του Ανδρέα Αγγελίδη *

Η πλέον εξέχουσα σημασία της συμμετοχής κάθε κράτους μέλους στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι προφανώς το εξάμηνο κατά το οποίο αναλαμβάνει την Προεδρία.

Πρόσθετα για μια χώρα υπό στρατιωτική κατοχή, διαιρεμένη και με χιλιάδες μεθοδευμένα και παράνομα μεταφερθέντες εποίκους, αποτελεί μια εξαιρετική προοπτική-πρόκληση, για να αναδείξει ότι οι αρχές και αξίες της Ε.Ε. περί το κεκτημένο, τις ατομικές ελευθερίες, το σεβασμό της κυριαρχίας και το δόγμα της αλληλεγγύης δεν είναι γράμμα κενό ή διακηρύξεις άνευ ουσίας.

Είναι αυτόδηλο ότι το πλήρες μέλος της Ε.Ε., αλλά και υπό κατοχή χώρα μας, οφείλει η ίδια να αναδείξει το συνεχιζόμενο σε βάρος της δράμα, ως παραβίαση Διεθνούς Δικαίου και αρχών της Ε.Ε. και θέμα που χρειάζεται χωρίς άλλη καθυστέρηση λύση, με τη βοήθεια και αλληλεγγύη της Ε.Ε., στα πλαίσια του ευρωπαϊκού δικαίου.

Θα είναι παραδοξότητα να μη θέτει από τώρα, που επίκειται το 18μηνο της συμπροεδρίας Πολωνίας, Δανίας και Κύπρου, η Κυπριακή Δημοκρατία θέμα περί τη στρατιωτική κατοχή από την Τουρκία γης που ανήκει στην επικράτεια της Ε.Ε., την οποία κατέκλησε με παράνομους εποίκους, αφού προσφυγοποίησε χιλιάδες νόμιμους Ευρωπαίους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας και επέφερε δημογραφική αλλοίωση και καταστροφή πολιτιστικών και θρησκευτικών μνημείων, που ανήκουν στην ίδια την ευρωπαϊκή ιστορία και πολιτισμό.

Είναι, όμως, πιο εκπληκτική παραδοξότητα το να καθορίζουμε εμείς οι ίδιοι ως ελπίδα επίλυσης του ευρωπαϊκού και διεθνούς αυτού προβλήματος, το εάν η Τουρκία, μετά τις εκλογές της τον προσεχή Ιούνιο, θα συμβάλει στη δίκαιη λύση του Κυπριακού, ενώ οι δικές μας ήδη προτάσεις προς επίλυση αντί να είναι η διεκδίκηση επιστροφής και πλήρους αποκατάστασης όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην ουσία έχουν διασφαλίσει υπέρ της Τουρκίας -με τις γενναίες παραχωρήσεις- επικυριαρχία στην Κύπρο.

Επικυριαρχία που μεγιστοποιείται ακόμη και με τη μελετώμενη συμφωνία για αποδοχή «διεθνών» διμερών συμβάσεων του παράνομου και ανύπαρκτου ψευδοκράτους με την Τουρκία ή οποιοδήποτε άλλον οργανισμό!

Αυτή η εσφαλμένη τακτική ηττοπάθειάς μας τείνει να μας στερήσει και μάλιστα επί της Προεδρίας μας στην Ε.Ε. να διεκδικήσουμε συζήτηση της ουσίας των παραβιάσεων του κοινοτικού κεκτημένου σε βάρος μας, που είμαστε κράτος μέλος της Ε.Ε. και που έγιναν και συνεχίζονται από κράτος που επιδιώκει να ενταχθεί.

Ενώ παράλληλα και ουσιαστικά αποτελεί ταυτόχρονα και νέα εκδήλωση αυτοεγκλωβισμού σε χρονοδιάγραμμα λύσης που εμείς οι ίδιοι θέτουμε, υπακούοντας σε προτροπές κ. Ντάουνερ και άλλων επιτήδειων εχθρών του δικαίου μας.

Οι επόμενοι 18 μήνες της περιόδου της εξέλιξης της Ε.Ε. πρέπει να αναδείξουν την Κυπριακή Δημοκρατία ως χώρα μέλος που διεκδικεί άρση της εις βάρος της επιδρομής της Τουρκίας και των εξ αυτής παρεπόμενων για 37 χρόνια συνεπειών, ως οι αξίες και αρχές που η ίδια η Ε.Ε. προβλέπει.

Ίσως είναι η τελευταία αυτή ευκαιρία για μια νέα πορεία διεκδίκησης. Έτσι, αντί να βρεθούμε εμείς υπό αφόρητες πιέσεις για λύση κατά τις προτάσεις μας πριν από την ανάληψη της Προεδρίας της Ε.Ε., ας μεταφέρουμε, δικαίως, την πίεση στον εισβολέα, καταπατητή και διενεργούντα τον παράνομο εποικισμό σε βάρος κράτους μέλους και εδάφους της Ε.Ε. Απλώς χρειάζεται εμείς να διεκδικήσουμε τα δίκαιά μας.

ΠΗΓΗ: »ΣΗΜΕΡΙΝΗ»