Όλο και εντείνονται οι ευρωπαϊκές πιέσεις προς τις πολιτικές δυνάμεις της ελληνικής αντιπολίτευσης, ουσιαστικά προς τη Νέα Δημοκρατία, για τη διασφάλιση συναίνεσης εν όψει των μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης της χώρας, που θα ληφθούν την επόμενη τετραετία. Και τούτο διότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας συνειδητοποιούν, από την εξέλιξη της πρώτης φάσης του ελληνικού προγράμματος, ότι ένα και μόνο κόμμα δεν μπορεί να σηκώσει το πολιτικό βάρος τόσο σκληρών αποφάσεων.

 Την ίδια ώρα πληθαίνουν οι φωνές που υποστηρίζουν ότι τέτοιου τύπου απαιτήσεις, υπό τη μορφή μάλιστα προϋπόθεσης για την εκταμίευση των επόμενων δόσεων και την απρόσκοπτη συνέχιση της διεθνούς βοήθειας, συνιστούν εκβιασμό και ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας μας. Παράλληλα, εκφράζονται ενδιαφέρουσες απόψεις για το θέμα από διανοητές και ακαδημαϊκούς-«η σκέψη δεν καθαρίζει αθροίζοντας πολλά θολωμένα μυαλά», χρειάζεται «πολιτική ρήξη με περιεχόμενο» και όχι «άνευ περιεχομένου συναίνεση μεταξύ του πολιτικού κόσμου»(Αλέξης Καλοκαιρινός, «Βήμα» της Κυριακής»).

Προς τι όμως η έκπληξη ή η αγανάκτηση; Μήπως, η τρόικα, εδώ και ένα χρόνο, από την ένταξή μας στον μηχανισμό στήριξης και εντεύθεν, δεν παρεμβαίνει, σχεδόν διαμορφώνει, την οικονομική πολιτική που ασκείται; Μας διαφεύγει μία «μικρή» λεπτομέρεια: Η δεινή θέση από την οποία διαπραγματεύεται η χώρα μας, όπως και το ότι εμείς τους ζητήσαμε να σπεύσουν να μας βοηθήσουν.

Σήμερα, αντιλαμβανόμενοι ότι η Ελλάδα έχει πρόβλημα πολιτικής διεύθυνσης θέτουν έναν νέο όρο για να διασφαλίσουν τα συμφωνηθέντα: Τη δέσμευση της ΝΔ ότι θα στηρίξει τα μέτρα του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος. Κανείς βέβαια δεν υποχρεώνει την αξιωματική αντιπολίτευση να ομονοήσει τυφλά-ούτε καν να ομονοήσει απλώς. Η συναίνεση μπορεί να προκύψει μέσα από μία συζήτηση με ανοιχτή ατζέντα, χωρίς κομματικά γυαλιά και ιδεοληψίες, που -γιατί όχι – θα μπορούσε να διαφοροποιήσει τη συνταγή. ʼλλωστε, σε μία ανοδική πορεία εξόδου από το τέλμα η κοινωνία μπορεί να απορροφήσει ακόμα και το πιο επώδυνο μέτρο, ενώ, αντίθετα, σε μία πορεία προς τον γκρεμό ακόμα και το καλύτερο αναπτυξιακό μέτρο θα είναι ατελέσφορο.

Σε κάθε περίπτωση, ο πολιτικός σταθμίζει το όφελος και το κόστος της απόφασης του για το κοινό καλό και στη συνέχεια είναι υπόλογος των πράξεων του. Αλλά, μπορεί να σκεφθεί κανείς ισχυρότερο μήνυμα, σε αγορές, λόμπι και λοιπούς «κακούς λύκους», από τη συναίνεση; Αλήθεια, στη μεταπολιτευτική Ελλάδα των μικροκομματικών καβγάδων, υπάρχει μεγαλύτερη ρήξη, υπάρχει καλύτερη απόδειξη ότι τα μυαλά δεν είναι θολωμένα, από τη συναίνεση των κομμάτων εξουσίας στις διαρθρωτικές αλλαγές και στα μέτρα που θα βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο; Αν όχι τώρα, συναίνεση πότε;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΖΗΛΙΔΗΣ – ghatzil@naftemporiki.gr