Για να μην απορείτε, ο τίτλος σημάνει τριάντα φορές Έλληνες.

Έτσι αυτοαποκαλούνται οι Πόντιοι αδερφοί μας.

Σαν αύριο, στις 19 Μαΐου του 1919, ο Κεμάλ. ο πρώτο- ναζιστής ιδρυτής της νέας Τουρκίας, αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα με τη διαταγή «να προστατέψει τους Ρωμιούς και τους Αρμένιους από τις τουρκικές συμμορίες».

Αφού εκφώνησε στο τζαμί της Αμισού έναν λόγο μίσους, συγκρότησε συμμορία με αυτούς που υποτίθεται ότι είχε εντολή vu καταστείλει.

Τοπάλ Οσμάν, Χαλίτ Μπέης. Αχμέτ Μπαρουτσού κι άλλα διεστραμμένα καθάρματα, υπό την ηγεσία του Κεμάλ, συγκρότησαν και στον Πόντο, όπως και στην υπόλοιπη Μικρά Ασία έναν πρωτόγονο γενοκτονικό μηχανισμό αλά τούρκα, χωρίς ψευτοθεωρίες περί φυλετικής ανωτερότητας.

Απλώς οι κεμαλικοί μουσουλμάνοι έκαναν γενοκτονία των χριστιανών και πλιάτσικο.

Κάτω από τη σημαία αυτού του ομότιμου του Αδόλφου, του Μουσολίνι, του Στάλιν και του Πολ Ποτ προσήλθαν πλιατσικολόγοι, ληστές, σεξουαλικά διεστραμμένοι, κοινοί βιαστές, μαχαιροβγάλτες, εγκληματίες πολέμου και κακούργοι του κοινού ποινικού δικαίου.

Συνασπίστηκαν για να αποφύγουν τη Δικαιοσύνη. Αποτέλεσαν τις λεγόμενες Kura-yi Milliyc (Εθνικές Δυνάμεις).

Στην ουσία συμμορίες στελεχωμένες από κλέφτες, ληστές, φυγόδικους των στρατοδικείων, αποφυλακισμένους βαρυποινίτες. «Επαναστάτες» του σχοινιού και του παλουκιού.

Ομαδικές σφαγές, εμπρησμοί, βιασμοί γυναικόπαιδων, δολοφονίες της πολιτικής, θρησκευτικής και οικονομικής ηγεσίας ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Με μαζική συμμετοχή της βάσης, μεγάλου τμήματος του ίδιου του τουρκικού λαού.

Ένα τεράστιο ,πρωτόγονο αλλά θανάσιμα αποτελεσματικό λογιστικό σύστημα μπήκε μπροστά κι άλεσε σαν μηχανή του κιμά τις ελληνικές κοινότητες, τους ανθρώπους, τη ζωή, την τιμή και τις περιουσίες τους.

Όπως πρόσφατα αποκάλυψαν τουρκικά δικαστικά αρχεία, οι τοπικοί ηγέτες της κεμαλικής συμμοριακής δράσης είχαν δικαίωμα να κρατήσουν ως αμοιβή, συγκεκριμένο ποσοστό των λαφύρων, ήτοι των περιουσιών των θυμάτων, και να αποδώσουν το υπόλοιπο στο αιματοβαμμένο «κεμαλικό κράτος».

Ορισμένοι παραήταν άπληστοι και παρακράτησαν πολύ μεγαλύτερο ποσοστό των κλοπιμαίων και δικάστηκαν από το κράτος, γιατί το «έριξαν» στη μοιρασιά των ιματίων του Ελληνισμού κάτω από τον Σταυρό.

Όπως επισημαίνουν οι διακεκριμένοι ιστορικοί μας Πολύχρονης Ενεπεκίδης και Κωνσταντίνος Φωτιάδης, η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. ενώ παρουσιάζει πολλά κοινά με τη γενοκτονία των Εβραίων από το ναζιστικό καθεστώς, έχει κάποια δικά της. πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

Είναι όπως  τη χαρακτηρίζουν, μια γενοκτονία «αλά τούρκα», χωρίς ψευδοεπιστημονική θεμελίωση περί φυλετικής ανωτερότητας, άριας φυλής κλπ.

Οι φοβερές πορείες θανάτου των άμαχων Ελλήνων, όπως και των Αρμενίων, προς το εσωτερικό της Ανατολίας, μετέτρεψαν τη Γενοκτονία σε «ένα Άουσβιτς εν ροή». όπου οι άνθρωποι περπατούσαν για να πεθάνουν κι όχι για να φτάσουν κάπου.

Σατανική σύλληψη διεστραμμένων εγκεφάλων.

Επρόκειτο για μαζική ληστεία διά της Γενοκτονίας. με τη συμμετοχή όλης της κλίμακας της ιεραρχίας του κράτους αλλά και με γενικευμένη λαϊκή συναυτουργία.

Οι απλοί Τούρκοι δεν είναι αθώοι, έβαψαν πρόθυμα τα χέρια τους στο αίμα. Γιατί η Γενοκτονία, ως μέθοδος, ανήκει στον πυρήνα του τουρ­κισμού  στην Ιστορία, στη νοοτροπία, στην αντίληψη του για τον κόσμο.

Κεμαλικοί ή ισλαμοφαοίστες θεωρούσαν και θεωρούν τους «απίστους» ως ραγιά, που σημαίνει κοπάδι. από το οποίο κόβει και τρώει το ορντού  ο στρατός των πιστών.

Ο ένοχος είναι ο τουρκισμός.

Σήμερα σαν ισλαμοφασισμός αφομοιώνει τον κεμαλισμό. τους επεκτατικούς στόχους του, τη φονική εχθρότητά του για τους λαούς της Μ. Ασίας, αφού για δεκαετίες προηγήθηκε χειραγώγηση του πολιτικού Ισλάμ και της τουρκι­κής αριστεράς από τον κεμαλιομό.

Το τουρκικό καθεστώς, είτε φοράει πηλήκιο είτε φο­ράει φέσι, έχει μια υπερευθιξία για το ζήτημα της Γενοκτονίας. Το αρνείται με οργή και μίσος, με αντιδράσεις υπερβολικές.

Είναι σαν τις «κρυφές αδερφές», που, αν τους το πει κά­ποιος κατάμουτρα. αντιδρούν υπέρμετρα με οργή, ακριβώς γιατί ξέρουν την αλήθεια.

Οι Τούρκοι λοιπόν είναι υπερεύθικτοι για την Ποντιακή, την Αρμενική και εν γένει τη Γενοκτονία των Χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ακριβώς γιατί γνωρίζουν ότι τα θεμέλια του κράτους τους έχουν σαπίσει από το άδικο αίμα.

Και σήμερα παραμένουν αλώβητοι οι γενοκτονικοί μηχανισμοί. Τα μέσα είναι πιο σύγχρονα αλλά η ψυχοσύνθεση, τύπου πρωτόγονου και πιο βίαιου Χίμλερ, παραμένει μέσα στην κουλτούρα του τουρκισμού.

Ο φόνος και το πλιάτσικο, οι βιασμοί και η λεηλασία εξακολουθούν να συγκροτούν το βαθύτερο είναι, την ουσία που κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα του «πολιτικού Ισλάμ» της Τουρκίας των Ερντογάν και Νταβούτογλου.

Παραμένουν κληρονόμοι του Αϊχμαν του Ποντιακού Ελληνισμού, του Τοπάλ Οσμάν και του καθοδηγητή του, του φρικώδους εγκληματία κατά της ανθρωπότητας, του Κεμάλ Ατατούρκ, του «πατέρα tow Τούρκων» και σφαγέα των Λαών της Μικρής Ασίας.

Τα ξαναεφάρμοσαν στην Κύπρο, τα εφαρμόζουν και τώρα στο Κουρδιστάν. Γιατί παραμένουν πάντα γιοι του Ερτογρούλ.

 Το πατριωτικό και ηθικό μας χρέος είναι η αποκάλυψη και η ήττα των γενοκτονικών μηχανισμών.

Ο Γερμανός καγκελάριος, μετά τον Β» Παγκόσμιο Πόλεμο, επισκέφθηκε ικέτης το Ισραήλ, γονάτισε στο Τείχος των Δακρύων και είπε προς τους Εβραίους: «Bitte cnlschuldigcn Sicuns!» (Σας παρακαλούμε συγχωρέστε μας!).

Η ειρήνη δεν μπορεί να βασίζεται πάνω στο άδικο, στην αμνησία, στην εξομοίωση του θύματος με τον θύτη, δεν μπορεί να είναι εμποτισμένη από τη βαριά αποφορά του αδικαίωτου αίματος.

Στον Πόντο, στη Σμύρνη, στο Αϊβαλή υπάρχουν χιλιάδες Τείχη των Δακρύων του λαού μας.

Είναι τα ρημαγμένα κι αρπαγμένα μνημεία μας, οι ερειπωμένες εκκλησιές μας και τα εξισλαμισμένα χωριά μας.

Μια μέρα ας γονατίσει εκεί ο ηγέτης των Τούρκων κι ας ζητήσει με δυνατή φωνή συγγνώμη.

Τότε θα μπορέσουμε να μιλήσουμε γι’ αληθινή ειρήνη κι όχι για την ειρήνη των νεκροταφείων. Κι αν δεν γονατίσει μόνος του  θα τον γονατίσει η αμείλικτη Ιστορία, η Μνήμη του εγκλήματος στους ίδιους τους Λαούς της Μικράς Ασίας αλλά και στους ίδιους τους Τούρκους. Ξέρουν ότι είναι καταπατητές.

Ξέρουν σε ποιους ανήκουν τα σημάδια που βρίσκουν παντού, μόλις σκάψουν λίγα εκατοστά στα κλεμμένα χωράφια. Ως τότε όμως, εμείς θα λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.

Παντού και πάντα.

Φαηλος Κρανιδιώτης

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ