Όταν σοβαρότατες πολιτικές αποφάσεις ελήφθησαν με βάση τις υποδείξεις του φλιτζανιού…

Στις 24 Μαρτίου η «Π+13» δημοσίευσε ρεπορτάζ για την Παρασκευή Πεντάκη-Ρυντέν, γνωστή και ως «Βασούλα», οραματίστρια, μια σύγχρονη «Αγία Αθανασία του Αιγάλεω», που ισχυρίζεται ότι έχει απευθείας επαφή με το Χριστό.

Έτσι μπορεί να δίνει απευθείας «έγκυρες» και «αποκλειστικές» πληροφορίες για τη «θεία βούληση».

Αστεία πράγματα εν έτη 2011; Όχι και τόσο, αν σκεφτούμε ότι η «Βασούλα» επηρεάζει όχι μόνο απλούς πιστούς αλλά και γνωστά πρόσωπα, όχι μόνο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά και των άλλων μεγάλων Εκκλησιών.

Μάλιστα η χάρη της έφτασε σε τέτοιο σημείο που υποχρέωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο να παρέμβει και να καλέσει όλους τους ορθόδοξους ιεράρχες να καταδικάσουν αυτό το φαινόμενο.

Η Ιστορία, και όχι μόνο η ελληνική (μην ξεχνάμε τον καλόγερο Ρασπούτιν και την επιρροή που είχε στην οικογένεια του τελευταίου τσάρου της Ρωσίας), δείχνει με δεκάδες παραδείγματα ότι σε καιρούς χαλεπούς πολλαπλασιάζονται οι εμφανίσεις «σωτήρων» ή «θαυμάτων» που αποδεικνύουν πόσο κοντά ήμαστε στη… Δευτέρα Παρουσία. Μέντιουμ, καφετζούδες και διάφοροι πνευματιστές εμφανίζονται σαν τα μανιτάρια.

Μια περιήγηση σ’ αυτές τις εμφανίσεις θα επιχειρήσουμε με το σημερινό αφιέρωμα στηριγμένοι όχι σε δημοσιεύματα σκανδαλοθηρικών φύλλων ή σε «φήμες», αλλά σε πληροφορίες αντλημένες από απομνημονεύματα και ιστορικές τοποθετήσεις προσώπων που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ελληνική ιστορία.

Πρωταγωνιστές της ιστορίας ήταν και τα πρόσωπα που εμφανίζονται να λαμβάνουν σημαντικότατες αποφάσεις βασιζόμενοι στα όσα τους συμβούλευσαν μέντιουμ και καφετζούδες. Απίστευτα και όμως αληθινά!

Μέντιουμ προς Γεώργιο Β’: «Αν δεν προσκυνήσεις στην Τήνο, θα πεθάνεις»

­Η πρώτη υπόθεση με πρωταγωνιστές το βασιλιά Γεώργιο B’, τον Εμμανουήλ Τσουδερό που χρημάτισε πρωθυπουργός, τον επιχειρηματία Μποδοσάκη Αθανασιάδη, τον Αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο, τον πολιτικό Π. Σιφναίο και το γνωστό μέντιουμ της δεκαετίας του ’40 Έλλη Διέλλα περιγράφεται στον τρίτο τόμο της «Σύγχρονης Πολιτικής Ιστορίας της Ελλάδος» του Σπύρου Μαρκεζίνη.

Ο πολιτικός και ιστορικός Μαρκεζίνης καταγράφει τη μαρτυρία του Σιφναίου για το «επεισόδιο Διέλλα»:

«Δεν ενθυμούμαι ακριβώς πότε συνέβη, αλλά θα ήτο ολίγον μετά την ανάληψιν υπ’ εμού της Γενικής Διευθύνσεως του ΕΙΡ, τον Απρίλιον του 1946.

Με επεσκέφθη μία κοπέλλα, γύρω στα 30, μελαχροινή, ελαφρώς χωλαίνουσα. Εφορούσε πράσινα, με ένα γουνάκι άσπρο στους ώμους.

Μόλις εμπήκα στο γραφείο της Γενικής Διευθύνσεως μου εσυστήθη ως Έλλη Δίελλα και χωρίς προλόγους μου εδήλωσεν ότι είναι απεσταλμένη μιας “γερόντισσας”, η οποία, γνωρίζουσα την αγάπην μου προς τον αείμνηστον Γεώργιον Β’, ήθελε να μου ανακοινώση απ’ ευθείας ένα “μήνυμα” πολύ σοβαρόν προς αυτόν.

Η Δίελλα δεν εγνώριζε το “μήνυμα”. Κατόπιν συνεννοήσεως, την επαύριον, περί ώραν 11 π.μ. με ωδήγησεν εις ημιυπόγειον διαμέρισμα πολυκατοικίας, κειμένης παρά την γωνίαν των οδών Πλουτάρχου και Πατριάρχου Ιωακείμ Γ’. Εισερχόμενος εις το διαμέρισμα, συνήντησα εξερχόμενον τον κ. Μποδοσάκην Αθανασιάδην, τον οποίον εγνώριζα, ως χειρισθείς μαζί με τον Άγγελον Αθανασιάδην, νομικόν του σύμβουλον, το 1934-35 τας δίκας του ξενοδοχείου “Pera Palace” Κωνσταντινουπόλεως. Ο κ. Μποδοσάκης με εχαιρέτησεν απλώς, χωρίς να είπη τίποτε άλλο.

«Έκστασις»

Το διαμέρισμα, εξ όσων ενθυμούμαι, είχε δύο κύρια δωμάτια, ένα υπνοδωμάτιον και ένα σαλονάκι, συνεχόμενα.

Εις το σαλονάκι με υπεδέχθη μία γυναίκα περίπου 60 ετών, ντυμένη μαύρα, αδύνατη, με ομαλά χαρακτηριστικά και μίαν παράδοξον ηρεμίαν εις το πρόσωπον και όλας τας κινήσεις. Ελέγετο Δέσποινα.

Αφού μου προσέφερε καφέ και γλυκό, με εκάλεσε να σταθώ παραπλεύρως της ενώπιον ενός εικονίσματος της Θεοτόκου, εις το βάθος του δωματίου, όπου ήτο αναμμένο ένα κερί. Προσηυχήθη ενώπιον του εικονίσματος επί 15 λεπτά περίπου, εν απολύτω σιωπή.

Ενόσω προσηύχετο, το πρόσωπόν της εγίνετο ωχρόν, μέχρις ότου έχασε κάθε χρώμα εντελώς. Συγχρόνως σταγόνες ιδρώτος ενεφανίσθησαν εις το μέτωπόν της.

Μόλις συνήλθεν από την κατάστασιν αυτήν, την οποίαν θα ωνόμαζα έκστασιν, με εκάλεσε και εντελώς ήρεμος πλέον και με τελείως ομαλήν φωνήν μου είπε τα εξής:

“Η Παναγία επιθυμεί να διαβιβάσης εσύ το μήνυμα που θα σου πω στον Βασιλέα, διότι ξεύρομεν ότι αληθώς τον αγαπάς.

Ο Βασιλεύς θα επανέλθη στην Ελλάδα.

Πριν αποβιβασθή όμως στας Αθήνας, πρέπει απαραιτήτως να περάση από την Τήνον και να προσκυνήση την Μεγαλόχαρην.

Αν παραλείψη να το κάμη θα αποθάνη εξ μήνας μετά την επάνοδόν του. Να του μεταδώσης το μήνυμα αμέσως».

Ο Σιφναίος σπεύδει να ενημερώσει τον Μαρκεζίνη: «Την παράδοξον αυτήν σκηνήν έκρινα σκόπιμον να ανακοινώσω αμέσως εις τον Μαρκεζίνην, ο οποίος είχε τακτικήν σύνδεσιν με τον εν Λονδίνω Βασιλέα.

Ο Μαρκεζίνης μου συνέστησε να μεταδώσω το μήνυμα. Έγραψα παρευθύς εις τον Ραούλ Ρωσέττην, τότε σύμβουλον του Γεωργίου Β’, με τον οποίον είχαμε συνδεθή εις Κάιρον αφ’ ότου αντικατέστησε τον παραιτηθέντα Πέτρον Μεταξά.

Ο Ρωσέττης μου απήντησε ιδιοχείρως. Ατυχώς έχασα την επιστολήν αυτήν, όπως και άλλας, μαζί με όλον τον Φάκελον Δ’ του αρχείου μου, κατά τας διαφόρους μετακομίσεις. Ενθυμούμαι όμως μίαν φράσιν της απαντήσεώς του εκείνης: “Το μήνυμά σας έσπευσα να το μεταδώσω εις την Αυτού Μεγαλειότητα και σας ευχαριστώ θερμώς”».

Το μέντιουμ επιμένει

Όμως παρά την ουσιαστικώς αρνητική απάντηση του Ρ. Ρωσέττη, η Δίελλα επέμενε και ο Σπύρος Μαρκεζίνης γράφει: «Στη δεύτερη επίσκεψη του Σιφναίου στο σπίτι της γερόντισσας, η οποία απουσίαζε, του έδειξε μία παλαιά εικόνα και του είπε ότι είναι δώρο του Εμ. Τσουδερού.

Σε μία από τις συναντήσεις του συγγραφέως, με τον επιστρέψαντα από την Αίγυπτο Εμ. Τσουδερό, ο τέως Πρωθυπουργός είπε, παρουσία του Π. Σιφναίου, ότι όταν ευρίσκετο, επί Μεταξά, υπό περιορισμόν στην Εκάλη, τον είχε επισκεφθεί η γερόντισσα εκείνη και του είχε πει ότι θα γίνει “Πρωθυπουργός στο εξωτερικό”. Ο Τσουδερός της είπε ότι προφανώς εννοούσε ότι θα γίνει Υπουργός των Εξωτερικών.

Εκείνη όμως επέμενε. Όταν αργότερα έγινε πράγματι Πρωθυπουργός, ο Τσουδερός, ο οποίος επίστευε στον πνευματισμό και στα παράδοξα του είδους αυτού, ενεθυμήθη τη γερόντισσα και της εδώρησε τη μνημονευθείσα παλαιά εικόνα».

Ο Χρύσανθος

Το επεισόδιο «Δίελλα» είχε και μία παράδοξη συνέχεια, καθώς εμπλέκεται και ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, στενός φίλος της βασιλικής οικογένειας.

«Ο Χρύσανθος εκάλεσε τον συγγραφέα και με προφανή διστακτικότητα του αφηγήθη ότι τον επεσκέφθη προσωπικώς η γερόντισσα Δέσποινα και τον παρεκάλεσε να μεσολαβήσει, προκειμένου να μεταβεί στο Δονδίνο η Δίελλα για να μεταφέρει η ίδια το μήνυμα στον Βασιλέα.

Αποφεύγων να βλέπει κατά πρόσωπον τον συγγραφέα, ο αείμνηστος Ιεράρχης είπε χαμηλόφωνα: “Υπάρχουν πράγματα, τα οποία ουδείς είναι βέβαιος ότι δύναται να τα αποκλείσει.

Διευκόλυνε, λοιπόν, την Δίελλα να μεταβεί εις Λονδίνον”. Αυτή ακριβώς τη φράση ο βαθείας μορφώσεως Ιεράρχης την είπε διστάζων και μη θέλων να παρεξηγηθεί από τον συγγραφέα.

Την εποχή εκείνη ήταν ακόμη δύσκολο να επιτύχει κανείς αεροπορική μετάβαση στο Λονδίνο. Με τη μεσολάβησή μου η μετάβαση της Δίελλα επραγματοποιήθη με στρατιωτικό αεροπλάνο. Λίγες ημέρες αργότερα ο συγγραφεύς έλαβε επιστολή του Ρ. Ρωσέττη, ο οποίος είχε ενημερωθεί για την επιθυμία του Χρύσανθου.

Τον πληροφορούσε ότι “ατυχώς ο Βασιλεύς δεν απέδωσε σημασία”. Ανήκε και ο Ρωσέττης σε εκείνους που επίστευαν στις παντοειδείς πνευματικές επικοινωνίες και έκρινε ότι η παρέμβαση του Χρύσανθου αποτελούσε ένα είδος συστάσεως προς τον Βασιλέα, ο οποίος είχε κάποτε παρατηρήσει στην Αγγελική Κοντοσταύλου, Μεγάλη Κυρία επί των Τιμών, ότι “δεν πρέπει να αποκλείει κανείς ό,τι δεν ημπορεί να εξηγήσει”».

Και η κατάληξη όπως την αφηγείται ο Σιφναίος; «Ο Βασιλεύς Γεώργιος Β’ επανήλθεν εις την Ελλάδα, μετά το Δημοψήφισμα του Σεπτεμβρίου του 1946, χωρίς να περάση από την Τήνον, απέθανε δε την 1ην Απριλίου 1947. Είχα τότε λησμονήσει προς στιγμήν το επεισόδιον της γερόντισσας Δέσποινας. Μου το υπενθύμισε ο Μαρκεζίνης, μετά τον θάνατον του Βασιλέως».

Ο Τσουδερός και τα πνεύματα Βενιζέλου και Παπαναστασίου

Το 1966 κυκλοφόρησε στην Αθήνα το βιβλίο του ακαδημαϊκού Ηλία Βενέζη «Εμμανουήλ Τσουδερός, ο πρωθυπουργός της μάχης της Κρήτης».

Σ’ αυτό ο ίδιος ο Τσουδερός περιγράφει τις απίστευτες συνθήκες κάτω από τις οποίες αποδέχθηκε την ανάληψη της πρωθυπουργίας το 1941 τις μέρες της κατάρρευσης του μετώπου και τις παραμονές της αναχώρησης του βασιλιά και της κυβέρνησης για την Κρήτη και στη συνέχεια τη Μέση Ανατολή.

Ο Τσουδερός αφηγείται πως ένα μήνα πριν γίνει πρωθυπουργός κλήθηκε από τον Κωνσταντίνο Μελά, καθηγητή της Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και πήρε μέρος σε μια πνευματιστική συνεδρίαση στην οποία εκλήθη από το υπερπέραν το πνεύμα του… Ελευθερίου Βενιζέλου.

Παρούσα στη συνεδρίαση εκτός του Τσουδερού και του Μελά ήταν το μέντιουμ Δώρα Κασιανίδου. Τη συνέχεια την περιγράφει με κάθε σοβαρότητα ο πολιτικός που διετέλεσε και πρωθυπουργός εμπλέκοντας και τα πνεύματα του πατέρα του και του Αλέξανδρου Παπαναστασίου:

«Μετά την κεκανονισμένην προσευχήν, που γίνεται εις την αρχήν της συνεδριάσεως, η οδηγός (το μέντιουμ) εκάλεσε τον Ελευθέριον Βενιζέλον, ο οποίος ήλθε και μου προανήγγειλε ότι λίαν προσεχώς, ύστερα από εθνικάς συμφοράς που προσεγγίζουν, θα εκαλούμην εις την Αρχήν και με συνεβούλευσε να μη διστάσω να αναλάβω. Μου έδιδε την υπόσχεσιν ότι θα με εβοήθει εις το δύσκολον τούτο έργον μου.

Επηκολούθησεν εις τας επομένας ημέρας και δευτέρα και τρίτη επικοινωνία, κατά τας οποίας, πλην του Ελευθερίου Βενιζέλου προσήλθον ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, ο πατήρ μου και άλλοι, οι οποίοι με συνεβούλευον όπως και ο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Ο πατήρ μου και ο Ελευθέριος Βενιζέλος επροχώρησαν να μου ειπούν (ακριβέστερον να γράψουν επί ερωτήσεώς μου), το τι έπρεπε να είπω προς τον λαόν όταν θ’ ανελάμβανα Κυβερνήτης.

Περί των συνεδριάσεων αυτών υπάρχουν πρακτικά. Αυτοί με παρεκίνησαν να καθήσω και να ετοιμάσω τον λόγον τον οποίον εξεφώνησα αργότερον, μόλις ανέλαβα την πρωθυπουργίαν.

Δεν δυσκολεύομαι να ομολογήσω ότι εις αυτόν τον λόγον έχω παρμένα αρκετά από τα υπαγορευθέντα υπό του Υπερπέραν.

Έτσι εξηγείται πώς ήμουν έτοιμος να ομιλήσω εντός ολίγων ωρών αφ’ ότου ανελάμβανα Πρόεδρος της Κυβερνήσεως».

1952: Η Αθηναία καφετζού και η μοιραία απόφαση του Πλαστήρα

Από τον Σπύρο Μαρκεζίνη και πάντα από τη «Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδος (τόμος τρίτος) μαθαίνουμε και ένα άλλο επεισόδιο της μεταπολεμικής ελληνικής Ιστορίας.

Σύμφωνα με την αφήγηση του Μαρκεζίνη, ο Νικόλαος Πλαστήρας σύρθηκε το 1952 σε εκλογές με το πλειοψηφικό τις οποίες και έχασε. Και δέχθηκε το πλειοψηφικό ακούγοντας τις προβλέψεις μιας… καφετζούς. Γράφει ο Μαρκεζίνης στον τρίτο τόμο της Ιστορίας του:

«Ο Ν. Πλαστήρας κατά την κρίσιμη ώρα, κατά την οποία θα απεφασίζετο με ποιο σύστημα θα διεξήγοντο οι εκλογές, είχε πεισθεί ότι, έστω και αν τα δύο κόμματα, η ΕΠΕΚ και οι Φιλελεύθεροι, δεν συνειργάζοντο, τον συνέφερε το πλειοψηφικό.

Αντιθέτως, όλοι οι κυβερνητικοί παράγοντες επίστευαν ότι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπισθεί το εμφανές λαϊκό ρεύμα υπέρ του Ελληνικού Συναγερμού ήταν η αναλογική.

Τότε παρενέβη ο Πιουριφόι από τα παρασκήνια. Ο Αμερικανός πρέσβης εγνώριζε ότι ο Πλαστήρας είχε εκφρασθεί υπέρ μιας προσωπικής εκλογικής αναμετρήσεως μεταξύ αυτού και του Παπάγου.

Εγνώριζε επίσης ότι ο Πρωθυπουργός επίστευε βαθύτατα στον πνευματισμό και, κατά την αφήγηση του Βενιζέλου στον συγγραφέα και στον Κύρο Κύρου, ο Στρατηγός χρησιμοποιούσε ως διάμεσον έναν πολιτικό φίλο του.

Ο Πιουριφόι εχρησιμοποίησε με τον κατάλληλο τρόπο γνωστή Αθηναία “καφετζού”, την οποία ιδιαιτέρως ενεπιστεύετο ο πρωθυπουργός. Εκείνη ανέλαβε να πείσει τον Στρατηγό ότι το πλειοψηφικό θα απέβαινε προς όφελός του και ότι αν επροκαλείτο από τον Παπάγο, έπρεπε, χωρίς επιφύλαξη, να αποδεχθεί την πρόκληση.

Ο Πιουριφόι μου ετηλεφώνησε: “Πέστε στον Παπάγο να προκαλέσει τον Πλαστήρα στη Βουλή για το πλειοψηφικό”. Του επέστησα την προσοχή ότι ο Παπάγος δεν είχε κοινοβουλευτική εμπειρία και, αν τα πράγματα δεν εξελίσσοντο όπως τα προέβλεπε, η κατάσταση θα περιεπλέκετο.

Επέμενε.

Όχι χωρίς δισταγμούς, υπέδειξα στον Στρατάρχη να το πράξει, χωρίς βεβαίως να αναφερθώ στις μεταφυσικές ευαισθησίες του Πλαστήρα και σε όσα από το παρασκήνιο είχε ετοιμάσει ο Πιουριφόι με τη συνεργασία της καφετζούς.

Ο Παπάγος, έπειτα από πολλή σκέψη, θα ανεβεί στο βήμα και θα πει στον Πρωθυπουργό:

“Ως στρατιωτικοί, καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον καλύτερα. Γιατί να χάνουμε καιρό; Ας ψηφίσουμε το πλειοψηφικό. Και αν οι Έλληνες προτιμήσουν εσένα, εγώ θα σε αποδεχθώ. Αν ψηφίσουν εμένα, είμαι βέβαιος ότι το ίδιο θα κάνεις και συ. Απλά πράγματα”.

Ο Ν. Πλαστήρας, προς γενική κατάπληξη της Βουλής, απάντησε μονολεκτικά: “Δέχομαι”.

Η Κυβέρνηση και οι βουλευταί αιφνιδιάσθησαν. Ο Στ. Στεφανόπουλος, ο Π. Κανελλόπουλος και εγώ σπεύσαμε στο γραφείο του Υπουργού των Εσωτερικών, στην οδό Ρηγίλλης για τα τυπικά.

Έτσι τον Σεπτέμβριο η Βουλή επανέφερε το πλειοψηφικό».

Oι εκλογές έγιναν και ο Παπάγος απέκτησε κοινοβουλευτική παντοδυναμία. Ο Ελληνικός Συναγερμός με 49,22% πήρε 247 έδρες, η ΕΠΕΚ του Νικολάου Πλαστήρα και το Κόμμα Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου 34,22% και 51 έδρες (ο Γεώργιος Πανδρέου κατέβηκε σε εκείνες τις εκλογές στην Αχαΐα συνεργαζόμενος με το Συναγερμό).

Μέτρησε η γνώμη της καφετζούς στην απόφαση του Νικολάου Πλαστήρα όπως γράφει ο Μαρκεζίνης; Μέτρησαν οι πιέσεις του πανίσχυρου τότε Αμερικανού πρεσβευτή Πιουριφόι;

Το γεγονός είναι ότι ο Πλαστήρας πήρε την απόφαση να δεχθεί το πλειοψηφικό μόνος του παρότι ακόμη και στενοί του συνεργάτες τον απέτρεπαν.

Ένας από τους στενότερους συνεργάτες του, ο Κομνηνός Πυρομάγλου, θυμόταν χρόνια αργότερα μια σύσκεψη που έγινε πάνω από το κρεβάτι του άρρωστου Πλαστήρα στο παρισινό ξενοδοχείο «Μπρίστολ» . Εκεί τον είχε επισκεφθεί και ο Πιουριφόι τον Ιούνιο του 1952. Είναι χαρακτηριστική η συζήτηση:

Πλαστήρας: Κομνηνέ, συμφώνησα με τον Πιουριφόι για πλειοψηφικό.

Πυρομάγλου: Ρώτησες την κυβέρνηση;

Πλαστήρας: Γιατί να την ρωτήσω;

Σωτήρης Παπαπολίτης: Δεν είναι σωστό αυτό που κάνετε. Θα την πάθετε…

Θαύματα, προφητείες και προφήτες στα χρόνια του Εμφύλιου Πολέμου

Όπως σημειώσαμε και στον πρόλογο, σε τραγικές εποχές εμφανίζονται με μαθηματική ακρίβεια και μαζικά φαινόμενα θαυμάτων, παρουσιάσεως αγίων, δυσεξήγητων φαινομένων, τα οποία πολλοί απέδιδαν στη θεία δυσαρέσκεια κ.λπ.

Ενδεικτικά του κλίματος που μπορεί να δημιουργηθεί είναι όλα αυτά που συνέβαιναν στην Αθήνα του 1948, όταν στα βουνά μαινόνταν ο Εμφύλιος Πόλεμος.

Εκείνες ακριβώς τις μέρες χιλιάδες πιστοί εκστασιάζονται μπροστά σε τζάμια, στα οποία, όπως πιστεύουν, σχηματίζονται εικόνες αγίων, και οι εφημερίδες της εποχής κάνουν λόγο για φαινόμενα «ομαδικής παράκρουσης»: «Χιλιάδες κόσμου συνέρρεον χθες προ των υαλοπινάκων πολλών οικιών και καταστημάτων της πόλεως, όπου προσεπάθουν να ίδουν εικόνας αγίων, αι οποίαι, με ολίγην φαντασίαν, εσχηματίζοντο ιριδίζουσαι εις ωρισμένα τζάμια κακής προφανώς κατασκευής.

Μερικοί θρησκόληπτοι εσταυροκοπούντο με ευλάβειαν προ των υποτιθεμένων εικόνων, ενώ άλλοι προσεπάθουν εις μάτην να ανακαλύψουν τους αγίους εις τα τζάμια.

Η κατάστασις της ομαδικής αυτής παρακρούσεως όσον αφορά την εμφάνιση αγιογραφιών εις τα τζάμια, αποδιδομένων εις “θαύματα”, παρεκώλυε χθες όλην την ημέραν την συγκοινωνίαν εις πλείστα σημεία της πρωτευούσης…» γράφει η «Καθημερινή».

Οι διαστάσεις που λαμβάνει το φαινόμενο υποχρεώνουν την Αρχιεπισκοπή να παρέμβει. Συγκροτεί επιτροπή που εξετάζει τα σχήματα πάνω στα τζάμια και αποφαίνεται πως δεν έχουν καμία σχέση με θρησκευτικές παραστάσεις. Εκδίδεται μάλιστα και ειδική ανακοίνωση στην οποία αναφέρονται τα εξής:

«Εξ αφορμής του δημιουργηθέντος θορύβου σχετικώς με την εμφάνισιν ιερών εικόνων επί υαλοπινάκων διάφορων οικιών και καταστημάτων εν τη περιφερεία της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών, η επί τη παρακλήσει του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών εξ αρχιερέων και καθηγητών της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Επιτροπή, μεταβάσα επί τόπου και εξετάσασα επακριβώς, διεπίστωσεν ότι τα φαινόμενα ταύτα ουδέν το συγκεκριμένον παρουσιάζουν σχέσιν έχον με θρησκευτικάς παραστάσεις».

Μετά την ανακοίνωση αυτή ο θόρυβος στην πρωτεύουσα κόπασε για να έρθει όμως στη συνέχεια η σειρά της Θεσσαλονίκης, όπου και κει για μέρες θρησκόληπτοι συγκεντρώνονταν μπροστά σε τζάμια με «παραστάσεις Αγίων».

Σε πολλές επαρχιακές μητροπόλεις οι ιεράρχες τους σπεύδουν να υιοθετήσουν αμέσως τα οράματα «ευλαβών πιστών» ανακοινώνοντάς τα και διά του Τύπου.

Στην «Εκκλησία», το επίσημο περιοδικό της Ιεραρχίας του Σεπτεμβρίου 1948, διαβάζουμε για τις δραστηριότητες της μητροπόλεως Ζιχνών: «Εν Ν. Ζίχνη, κατά τρόπον θαυμαστόν ενθυμίζοντα τας προφητείας και τους προφήτας της Π.Δ., ανευρέθη ιερά εικών της Θεομήτορος Γλυκοφιλούσης βυζαντινής τέχνης.

Τρεις ευλαβείς γυναίκες, άγνωστοι μεταξύ των και από διάφορα καταγόμεναι μέρη, η Ειρήνη Κεσκινίδου εκ Ν. Ζίχνης, η Μαρία Δερμετζίδου εκ Ν. Μπάφρας και η Φωτεινή Σαββοπούλου εκ Ν. Πέτρας, ωραματίσθησαν ότι εις την οικίαν της πρώτης και εις βάθος ικανόν υπάρχει ιερά εικών της Θεομήτορος και δέον να ενεργηθώσιν ανασκαφαί διά την ανεύρεσιν αυτής. Το πράγμα αναφέρθη εις την Ιεράν Μητρόπολιν Ζιχνών, ήτις επέτρεψε την ενέργειαν ανασκαφών υπό την άγρυπνον επίβλεψιν αυτής.

Τας ανασκαφάς παρηκολούθησε και η διοίκησις της χωροφυλακής Σερρών και Ζίχνης και πλήθος κόσμου, εσυνεχίσθησαν δε εις ικανόν βάθος επί συμπαγούς εδάφους και υπό τα όμματα πάντων ανεσύρθη την 13ην τρέχοντος και ώραν 5 μ.μ. αρχαιοτάτη εικών της Παναγίας Γλυκοφιλούσης βυζαντινής τέχνης, διαστάσεων 25Χ35. Ιερά συγκίνησις κατέλαβε τους πάντας και από της ώρας εκείνης πλήθη πιστών προστρέχουν εξ ολοκλήρου της επαρχίας, προς προσκύνησιν της ι. εικόνος».

Ανάλογη ιστορία εκτυλίχθηκε λίγους μήνες νωρίτερα και στην Ιερισσό και ο μητροπολίτης Διονύσιος «προέστη ευγνώμονος πανδήμου λιτανείας προς την Θεοτόκον, ης κατά τον παρελθόντα Απρίλιον είχεν αποκαλυφθή θαυματουργός εικών κατασυγκινήσασα τον λαόν διά τα εξ αυτής αγιάσματα».

Οι πρόγονοι της «Αγίας Αθανασίας»

Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα, δεν λείπουν και οι πρόγονοι της Αγίας Αθανασίας του Αιγάλεω, τόσο στην πρωτεύουσα όσο και στην επαρχία.

Μία απ’ αυτές τις «οραματίστριες» εμφανίστηκε στη Σάμο, ισχυριζόμενη ότι στο μπράτσο της αποτυπώνεται η εικόνα της Παναγίας. Ακόμη, μεγάλη απήχηση στους πιστούς είχαν και τα γνωστά «ραβασάκια της πίστης»: «Ολόκληρον την ελληνική κοινωνίαν λυμαίνεται από τινος ατελεύτητος σειρά μυστηριώδους προελεύσεως επιστολών φερουσών τον τίτλον “Άλυσις καλής τύχης”.

Οι αλλοτρίων δαιμονίων εισηγηταί αποστολείς των συνιστούν εις τους παραλήπτας των αντιγραφήν των εις δωδεκάδα αντιτύπων και αποστολήν εντός ωρισμένης προθεσμίας εις ισάριθμα άτομα μετά της συστάσεως να πράξη έκαστον το αυτό, διότι η μη συμμόρφωσις θα συνεπαγάγη άμεσον θάνατον, ενώ η τήρησις της οδηγίας θα εξασφαλίσει ασφαλώς ευτυχίαν…» έγραφε η «Εκκλησία» τον Οκτώβριο του 1949 και καλούσε τους αναγνώστες της να μη δώσουν πίστη σ’ αυτή τη «νεοφανή προπαγάνδα».

paraskevi13