Όλα ξεκίνησαν από κάποιους ελάχιστους συγκεντρωμένους. Σήμερα υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες σε περισσότερες από 50 πόλεις της Ισπανίας, και ο αριθμός τους συνεχίζει να αυξάνεται.

Και όλα αυτά χωρίς την υποστήριξη κανενός πολιτικού κόμματος ή φορέως, κανενός συνδικάτου, και χωρίς τη προβολή των ΜΜΕ. Πράγμα ιδιαίτερα περίεργο για μια χώρα που δεν φημίζεται για τη συμμετοχική οργάνωση των πολιτών της.

Οι λεγόμενοι «αγανακτισμένοι» είναι κυρίως αυθόρμητοι ειρηνιστές, απολιτίκ, και αλτρουιστές. Δεν πρόκειται απλά για τη νέα γενιά χωρίς μέλλον, αλλά  για μια διαταξική συνάθροιση, που καλύπτει όλες τις γενιές.

Πρόκειται για την απεικόνιση της απόρριψης το τεράστιου χάσματος, που έχει πλέον δημιουργηθεί μεταξύ του πολιτικού κόσμου και του πληθυσμού της χώρας. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Οι αγανακτισμένοι θέλουν τους πολίτες να ανακτήσουν τη φωνή τους, όπως αρμόζει σε μια συμμετοχική δημοκρατία.

Στην ουσία θέλουν να έχουν λόγο στον εκλογικό νόμο, στα δημοσιονομικά, στις πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, στη φορολογία, και γενικά στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα που τους ελέγχει.

Η επαναστατική προοπτική αναδύεται σε ολόκληρη την Ευρώπη. Από τη Βρετανία έως τη Μεσόγειο η κατάσταση είναι ίδια.

Στη δεύτερη, η νέα γενιά μοιάζει καταδικασμένη.

Τριαντάρηδες με μπόλικα τυπικά προσόντα είναι άνεργοι.

Αν και τα κίνητρα τους ήταν διαφορετικά, οι διαδηλωτές της αραβικής άνοιξης δίδαξαν στους νέους της Ευρώπης, πως η μάχη για τη κοινωνική δικαιοσύνη είναι ακόμη δυνατή.

Η ισπανική αριστερά προσπάθησε να καπελώσει το κίνημα. Ακόμη και ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός, που υπέστη οδυνηρή ήττα στις εκλογές της Κυριακής, δήλωσε πως η φωνή τους θα πρέπει να εισακουστεί.

Από τη πλευρά της η  δεξιά κατηγορεί τους διαμαρτυρόμενους ότι είναι αντισυστημικοί, κομμουνιστές, αντάρτες πόλεων, και ότι έχουν δεσμούς με τους Βάσκους αυτονομιστές της ΕΤΑ!

Το μόνο που δεν είπαν είναι ότι συνδέονται και με την Αλ Κάιντα…

Η απάντηση των διαδηλωτών είναι ότι αυτοί δεν πολεμούν το σύστημα, αλλά πως το σύστημα είναι αυτό που τους έχει βάλει απέναντι.

Στην αρχική τους διακήρυξη, καταδικάζουν το σύνολο του ισπανικού πολιτικού κόσμου, τα καθεστωτικά ΜΜΕ, και μιλάνε για «τσιράκια» του παγκόσμιου κεφαλαίου το οποίο ωφελείται από την οικονομική κρίση.

Το κατηγορώ τους συμπεριλαμβάνει το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, τους οίκους αξιολόγησης, και την Παγκόσμια Τράπεζα.

Όντως η ισπανική οικονομίας τελεί υπό τον έλεγχο του ΔΝΤ. Και άσχετα με το τι άποψη έχει ο καθένας για τον ταπεινωμένο πλέον Dominique Strauss-Kahn, η αλήθεια είναι ότι επί της προεδρίας του, το Ταμείο επέβαλλε τη κοινωνική εξαθλίωση στην Ισπανία, στη Πορτογαλία, και στην Ελλάδα.

Δεν είναι μόνο η ανεργία των νέων της Ισπανίας που αγγίζει το 45%. Είναι και η μείωση των μισθών και των συντάξεων κατά 15%. Το ΔΝΤ έφερε την απόλυτη οικονομική οπισθοδρόμηση στη μεσογειακή Ευρώπη.

Το κίνημα που ξεπήδησε στις πλατείες μοιάζει να έχει εμπνευστεί από τη μαρξίστρια θεωρητικό Rosa Luxemburg, η οποία πίστευε πως ο καπιταλισμός είναι εχθρός της αληθινής δημοκρατίας.

Πρόκειται λοιπόν για ένα κίνημα που ξεπερνά τα φοιτητικά πλαίσια, και που αφορά στην  αναστάτωση που ταρακουνά ολόκληρη τη κοινωνία.

Ένα κίνημα που δεν περιορίζεται σε οικονομικά αιτήματα, αλλά που αναρωτιέται για τη θέση του ανθρώπου στη νέα «τούρμπο καπιταλιστική κοινωνία».

Όλα αυτά που συμβαίνουν, μας θυμίζουν το μεγάλο φιλόσοφο Herbert Marcuse, που μιλώντας για το μεγάλο φοιτητικό κίνημα του 1968, ανέφερε την απάντηση του Jean-Paul Sartre όταν αυτός ρωτήθηκε γιατί συμβαίνουν οι εξεγέρσεις;

Η απάντηση στο ερώτημα, είπε ο Sartre, είναι απλή. Οι νέοι αντιδρούν διότι ασφυκτιούν.

Σύμφωνα με τον Marcuse, αυτή ήταν η καλύτερη εξήγηση που δόθηκε ποτέ για τις αιτίες της νεανικής εξέγερσης που συντάραξε τον καπιταλισμό.

Ο Marcuse είχε αναλύσει με ακρίβεια τη κατάπτωση του πολιτισμού ως μια μορφή καταστολής, και την ανάγκη ύπαρξης μιας κριτικής ελίτ η οποία θα διέλυε τη νάρκωση της καταναλωτικής κοινωνίας.

Κάτι που βλέπουμε σήμερα στο κίνημα των αγανακτισμένων.

Σύμφωνα με τον Marcuse, η εξέγερση του 1968 ήταν μια εξέγερση ενάντια σε ένα ολόκληρο σύστημα, και όχι σε επιμέρους προβλήματα. Οι νέοι απέρριπταν το υπάρχον κοινωνικό καθεστώς, και όχι μόνος τις οικονομικές του εκφάνσεις.  Δεν πολέμησαν μόνο τους πολιτικούς φορείς της εποχής, αλλά ολόκληρο το σύστημα αξιών. Το 1968 οι νέοι έγιναν ρεαλιστές, και απαιτούσαν το αδύνατο.

Σήμερα, σύμφωνα με πινακίδες που είδαμε στις πλατείες της Ισπανίας, αυτό που λένε είναι: «Αν δεν μας αφήσετε να ονειρευτούμε, δεν θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε».

S.A.-Alter Net

antinews