Οκτώ χρόνια συμπληρώνονται τον ερχόμενο Αύγουστο από την παραγγελία των 20 μεταφορικών ελικοπτέρων ΝΗ-90 και μέχρι στιγμής παρά το γεγονός ότι έχουν πληρωθεί στην κατασκευάστρια κοινοπραξία το 100% του ποσού των 698 εκατ. ευρώ δεν έχει παραδοθεί ούτε ένα! Με αποτέλεσμα να παρακαλά για άλλη μια φορά το υπουργείο Εθνικής Άμυνας τις ΗΠΑ να παραχωρήσουν κάποια από τα αρχαία και ταλαιπωρημένα UH-60A Black Hawk στο Ε.Δ., αφού έχει ξεμείνει εν έτη 2011 με τα UH-1D/H του Βιετνάμ!

Και βέβαια το πρόβλημα δεν λύνεται με την παράδοση δύο NH-90 (αν παραδοθούν και αυτά…) τον ερχόμενο μήνα. Έτσι ή αλλιώς η απόφαση για τα ΝΗ-90 ήταν εξωφρενική: Αγοράστηκε ένα πανάκριβο στην κτήση του ελικόπτερο, αδοκίμαστο και με τεράστιο κόστος χρήσης ανά ώρα πτήσης (πενταπλάσιο αυτού των UH-1H). 

Η υπόθεση αυτή μοιάζει σε πολλά σημεία με το σκάνδαλο των υποβρυχίων Type 214, σε ότι αφορά τις οικονομικές παραμέτρους, αλλά όπως προείπαμε η επιχειρησιακή παράμετρος είναι η πλέον κρίσιμη. Η αερομεταφορική ικανότητα του Ελληνικού Στρατού είναι εδώ και χρόνια σε κατακόρυφη φθίνουσα πορεία.

Το αίτημα για 30- 40 ελικόπτερα τύπου UH-60 Black Hawk από το απόθεμα των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων δεν θα λύσει το πρόβλημα αν είναι της έκδοσης «Α», αφού «μετράνε» 30 χρόνια σκληρής δουλειάς σε πολλά μέτωπα. Η έκδοση «L» τώρα έχει αρχίσει να παραχωρείται στην αμερικανική Εθνοφρουρά και ίσως βρεθούν και κάποια για τον Ε.Σ.

Με ότι συνεπάγεται αυτό σε κόστος υποστήριξης, δύο κύριων τύπων (ΝΗ-90 και UH-90) μέσων μεταφορικών ελικοπτέρων για τον Ε.Σ.

Η Ελλάδα δεν έχει παραλάβει μέχρι στιγμής κανένα ελικόπτερο ΝΗ-90 με κύρια αιτία τις εκατοντάδες τεχνικές παρατηρήσεις για την ποιότητα του ελικοπτέρου.

Στις 5 Αυγούστου 2010 υπογράφηκε για την ελληνική περίπτωση η τροποποίηση Νο 3 της σύμβασης 034Α/03 και σύμφωνα με όσα προβλέπει αυτή, δύο ελικόπτερα θα παραδοθούν στις αρχές του 2011, για να ακολουθήσουν τα υπόλοιπα 18 σταδιακά σε διάστημα 5 ετών από τότε.

Η εξόφληση των Ε/Π είχε προγραμματιστεί σε 30 δόσεις με τελευταία καταβολή την 1η Ιανουαρίου του 2008. Η προκαταβολή ανήλθε στο ποσοστό 40% της αξίας της σύμβασης, περί τα 300 εκατομμύρια ευρώ. To τίμημα έχει καταβληθεί στο σύνολό του, ενώ δεν έχει παραληφθεί κανένα ελικόπτερο από την ελληνική πλευρά. Σημειώνεται ότι όλοι οι πελάτες του ελικοπτέρου ανά τον κόσμο έχουν να αντιμετωπίσουν εκατοντάδες τεχνικές ατέλειες στο πρόγραμμα, και κανένα ελικόπτερο δεν έχει πιστοποιηθεί μέχρι σήμερα με την πλήρη πτητική ικανότητα (FOC) αλλά και δεν αναμένεται να γίνει αυτό πριν περάσουν ακόμη πολλά χρόνια.

Στην τελευταία τροποποίηση της αρχικής συμφωνίας, η ελληνική διαπραγματευτική πλευρά πέτυχε μια μείωση του κόστους προμήθειας της τάξεως των 120 εκατομμυρίων ευρώ.

Το φοβερό με τα ΝΗ-90 είναι ότι θα περάσουν πολλά ακόμη χρόνια μέχρι την παραλαβή πιστοποιητικού FOC. Στο παράδειγμα των ελικοπτέρων για τη Σουδία, ένα από τα πολλά, τα ελικόπτερα θα λάβουν τελικά πιστοποίηση FOC περί το 2020, δηλαδή 30 περίπου χρόνια μετά την έναρξη του σχετικού προγράμματος!

Πέρα από αυτό, τα ελληνικά ΝΗ-90 βρίσκονται σχεδόν στο σύνολό τους εδώ και αρκετά χρόνια κατασκευασμένα και καθηλωμένα στις εγκαταστάσεις της Εurocopter στη Γαλλία και σαπίζουν! Και τα UH-60 μπορεί να δείχνουν «εύκολη λύση», αλλά κάθε άλλο παρά «εύκολη» είναι: Παλιά ελικόπτερα, ξένα στο ελληνικό σύστημα υποστήριξης, υψηλού κόστους συντήρησης. Ίσως θα πρέπει να δούμε και τα ολλανδικά Super Puma που αποσύρονται.

Κάποια εξήγηση για όλα αυτά μπορεί να δώσει κάποιος;

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr