Η «εξωτερική εξισορρόπηση» ενός υπέρτερου σε μέγεθος και ενδεχομένως σε ισχύ αντιπάλου δεν είναι εύκολη δουλειά. Σίγουρα χρειάζεται φαντασία, αλλά και πολιτικούς που να κατανοούν το αδιέξοδο και να έχουν… το στομάχι να εμπλακούν στη διαδικασία εξεύρεσης λύσης στο πρόβλημα. Όχι να αναλώνονται σε δηλώσεις κούφιες όπως έχουμε χορτάσει στην Ελλάδα…

Οι σχέσεις μεταξύ Πακιστάν και Ηνωμένων Πολιτειών δε φαίνεται να έχουν εξομαλυνθεί τα τελευταία χρόνια, παρά τις παροχές των Αμερικανών στο Ισλαμαμπάντ. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι οι σχέσεις με την Ινδία παραμένουν δύσκολες, αφού το Πακιστάν συνεχίζει, ιστορικά, να αισθάνεται την πίεση της ινδικής ισχύος.

Στην προσπάθεια εξισορρόπησης καταφεύγει στην από παλιά σύμμαχο Κίνα, που φαίνεται ότι είναι η μόνη, όλα αυτά τα χρόνια, που μπορεί να συγκρατήσει την Ινδία. Σε πρόσφατες δημοσιεύσεις μας είχαμε αναφερθεί στην επίσκεψη του πρωθυπουργού της Ινδίας, Μανμοχάν Σινχ, στην Καμπούλ, όπου έγινε δεκτός με πρωτόγνωρες τιμές. Περισσότερες πληροφορίες στο σύνδεσμο http://www.defence-point.gr/news/?p=10271 Επιπλέον, ο πρωθυπουργός του Πακιστάν, Γιουσούφ Ραζά Γκιλάνι, έχοντας εγκαινιάσει πρόσφατα πυρηνικό εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, το οποίο κατασκευάστηκε από κινεζικές εταιρείες, επισκέφθηκε το Πεκίνο. Μπορείτε να διαβάσετε και το σχετικό δημοσίευμα: http://www.defence-point.gr/news/?teletext=πακιστάν-νέο-πυρηνικό-εργοστάσιο Μετά τη χθεσινή (21/5) επιστροφή του πρωθυπουργού από την Κίνα, ο υπουργός Άμυνας του Πακιστάν, Άχμαντ Μουχτάρ, ανακοίνωσε ότι η χώρα του ζήτησε από την Κίνα να κατασκευάσει ναυτική της βάση σε λιμένα του Πακιστάν (περιοχή Γκουαντάρ, στην επαρχία Μπαλουχιστάν). Το λιμάνι αυτό είχε εγκαινιαστεί το 2007, έχοντας κατασκευαστεί από την Κίνα, η οποία επένδυσε 200 εκατομμύρια δολάρια, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως σταθμός εμπορευμάτων. Βρίσκεται περίπου 70 χιλιόμετρα από τα σύνορα με το Ιράν και πολύ κοντά στην είσοδο του Περσικού Κόλπου. Επιπλέον, ο υπουργός Άμυνας δήλωσε ότι σε μακροχρόνιο ορίζοντα, η κυβέρνηση της Κίνας συμφώνησε να αναλάβει το διευθυντικό έλεγχο του λιμένα, αφού λήξει η σχετική συμφωνία με εταιρεία της Σιγκαπούρης. Τέλος, ανέφερε ότι κατά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Πεκίνο, συμφωνήθηκε να επιταχυνθεί η παράδοση των 50 κινεζικών μαχητικών αεροσκαφών JF-17. Φυσικά, μια τέτοια συνεργασία τόσο κοντά στον Περσικό Κόλπο δεν είναι απλά και μόνο ένα αντίβαρο προς την Ινδία. Η ύπαρξη κινεζικής βάσης τόσο κοντά στον Περσικό Κόλπο θα είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα και για τις Ηνωμένες Πολιτείες, που πιθανόν τελικά να δουν έναν ακόμα ανταγωνιστή στην περιοχή μετά το Ιράν. Μέσα από αυτά τα ζητήματα βλέπουμε πρακτικά το πως λειτουργούν οι διεθνείς σχέσεις. Εν μέρει η αναλογία Ινδίας και Πακιστάν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι μοιάζει, σε πολύ γενικές γραμμές, με αυτή μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας. Το Πακιστάν, πέρα από τις όποιες ακρότητες που έχει επιδείξει στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής από την ημέρα της ίδρυσής του, προσπαθεί να λειτουργήσει ως ορθολογικός δρων, που επιδιώκει μεγιστοποίηση της ασφάλειάς του (αν και πολλές φορές το έκανε με το λάθος τρόπο). Στις διεθνείς σχέσεις υπάρχει η εσωτερική και εξωτερική εξισορρόπηση. Η εσωτερική επιτυγχάνεται με την αύξηση της εσωτερικής ισχύος του κράτους μέσω εξοπλισμών, βελτίωση υποδομών, της οικονομίας κτλ, ενώ η εξωτερική επιτυγχάνεται με δημιουργία σχέσεων αλληλεξάρτησης, συμμαχιών, συνεργασιών κτλ. Την υπόθεση με τη δημιουργία ναυτικής βάσης την αντιμετωπίζει και η Ελλάδα από την ημέρα που η Αλβανία δέχτηκε να δημιουργηθεί ναυτική βάση του τουρκικού ναυτικού σε λιμάνια της χώρας της. Ωστόσο, το πιο σημαντικό δίδαγμα είναι το πώς το Πακιστάν εμπλέκει μια ισχυρή δύναμη στο έδαφός του ώστε να καταστήσει κάθε ενδεχόμενη ινδική σκέψη για επίθεση στο Πακιστάν ανεδαφική. Με απλά λόγια, μέσω της εξωτερικής εξισορρόπησης, το Πακιστάν βρήκε τον τρόπο να ενισχύσει την αποτροπή του απέναντι στην Ινδία. Τι ακριβώς κάνουμε εμείς ως Έλληνες για την εξωτερική στρατιωτική εξισορρόπηση της Τουρκίας; Το αν στην παρούσα ελληνική κυβέρνηση, αλλά και στις προηγούμενες, γνωρίζουν (ή γνώριζαν) από διεθνείς σχέσεις το απαντούν τα γεγονότα. Πλην ελαχίστων θετικών στοιχείων, επικρατεί έντονη άγνοια, με τους υπουργούς Εξωτερικών συνήθως να μη γνωρίζουν τα βασικά που μαθαίνουν οι πρωτοετείς φοιτητές διεθνών σχέσεων κι απλά να μιλάνε για ιδεοληψίες περί διεθνούς δικαίου. Το κακό είναι ότι δεν ακούν τους γνωρίζοντες, διπλωμάτες, ορισμένους καλούς ακαδημαϊκούς και μη. Οι προαναφερθέντες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, παραμυθιάζουν τους αδαείς και τους ίδιους τους εαυτούς τους ότι… αποτρέπουν την Τουρκία μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και να σκεφτεί κανείς ότι την αυτοκαταστροφική τους αφέλεια την πληρώνει ένας ολόκληρος λαός, πλέον και οικονομικά, όχι μόνο στρατιωτικά…πηγη