(Φωτο Kωνσταντίνος Μάνος)

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Είμαι γιος «κοπρίτη». Πλαστιγγοποιού στον ΟΛΠ. Του μοναδικού σ’ όλο το λιμάνι. Όλη του την ζωή την πέρασε στα ντοκ, κάτω από τις γεφυροπλάστιγγες, να τις επισκευάζει και να τις συντηρεί.

Τόσο «κοπρίτης», που είχε πάρει σύνταξη κι ακόμη δυο και τρία χρόνια μετά, όταν χάλαγε καμία και περίμεναν ουρά τα φορτία για εκτελωνισμό, τον έπαιρνε ο διευθυντής, «έλα ρε Μίλτο, να χαρείς», πήγαινε ξανά στο λιμάνι και τις επισκεύαζε.

Τζάμπα, γιατί οι αστέρες σοσιαλιστές κουμανταδόροι ποτέ δεν φρόντισαν για αντικαταστάτη.

Το ‘κανε για τον Οργανισμό, μου ‘λεγε. Γιατί εκεί έφαγε ψωμί κι αυτός κι ο πατέρας του. Σεβόταν τη δουλειά του, το κράτος, τους συναδέλφους του, την Υπηρεσία.  Ορφανός από τα 12, δουλειά και μετά στρατιώτης στα σύνορα, πριν ξαναπάει για δουλειά.

Εκεί, στο 518 Τ.Π., τον διοικούσαν «αντιπαραγωγικοί». Όπως σαράντα χρόνια αργότερα «αντιπαραγωγικοί» διοικούσαν και μένα αλλού.

Παιδιά, λαϊκής καταγωγής, που φόρεσαν στα δεκαοκτώ την στολή κι είχαν πια γκρίζα μαλλιά. Θα μπορούσα να σας αραδιάσω ονόματα που έφαγαν σφαίρες στην Κύπρο, τσακίστηκαν σε ατυχήματα.

Επαγγέλματα ετοιμότητας είναι. Αλλά όταν ηχήσει ο συναγερμός ο «αντιπαραγωγικός» ενίοτε τρώει χώμα ή μετά ρολάρει με το καροτσάκι του αναπήρου.

Είμαι γιος «κοπρίτη» λοιπόν» και φίλος, αδελφοποιτός «αντιπαραγωγικών», γιατί ο πρώτος με ανάθρεψε και με τους δεύτερους φόρεσα την στολή τους και μοιράστηκα τους κινδύνους τους.

Αν τους πιάσεις έναν – έναν, τους «κοπρίτες» και τους «αντιπαραγωγικούς», θα σου πουν ατελείωτες ιστορίες φιλοτιμίας, μόχθου και κινδύνων. Με κολοβές αποδοχές, όλη τους η ζωή ένα δάνειο για ένα σπίτι. Και το πληρώσανε το δάνειο.

Όταν τα συντρόφια του αντιπροέδρου εξακόντιζαν το χρέος της χώρας στα ουράνια, όταν ο βλαχομπαρόκ βερεσέ σοσιαλισμός τους κατεδάφιζε τον παραγωγικό και κοινωνικό ιστό της Πατρίδας, όταν εξευτέλιζαν τις ιδέες, τις ίδιες τις λέξεις, οι «κοπρίτες» κι οι «αντιπαραγωγικοί» απλώς δούλευαν για την Πατρίδα και την φύλαγαν. Ούτε μίζες, ούτε προμήθειες μοιράστηκαν με κανέναν.

Στο πάρτυ της διαπλοκής οι απλοί πολίτες δεν ήταν ποτέ καλεσμένοι. Αυτά παιζόντουσαν στα κότερα, στις βίλες και στις σουίτες των μεγάλων ξενοδοχείων. Στις κολεγιές των αφανών και των εμφανών. Αυτοί δώσανε το άρατε πύλας, όχι οι απλοί εργαζόμενοι.

Θα σας πω όμως μια γενική αρχή, ένα βασικό χαρακτηριστικό που έχουν οι αληθινοί ακροδεξιοί, αυτοί που διαπνέονται από βαθύ, αληθινό ολοκληρωτισμό.

Αυτοί λοιπόν, ακόμη κι αν φορούν την δορά του «προοδευτικού», περιφρονούν τον Λαό. Εύκολα τον καθυβρίζουν, στο σύνολο ή κατά κατηγορίες.

Αυτοί οι τύποι, που στην ουσία αποτελούν το πιο ακριβοπληρωμένο είδος δημοσίου υπαλλήλου, αφού από το δημόσιο πρυτανείο σιτίζονται και δη πλουσιοπάροχα, θεωρούν ότι μας κάνουν και πολύ μεγάλη χάρη που θυσίασαν τα νιάτα και την εμορφιά τους για να καταδεχτούν να μας οδηγήσουν στους …θριάμβους που ήδη βρισκόμαστε ως χώρα.

Αν ρωτήσεις π.χ. τον πατέρα μου, οποιονδήποτε συνάδελφο του ή π.χ. τον Αντιστράτηγο (ε.α.) Βασίλη Μανουρά, τον Υποδιοικητή της ηρωϊκής Α΄Μοίρας που εκτέλεσε την θρυλική επιχείρηση «Νίκη» και πολέμησε στις μάχες του Αεροδρομίου της Λευκωσίας, θα σας πουν ο καθένας ατελείωτες ιστορίες από στερήσεις, μόχθους, κι ο δεύτερος και για κινδύνους, θάνατο.

Κι αν θέλετε να το βουλώσετε για πάντα και να κατεβάσετε τα μάτια, όσοι διαπράττετε την ύβρη της ασέβειας, πηγαίνετε στην χήρα και τα παιδιά του Ηλιάκη.

Ποτέ στην νεότερη Ιστορία μας από το 1974 έως και σήμερα, σε τόσο δύσκολους καιρούς δεν είχαμε πιο αναντίστοιχη ηγεσία. Ποτέ δεν μας κυβέρνησαν άνθρωποι που να διαπνέονται από τέτοια περιφρόνηση για τον Λαό, τόσο ξένοι με την φιλοτιμία του, τις ανάγκες και την Ιστορία του.

Ο Πάγκαλος ψέλλισε και κάτι για την αφεντιά μου. Είπε μεταξύ άλλων, στην κρατική ΥΕΝΕΔ του Μνημονίου και δη στην ηγερία της σινιέ «προοδευτικής ενημέρωσης», κάτι ακατάληπτο για την εξαγορά της Finansbank, την οποία κάποτε στηλίτευε, και ζήτησε «να διαλέξει ο κ. Σαμαράς αν είναι με τον κ. Φ. Κρανιδιώτη ή είναι με τους ανθρώπους οι οποίοι γνωρίζουν οικονομικά».

Ποτέ δεν ασχολήθηκα με την εν λόγω Τράπεζα, δεν έχω γράψει ούτε λέξη. Δεν έτυχε. Όμως ο θριαμβευτής των Ιμίων, ο Μεγάλος Τραγουδιστής της θρυλικής επιτυχίας χειρισμών στην υπόθεση Οτσαλάν, υπονοεί κάτι που δεν είπα, για κάτι με το οποίο ποτέ δεν ασχολήθηκα.

Επίσης υπονοεί ότι δεν ξέρω οικονομικά. Πιθανώς να μην ξέρω, ενώ αυτός και τα συντρόφια του ξέρουν.

Προφανώς ξέρουν, διότι μόνον έτσι εξηγούνται οι μεγάλες πετυχεσιές στην οικονομία μας, τα διπλάσια spreads, το τρελό φορτηγό της ανεργίας και του ελλείμματος, η αποτεφρωμένη Πομπηία της αγοράς μας, το νικηφόρο πνεύμα αμνοερίφιου του Πάσχα, που ενέσπειραν στο Λαό.

Κι αυτός ο νταλκάς τους, να υποδείξουν στον Αντώνη Σαμαρά τι θα κάνει, τι θα λέει, με ποιους θα μιλάει, πλάκα δεν έχει; Πείτε μας, ρε παλικάρια, πώς σας βολεύει να γίνεται η αντιπολίτευση, για να ξέρουμε δηλαδή. Άμα σας στενεύει στις μασχάλες να την φαρδύνουμε λίγο.

Γιατί δεν την απαγορεύεται την αντιπολίτευση; Ή δια νόμου ο Αντώνης να επιτρέπεται να κάνει παρέα μόνο με τον Πεταλωτή.

Πάντως, αδέρφια, υποπτεύομαι, πως το Ναϊρόμπι δεν ήταν ο κολοφώνας της δόξας του κ. Αντιπροέδρου, τότε που μαζί με τον Σημίτη απεδείχθησαν ο τέντζερης και το καπάκι του κακού μας εαυτού. Έπονται νέες δάφνες…

antinews.gr