Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε την εξωτερική μας πολιτική να παλινδρομεί σε επικίνδυνες ατραπούς δείχνοντας έναν πρωτόγνωρο ερασιτεχνισμό.

Ενώ το υπουργείο Αμυνας ακολουθεί τη μέθοδο της… «υπνοθεραπείας», ενώ σε συλλογικό επίπεδο η πολιτική ηγεσία ασχολείται αποκλειστικά με τα θέματα της οικονομίας, ανησυχώντας-που και που-για το συμβαίνει πέραν των συνόρων μας.

Πρόσφατα έγινε γνωστό το θέμα του δικτύου κατασκόπων της ΕΥΠ που εξάρθρωσε η Τουρκική υπηρεσία πληροφοριών. Σωστό ή λάθος, αλήθεια ή ψέματα αυτό αφορά παιχνίδι πληροφοριών και προπαγάνδας το οποίο στο βάθος του δεν μας αφορά.

 

Μας αφορά όμως η προκλητικότητα και ο τρόπος που οι γείτονες διαχειρίζονται τα θέματα εις βάρος μας.

Πόσες εβδομάδες πέρασαν από την ανακάλυψη των οστών των εκτελεσθέντων ελληνοκυπρίων στρατιωτών από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις το 1974; Δέκα, δεκαπέντε; Είκοσι; Κι όμως ξεχάστηκαν.

Πόσες φορές καθημερινά η τουρκική πολεμική αεροπορία υπερίπταται και εκτελεί αποστολές εντός του ελληνικού χώρου και πάνω από ελληνικά εδάφη; Ρουτίνα πλέον λέμε, δεν ασχολούμαστε… Είμαστε ευρωπαίοι και δεν μας απασχολούν οι εκ των ανατολών «βάρβαροι».

Μιλάμε συνεχώς για διεθνές δίκαιο, για συνθήκες και λοιπά νομικά κατοχυρωμένα δικαιώματα. Νομικά τερτίπια που επί της ουσίας όμως είναι ανίσχυρα.

Στρατηγικά αξιώματα και στρατηγιστές προειδοποιούσαν και προειδοποιούν πως το διεθνές δίκαιο δεν είναι επί της ουσίας τίποτε άλλο παρά ένα είδος «παραισθησιογόνου για τους αδύνατους».

Και αν ιστορικά το εξετάσουμε δούμε πως αυτή είναι η πικρή αλήθεια.
Δίκαιο της θάλασσας, ανθρωπιστικό δίκαιο, δίκαιο των ενόπλων συρράξεων, θρησκευτικό δίκαιο και πόσα ακόμη, είναι γραμμένα στα παλαιότερα εκ των υποδημάτων από τους ισχυρούς.

Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο πως οι αρχαίοι Ελληνες έλεγαν πως: «η πρώτη απώλεια σε έναν πόλεμο είναι η αλήθεια και οι νόμοι».

Μπορεί να βρισκόμαστε βυθισμένοι στο ευρωλήθαργό μας και στην ευμάρειά μας αλλά κάποια στιγμή θα κληθούμε να πληρώσουμε το τίμημα, αν δεν το πληρώνουμε κι όλας.

Οι εξ ανατολών σύμμαχοι και άσπονδοι «φίλοι»μας, έχουν ήδη προβεί στην κατασκευή ακόμη και βαλλιστικών πυραύλων οι οποίοι ανά πάσα στιγμή μπορούν να εκτοξευθούν σε στρατηγικά σημεία σε ολόκληρη την Ελλάδα και πριν ακόμη προλάβουμε να αντιδράσουμε να έχουμε ηττηθεί.

Γεγονός που με επιμέλεια έχει κρυφτεί από τον ελληνικό λαό. Δυστυχώς όμως είναι αλήθεια. Χάρις τη βοήθεια Πακιστανών και Κινέζων επιστημόνων και μηχανικών η Τουρκία διαθέτει στο οπλοστάσιό της πλέον βαλλιστικούς πυραύλους.

Οι τελευταίες δοκιμές τελικής πιστοποίησης έγιναν πριν από ένα περίπου χρόνο στη Μαύρη Θάλασσα και στην Ανατολία.

Και αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Μαχητικά και ελικόπτερά μας βρίσκονται στο έδαφος λόγω ελλείψεως ανταλλακτικών. Αρματα μάχης παραμένουν καλογυαλισμένα και ακίνητα λόγω ελλείψεως πυρομαχικών. Το ίδιο ισχύει και σε πολλούς άλλους τομείς των ενόπλων δυνάμεων. Οι ασκήσεις έχουν περιοριστεί λόγω οικονομικού κόστους και σε λίγο όπως οδεύουμε η θητεία θα… μηδενιστεί λόγω ελλείψεως πόρων συντήρησης των εφέδρων!

Ουσιαστικά δηλαδή εκτός από προβλήματα διαθέσεως μέσων και αριθμών οι ένοπλες δυνάμεις μας είναι και αγύμναστες.
Το σχέδιο επιστράτευσης των ενόπλων δυνάμεών μας είναι τραγικό. Το φιάσκο το ’74 θα είναι παρονυχίδα μπροστά σε αυτό που θα συμβεί αν κληθούν τώρα οι έφεδροι στις μονάδες τους. Ούτε το 50% των επιστρατευμένων δεν γνωρίζουν οι αρμόδιες στρατολογικές υπηρεσίες που μένει… Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό: Χάος!

Εξίσωση που μάλλον με χαρά-αν ζούσαν-θα ήθελαν να επιλύσουν ο Καραθεοδωρής ή ο Αϊνστάιν μέσα στο πλαίσιο των χαοτικών επιστημών…
Φυσικά δεν κομίζουμε γλαύκας εις Αθήνας. Ούτε προδίδoυμε κρατικά μυστικά.

Οι τούρκοι επιτελείς τα γνωρίζουν αυτά πολύ καλύτερα. Και επειδή ακριβώς τα γνωρίζουν έχουν αποθρασυνθεί σε τέτοιο βαθμό. Γνωρίζουν πως δεν είμαστε ολοκληρωτικά έτοιμοι να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας.
Και αυτό δεν αφορά επ’ ουδενί τρόπο, τη δημιουργία κλίματος ηττοπάθειας. Σίγουρα δεν είμαστε ως χώρα «εύκολη βορά» για τους αντιπάλους μας.

Θα μπορούσαμε όμως να γίνουμε ακόμη δυσκολότερη, ώστε οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια εναντίον μας να μπορεί να αντισταθμιστεί από ένα «ισοδύναμο τετελεσμένο» που θα καθιστά απαγορευτική επιθετική ενέργεια εναντίον της εδαφικής ακεραιότητάς μας.

Ετσι πιστεύουμε πως ένας από τους κυριότερους σκοπούς ενός δημοσιογράφου είναι να εκθέτει προβλήματα να τα αναδεικνύει και να ζητά την επίλυσή τους για το καλό της χώρας. Προβλήματα ουσιαστικά και κρίσιμα.

Μετά από αυτή τη μικρή-αλλά αναγκαία-παρένθεση συνεχίζουμε. Χαρακτηριστικό της μεθοδικότητας και του τρόπου που σκέφτονται οι τούρκοι αξιωματούχοι και επιτελείς είναι πως μόνο-το επαναλαμβάνω μόνο-το τουρκικό Γενικό Επιτελείο διαθέτει δώδεκα ομάδες εμπειρογνωμόνων που ασχολούνται αποκλειστικά με την Ελλάδα.

Δηλαδή 80 ειδικούς επιστήμονες. Στο ελληνικό Υπουργείο Αμυνας ζήτημα αν περιοδικά ασχολούνται δύο άτομα…

Οι τουρκικές βλέψεις στην Κ. Ασία

Οι Τούρκοι πλέον έχουν εγκαταλείψει το δόγμα «ειρήνη στο σπίτι, ειρήνη στον κόσμο» του Μουσταφάλ Κεμάλ Πασά και πλέον έχουν αρχίσει να γίνονται εξωστρεφείς, επαναφέροντας την πολιτική αλλά και τακτικές του αείμνηστου Τουργκούτ Οζάλ.

Πλέον στις διεθνείς σχέσεις κυριαρχεί το δόγμα της «γεωοικονομίας». Στοχεύω δηλαδή ως χώρα σε περιοχές που έχουν φυσικούς πόρους. Και ειδικά αυτή τη περίοδο που επικρατεί οικονομική ύφεση.

Η Τουρκία λοιπόν ξέρει να παίζει εξαιρετικά αυτό το παιχνίδι, εξυπηρετώντας πλήρως τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή της Κεντρικής Ασίας.

Η Κεντρική Ασία αυτή τη στιγμή λόγω των τεραστίων αποθεμάτων σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο αποτελεί το μήλον της έριδος ανάμεσα στις ΗΠΑ και το νέο αντίπαλο δέος αυτής, το συνασπισμό κρατών με την ονομασία «Ομάδα της Σαγκάης».

Συνασπισμός όμως που λόγω της πολυπολικότητάς του αντιμετωπίζει προβλήματα συνοχής, όπως έδειξε και η πρόσφατη επίσκεψη του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Αγκυρα.

Οι χώρες λοιπόν της περιοχής είναι κατά βάση τουρκόφωνες. Αζερμπαϊτζάν, Τουρκμενιστάν, Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν.

Η Αγκυρα λοιπόν θεωρεί πως αυτές ανήκουν στον ευρύτερη γεωπολιτική και ιστορική της σφαίρα επιρροής της.

Θεωρεί πως η μητέρα πατρίδα (Ana Vatan) είναι εκείνη και προσπαθεί να τις προσεταιριστεί προς όφελος των ΗΠΑ. Η τουρκική διπλωματία είναι αναμενόμενο να έχει ρίξει όλο το βάρος της εκεί.

Από την άλλη, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντοάν αναλαμβάνει τον ηράκλειο άθλο να επιφέρει την παύση των εχθροπραξιών ανάμεσα στο τουρκικό κράτος και τους κούρδους αντάρτες του ΡΚΚ, μιας και το κεμαλικό κατεστημένο για θέμα αρχής και αξιοπιστίας δεν μπορεί να το πράξει.

Πρέπει το ζήτημα του ΡΚΚ να λήξει, διότι οι συμφωνίες τόσο με τη Ρωσία, όσο και με τις ΗΠΑ και το Ιράκ, προβλέπουν το πέρασμα αγωγών πετρελαίου μέσα από περιοχές που δρα το αυτονομιστικό κίνημα των κούρδων ανταρτών.

Το κεμαλικό κατεστημένο με τη σειρά του έχει αναλάβει από την άλλη έναν άλλο ρόλο:

Να προκαλέσει «σοκ και δέος» στην Ελλάδα, ώστε σταδιακά να την «σαλαμοποιήσει» και να την καταστήσει επί της ουσίας δορυφόρο της Τουρκίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις σχέσεις των δύο χωρών.

Τα μαχητικά της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας, τα πλοία του τουρκικού πολεμικού ναυτικού και ο στρατός ξηράς, δεν έχουν σκοπό να μας βομβαρδίσουν ούτε να μας εξαπολύσουν μαζική επίθεση.

Απλά μέσω της στρατηγικής της έμμεσης προσέγγισης μας προκαλούν ώστε σταδιακά να δεχθούμε τα αιτήματά τους και να αποδείξουν στη διεθνή κοινότητα ποιος είναι ο «ισχυρός» στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι ένοπλες δυνάμεις δεν είναι τίποτε περισσότερο από το «μακρύ χέρι της πολιτικής».

Τα τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη και τα πολεμικά πλοία της γείτονος απλά ασκούν πολιτική, βάσει των διαταγών που λαμβάνουν.

Όλες αυτές οι τακτικές της τουρκικής ηγεσίας έχουν σαν στρατηγικό στόχο να αφιονίζουν την Ελλάδα και την πολιτική της, ζητώντας ένα νέο είδος διαπραγμάτευσης με βάσει τα καινούργια γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά δεδομένα όπως αυτά διαμορφώνονται.

Για την Τουρκία οι συνθήκες που υπογράφτηκαν εδώ και περίπου έναν αιώνα είναι «νεκρές». Η τουρκική διπλωματία υποστηρίζει πως πλέον οι συνθήκες πρέπει να επανεξετασθούν υπό το πρίσμα του «ισχυρού» έναντι του «αδυνάτου», που δεν είναι άλλος στη στρατηγική τους σκέψη και σχεδιασμό από την Ελλάδα.

Εξάλλου μια χώρα που πλησιάζει τα εκατό εκατομμύρια με το 65% αυτής να είναι νέοι, με βαριά βιομηχανία και πολλά υποσχόμενη μακροικονομική ανάπτυξη είναι φυσικό να βλέπει απαξιωτικά έναν αντίπαλο των εννέα εκατομμυρίων με το 45% του πληθυσμού του γηρασμένο και χαμένο βαθιά μέσα στην ψεύτικη ευμάρεια, την «ευρωασφάλεια» και την παραγωγικότητα της βιομηχανίας των «υπηρεσιών».

Η «προβληματική» Τουρκία παραμένει σταθερή

Φυσικά και στο εσωτερικό της η Τουρκία αντιμετωπίζει προβλήματα και ουκ ολίγα. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα την ένταση στη σύγκρουση Ισλαμιστών και Κεμαλιστών.

Παρόλα αυτά όμως, σε ό,τι αφορά την χάραξη και την τήρηση της εθνικής στρατηγικής αναφορικά με την εξωτερική πολιτική, αυτή τηρείται απαρέγκλιτα.

Σε αυτό τον τομέα, κάθε μία από τις δύο πλευρές έχει αναλάβει το ρόλο της βάσει του στρατηγικού σχεδίου που έχει εκπονηθεί για την αναβάθμιση του ρόλου της Τουρκίας και της ουσιαστικής μετατροπής της σε τοπική υπερδύναμη.

Και για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, οι τούρκοι διπλωμάτες δεν είναι καλύτεροι από τους Ελληνες.

Απλά οι τούρκοι διπλωμάτες βασίζονται σε στρατηγικούς σχεδιασμούς που δεν αλλάζουν, μαζί με τις αλλαγές προσώπων και πολιτικών. Κάτι το οποίο συμβαίνει κατά κόρον στην Ελλάδα.

Στην Τουρκία απόρρητα έγγραφα δεν βλέπουν το «φως» της δημοσιότητας-πλην σκοπιμοτήτων, δεν «διαρρέουν» πληροφορίες και non paper δεξιά κι αριστερά τα υπουργεία και οι διπλωμάτες και οι στρατιωτικοί δεν είναι «λαλίστατοι εις άπαντες».

Με αυτούς τους τρόπους οι Τούρκοι καταφέρνουν επιπλέον να προβάλλουν την εικόνα μιας συμπαγούς μάζας που δεν βάλλεται εύκολα.

Και κυρίως δεν γνωρίζει κανείς τις τακτικές της κινήσεις στη σκακιέρα της στρατηγικής. Το γεγονός αυτό προσθέτει ακόμη περισσότερο κύρος σε εχθρούς και φίλους της Τουρκίας.

Με αυτές τις εν τάχει περιγραφέντες τακτικές, η εθνική στρατηγική πολιτική στην Τουρκία παραμένει αναλλοίωτη και χωρίς σκαμπανεβάσματα.

Ιδιαίτερα μετά το 1996 και τα μαθήματα που πήραν από μια δεκαετή άστατη μέχρι τότε διπλωματική πολιτική που ασκούσαν. Πολιτική που άλλαξε ριζικά χάρη σε δύο χαρισματικούς διπλωμάτες και πολιτικούς.

Τον Χικμέτ Τσετίν και τον Αχμέτ Νταβούτογλου. Ο πρώτος παραμένει ειδικός σύμβουλος στο υπουργείο Εξωτερικών και στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας και ο δεύτερος υπουργός Εξωτερικών.

Κάποιος μπορεί να σκεφτεί: Η Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν μπορεί να πληγεί από κανέναν. Εχουμε την «Ευρωασπίδα».

Εχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Σε πολιτισμένες εποχές και κοινωνίες δεν υπάρχουν συγκρούσεις. Εϊμαστε πλέον όλοι μια «ευρωπαϊκή οικογένεια».
Μακάρι να ήταν τα πράγματα έτσι. Δεν είναι όμως. Η αλήθεια είναι σκληρή και πολύ διαφορετική από αυτή που κάποιοι έχουν πλάσει στο μυαλό μας.

Δεν υπάρχει στρατηγιστής και πολιτικός πουθενά μα πουθενά στην ιστορία της ανθρωπότητας που να μη συμφωνεί με ένα δόγμα, το οποίο και παραμένει αναλλοίωτο, λόγω της ανθρώπινης φύσης: Ισχυρότερη του πλούτου είναι η άμυνα.

Οσο πλούσιος και να είσαι αν δεν έχεις ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, αυτός που επιβουλεύεται τον πλούτο και την εδαφική σου ακεραιότητα και έχει ισχυρότερες ένοπλες δυνάμεις, θα σε κατακτήσει είτε αναγκάζοντάς σε να υπογράψεις αυτά που θέλεις είτε κατακτώντας εδάφη σου ή ακόμη και καταλύοντας την ίδια την κρατική οντότητά σου.

Αφετέρου, κανένας διεθνής οργανισμός είτε ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ενωση, είτε ΝΑΤΟ δεν θα επέμβει σε μια σύρραξη ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία.

Αυτό έχει αποδειχθεί εξάλλου πολλές φορές στο παρελθόν με πιο κραυγαλέα περίπτωση αυτή των Ιμίων, όπου πλην των Ηνωμένων Πολιτειών καμία, μα καμία, ευρωπαϊκή χώρα δεν ενεπλάκη έστω και σε επίπεδο «τηλεφωνικής διπλωματίας».

Είναι αδιανόητο μια χώρα με τόσες απειλές και τόσους άμεσους και υπαρκτούς κινδύνους να μη διαθέτει ένα Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, που όλες οι προηγμένες χώρες διαθέτουν, με σκοπό τη διαχείριση κρίσεων, εκτός αν κάποιοι αποφασίσουν πάλι να στήνουν χάρτες στα τραπέζια της Βουλής ψάχνοντας που είναι οι περιοχές που απειλούνται από τον οποιοδήποτε επιβουλέα…

Ας σταματήσουμε λοιπόν να βαυκαλιζόμαστε και να ψάχνουμε «ξένους δάκτυλους» και χώρες που «μισούν» την Ελλάδα. Κανείς δεν θα πάρει ποτέ σοβαρά τον «ευρωεπαίτη» και τον μόνιμο «κλαψίγελο» της Ευρώπης.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από ισχυρή διπλωματική παρουσία, με στόχους στρατηγική και μακριά από μικροπολιτικές εμπλοκές.

Η πραγματική πολιτική (realpolitik) δεν χτίζεται με το συναίσθημα, τις ανταλλαγές πυροσβεστικών αεροσκαφών και οργάνων χειμερινού σκι, αλλά έχοντας ως βάση την προάσπιση των συμφερόντων της χώρας.

«Θα συμμαχήσω ακόμη και με το διάβολο, αρκεί αυτό να είναι προς όφελος των πολιτών» είχε γράψει στον «Ηγεμόνα» ο Νικολό Μακιαβέλι, με τον μόνο πολιτικό να έχει καταλάβει το νόημα αυτών των λέξεων να ονομάζεται Ελευθέριος Βενιζέλος.

Πηγή: newscode.gr