Βαθύτατα απαξιωτική και περιφρονητική για τη χώρα μας ήταν η γνωστή πλέον δήλωση του αντιπροέδρου της τουρκικής κυβέρνησης Μπουλέντ Aριντς: «Σε λίγο οι Έλληνες θα ανοίξουν μαντίλι για να ζητιανεύουν»!

Το ζήτημα που πληγώνει δεν είναι φυσικά η ανύπαρκτη ακρίβεια και επιστημονικότατα της δήλωσης του Τούρκου αντιπροέδρου. Το ψεύδος του παραμυθιού, άλλωστε, ότι το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας έχει δήθεν ξεπεράσει το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια αποδεικνύεται από μια απλή ματιά στα σχετικά στοιχεία του αρμόδιου οργάνου, της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS), η οποία ελέγχει το εξωτερικό χρέος όλων σχεδόν των κρατών του πλανήτη.

Το εξωτερικό χρέος της χώρας μας, δημόσιο και ιδιωτικό μαζί, είναι πολύ χαμηλότερο πολλών ευρωπαϊκών κρατών και ανερχόταν σε 2·78 δισεκατομμύρια δολάρια το τρίτο τρίμηνο του 2010, βάσει των στοιχείων της τράπεζας των κεντρικών τραπεζών».

Το πρόβλημα είναι πολιτικό. Παρά τα όσα λέει και ξαναλέει ο πρωθυπουργός, ότι δήθεν η κυβέρνηση του «αποκατέστησε την αξιοπιστία της Ελλάδας», η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Το Μνημόνιο και η μέσω αυτού υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς οικονομικής υποτέλειας έχουν καταρρακώσει το διεθνές κύρος της χώρας σε επίπεδα που δεν είχε ξαναπέσει τουλάχιστον τα τελευταία

σαράντα χρόνια, από την κατάρρευση της χούντας και την εποχή της μαζικής μετανάστευσα της δεκαετίας του 1960.

Δυστυχώς, η γενικευμένη από πέρυσι στην Ευρώπη εικόνα μιας Ελλάδας- παράσιτου που τεμπελιάζει και ζει με δανεικά, τρώγοντας τα λεφτά των ξένων τους οποίους τώρα εκλιπαρεί να τη δανείσουν για να μη χρεοκοπήσει, είναι αυτό που όχι μόνο επέτρεψε, αλλά και ώθησε τον Τούρκο αντιπρόεδρο να περιγράψει δημοσίως τους Έλληνες ως «ζητιάνους».

Η Κάσος ανήκει… στην τουρκική ΑΟΖ!

ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΞΕ που ο τούρκος αντιπρόεδρος μας είπε «ζητιάνους»; Ορθώς. Μήπως, όμως, έπρεπε να μας είχε πειράξει πολύ περισσότερο το πολιτικά τραγικό γεγονός ότι η Άκυρα απαίτησε και η Ρώμη ζήτησε τουρκική άδεια ώστε ιταλικό πλοίο να κάνει, έρευνες για πόντιση καλωδίων  στην  περιοχή της Κάσου, μέσα στην Ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (AOZ); Είτε το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών δεν πήρε όντως χαμπάρι

Η εξαιρετικά πλαδαρή απάντηση του κυβερνητικού εκπροσώπου Γιώργου Πεταλωτή σίγουρα εμπέδωσε στους Τούρκους αυτήν την εικόνα.

Το θέμα δεν περιορίζεται, όμως, στην ενόχληση που μας προκαλεί η χλεύη του αντιπροέδρου της τουρκικής κυβέρνησης. Αυτό μπορεί να μας πικάρει, αλλά είναι το λιγότερο και τελικά ασήμαντο.

Το σοβαρό και εξαιρετικά επικίνδυνο από πλευράς πολιτικών συνεπειών είναι το ζήτημα ότι αν η κυβέρνηση Ερντογάν αισθάνεται τέτοια περιφρόνηση και αλαζονεία απέναντι στην κυβέρνηση των «ζητιάνων» του Γιώργου Παπανδρέου και τη χώρα μας, πως είναι δυνατόν να διαπραγματευθεί κανείς ουσιαστικά μαζί της;

Αν διακατέχεται η Άγκυρα από αυτήν τη νοοτροπία απέναντι στην Αθήνα, πως είναι ποτέ δυνατόν να ελπίζει ελληνική κυβέρνηση ότι οι «αφέντες» Τούρκοι θα κάνουν όπως τους «ζητιάνους» Έλληνες προτάσεις για τη διευθέτηση ελληνοτουρκικών προβλημάτων που θα μπορούσαν να αποτελέσουν βάση συζήτησης;

Δεν είναι τυχαία η προβολή από την Άγκυρα των Ελλήνων ως «ζητιάνων». Κανένας δεν θεωρεί ότι μια «χώρα ζητιάνων» μπορεί να έχει και εθνικά συμφέροντα και εθνικά δικαιώματα, τα οποία μπορεί να διεκδικήσει μαχητικά – πόσο μάλλον να οικοδομήσει και συμμαχίες για τον σκοπό αυτόν. Ποιός δέχεται να συμμαχήσει με «ζητιάνους»;

Το ακόμη χειρότερο, όμως, είναι ότι ο Μπουλέντ Aριντς δεν αξιοποιεί απλώς την καταβαράθρωση του διεθνούς κύρους της Ελλάδας.

Η υπεροψία του πηγάζει και από τη στάση ins κυβέρνησης Παπανδρέου στις ελληνοτουρκικές διαμάχες που ανακύπτουν διαρκώς.

Μπορεί ο εκπρόσωπος της ΝΔ Γιάννης Μιχελάκης να χαρακτηρίσει «ιταμή πρόκληση» τις δηλώσεις Άριντς και να υπογράμμισε ότι «καμία δυσκολία δεν πρόκειται να pas κάνει να απεμπολήσουμε την υπεράσπιση των εθνικών pas δικαίων», αλλά ο Τούρκος αντιπρόεδρος έχει κάθε δικαίωμα να τα θεωρεί αυτά «λόγια του αέρα» και μάλιστα από την αντιπολίτευση, όταν οι κυβερνητικές πράξεις εντελώς άλλα πράγματα δείχνουν.

ΕΘΝΟΣ ΣΕΛ 16