιον Οθωμανό φιλόσοφο, ονόματι Κιναλίζαντε Αλί, καταλήγοντας προφανώς υπέρ του δευτέρου…

Όλα αυτά δείχνουν έναν μάλλον συνηθισμένο ακαδημαϊκό, με αφοσίωση στο Ισλάμ και οθωμανικές εμμονές. Χαρακτηρίζεται από μπιζιμποντισμό και ωραία ρητορική, αλλά παράλληλα κάνει σοβαρά λάθη στην εξωτερική πολιτική. Βεβαίως είναι προφανές ότι σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, που αδυνατεί να αποφασίσει ακόμη και εάν θα κηρύξει ΑΟΖ, ο κ. Νταβούτογλου φαντάζει ως  κολοσσός της εξωτερικής πολιτικής. Τουλάχι­στον αυτός ξέρει τι θέλει.

ΕΘΝΟΣ ΣΕΛ 26