Με την απόφαση που πήρε ο Ομπάμα να εκτελέσει τον Μπιν Λάντεν μέσα στο Πακιστάν, χωρίς να έχει την έγκριση της κυβέρνησής της χώρας, ο Αμερικανός πρόεδρος έδειξε απαράμιλλο θάρρος και αποφασιστικότητα.

Η επιτυχία του εγχειρήματος του έδωσε τρομερή αξιοπιστία και κύρος, όσο ποτέ άλλοτε.

Όπως αποδεικνύεται λοιπόν, ο καθηγητής νομικής είναι και…πιστολέρο! Τώρα, ότι και αν αποφασίσει, μια αποχώρηση των στρατευμάτων από το Αφγανιστάν μέχρι τον Ιούλιο, ή μια συμβολική αποχώρηση (όπως θέλουν οι στρατηγοί του), η χώρα θα το αποδεχτεί ευχαρίστως.

Αν όμως κοιτάξουμε πιο προσεκτικά τα ιστορικά γεγονότα του Μαγκρέμπ και της Μέσης Ανατολής, ή τις εξελίξεις στον Περσικό Κόλπο, και στο Πακιστάν, θα δούμε ότι αυτό που προκύπτει είναι η υποχώρηση της αμερικανικής ισχύος, και η μείωση της αμερικανικής παρουσίας εκεί.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το Πακιστάν. Η χώρα πιάστηκε στα πράσα, αφού οι υπηρεσίες πληροφοριών της είπαν ψέματα, ή δεν γνώριζαν πως ο Οσάμα κατοικούσε σε μια έπαυλη δίπλα στη στρατιωτική ακαδημία της χώρας.

Μάλιστα, η χώρα ταπεινώθηκε αφού οι Αμερικανοί κομάντος έφτασαν με ελικόπτερα μέσα στη νύχτα, σκότωσαν τον Οσάμα μέσα στο σπίτι του, και κατάφεραν να διαφύγουν με τη σορό του, τους ηλεκτρονικούς του υπολογιστές, και τα κινητά του.

Οι σχέσεις των δυο χωρών κινδυνεύουν. Ο όχλος καίει τις αμερικανικές σημαίες.

Οι εξοργισμένοι γερουσιαστές συζητούν τη διακοπή κάθε βοήθειας προς το Πακιστάν, κατηγορώντας το για διπλοπροσωπία και έλλειψη αφοσίωσης, αφού, όπως λένε,  κάλυπτε τον Μπιν Λάντεν.

Από τη δική τους πλευρά, οι Πακιστανοί είναι έξω φρενών με τους Αμερικάνους, που καταπάτησαν την εθνική τους κυριαρχία.

Ακόμη και πριν από τη κυριακάτικη εκτέλεση του Οσάμα, ο Πακιστανός πρωθυπουργός είχε πει στον Αφγανό ομόλογό του να αφήσει τους  Αμερικανούς να φύγουν βάσει σχεδίου το 2014, και να επιτρέψει στο Πακιστάν κα στη Κίνα να τον βοηθήσουν να τα βρει με τους Ταλιμπάν.

Στο φινάλε, μάλλον αυτό θα συμβεί.

Οι δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ αποχωρούν, οι Ταλιμπάν επιστρέφουν, και το Πακιστάν περνά στην επιρροή της Κίνας η οποία διαθέτει πολύ περισσότερα χρήματα (σχεδόν $3 τρισεκατομμύρια σε ξένο συνάλλαγμα), και έχει πολύ περισσότερα μακροπρόθεσμα συμφέροντα στη νοτιοανατολική Ασία από ότι η «χρεοκοπημένη» Αμερική από την άλλη πλευρά του πλανήτη.

Το «μεγάλο παιχνίδι» θα συνεχιστεί στο Αφγανιστάν, αλλά χωρίς τη παρουσία παικτών της Δύσης.

Οι νέοι παίκτες θα είναι η Κίνα, η Ρωσία, το Πακιστάν, και η Ινδία.

Μια ανάλογη αναδίπλωση της Ουάσιγκτον, βλέπουμε και στις σχέσεις της με τα άλλα δυο σημαντικά ισλαμικά έθνη της περιοχής: Τη Τουρκία και την Αίγυπτο.

Η Τουρκία ακολουθεί το δικό της δρόμο, από τότε που αρνήθηκε στον πρόεδρο George W. Bush τη χρήση των βάσεων της για την εισβολή στο Ιράκ.

Η Άγκυρα γίνεται όλο και πιο ισλαμική παρά κοσμική, και επιδιώκει να υπογραμμίσει την ταυτότητα της Τουρκίας ως κατ’ εξοχήν κράτος της Μέσης Ανατολής.

Μάλιστα αποκατέστησε τις σχέσεις της με κάποια κράτη που η Αμερική θεωρεί «ανεξέλεγκτα», όπως είναι το Ιράν και η Συρία.

Παράλληλα, έχει αναλάβει και το ρόλο του προστάτη των Παλαιστινίων της Γάζας.

Μια ανάλογη πορεία ακολουθεί και η Αίγυπτος από τότε που ανατράπηκε ο Μουμπάρακ.

Το Κάιρο επιτρέπει στα ιρανικά πλοία να διασχίζουν το Σουέζ, και πρόκειται σύντομα να αποκαταστήσει τους δεσμούς του με τη Τεχεράνη.

Μεσολάβησε μάλιστα στη πρόσφατη συμφωνία μεταξύ της Χαμάς και της Παλαιστινιακής Αρχής, ενώ σχεδιάζει να ανοίξει τα σύνορα μεταξύ Αιγύπτου και Γάζας.

Η οργή του Ισραήλ, και οι ανησυχίες των ΗΠΑ αντιμετωπίζονται με διακριτική αδιαφορία.

Αν και οι πληθυσμοί τους είναι, όπως του Πακιστάν, ιδιαίτερα αντιαμερικανικοί, ούτε η Τουρκία αλλά ούτε και η Αίγυπτος είναι ακόμη ανοιχτά εχθρικές προς τη Ουάσιγκτον.

Και οι δυο όμως εφαρμόζουν πολιτικές που είναι αντίθετες σε αυτές της Ουάσιγκτον.

Μια επιλογή που επιδοκιμάζεται από τους λαούς τους. Ένα κοινό σημείο που είχαν όλες οι πρόσφατες αραβικές εξεγέρσεις, ήταν η επιθυμία των λαών να ξεφορτωθούν την αμερικανική ηγεμονία.

Αν κάνουμε μια απογραφή μετά από τέσσερις μήνες εξεγέρσεων, αυτό που προκύπτει είναι ότι η Αμερική είναι ο μεγάλος χαμένος.

Ο σύμμαχος της Ουάσιγκτον επί 30 ολόκληρα χρόνια (Μουμπάρακ) ανατράπηκε.

Η νέα αιγυπτιακή κυβέρνηση απομακρύνεται όλο και περισσότερο. Το ίδιο συνέβη και στη Τυνησία.

Ο ιδιαίτερα ανάλγητος και καθόλου λαοφιλής σύμμαχος των ΗΠΑ στην Υεμένη, παλεύει για την επιβίωσή του.

Η σκληρή στάση του βασιλιά του Μπαχρέιν εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών σημαίνει ότι όπου νάναι ο αμερικανικός 5ος στόλος θα χάσει τη ναυτική του βάση στη περιοχή.

Η Αμερική θα αρχίσει σύντομα  να αποσύρει μέρος του στρατού της από το Αφγανιστάν, και θα έχει οριστικά αποσυρθεί από τη χώρα έως το 2014.

Ήδη στο Ιράκ, η αμερικανική παρουσία έπεσε στις 50.000 στρατιώτες από τις 170.000 που ήταν μέχρι πρόσφατα. Έως το τέλος του χρόνου θα αποχωρήσουν και αυτοί.

Οι Αμερικανοί χόρτασαν από προσπάθειες δημιουργίας κρατών.

Δεν μπορούν πλέον να αντεπεξέλθουν σε μακροχρόνιους πολέμους, για τους οποίους θα πρέπει συνέχεια να απολογούνται, αλλά και να εξηγούν τα κέρδη για τη χώρα τους.

Γιατί όμως μειώνεται η αμερικανική επιρροή σε αυτή τη περιοχή του κόσμου;

Πρώτον, επειδή η Αμερική δεν ήταν ποτέ αγαπητή εκεί, και η πρωταρχική απαίτηση κάθε επανάστασης είναι να προκύψει μια νέα κυβέρνηση, που θα είναι ανεξάρτητη των ΗΠΑ, και που θα υπερασπίζεται την εθνική κυριαρχία.

Δεύτερον, η Αμερική έχει φαληρίσει. Δεν μπορεί πλέον να αντέξει στο κόστος της διατήρησης βάσεων.

Δεν έχει άλλα λεφτά για να στηρίξει πολέμους. Δεν αντέχει να προσφέρει άλλη βοήθεια.

Τρίτον, τα πραγματικά ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ στη περιοχή είναι  μη τυχόν και κάποιο από αυτά τα ισλαμικά κράτη μετατραπεί σε έδρα τρομοκρατίας, ιδιαίτερα πυρηνικής, που θα είχε ως στόχο την Αμερική.

Και αυτό το ζητούμενο εξασφαλίζεται πολύ καλύτερα αν η Αμερική τα μαζέψει και φύγει, παρά αν συνεχίσει να βρίσκεται εκεί και να πολεμά.

ΠΗΓΗ: »The American Conservative» και για την ελληνική μετάφραση: »ΑΝΤΙΝΕWS»