Οι αγανακτισμένοι Έλληνες που καθημερινά γίνεται όλο και περισσότεροι κατάφεραν με τις συγκεντρώσεις τους μέσα σε μια εβδομάδα να φρενάρουν τρομακτικές εξελίξεις σε βάρος της χώρας.

Οι επιχειρήσεις διαφόρων αμφιβόλου προελεύσεως στοιχείων που επιδιώκουν την υπονόμευση του κινήματος πνίγονται στο συντριβάνι του Συντάγματος. Όμως όσο περνάνε οι μέρες οι αγανακτισμένοι Έλληνες πρέπει να πάνε στο Μαξίμου με συγκεκριμένη ατζέντα…

 

O «τυφλός» γίγαντας μόνο να φυσήξει προς την Βουλή αυτό φτάνει για να καταρρεύσει το κτίριο σαν πύργος από τραπουλόχαρτα… Το ζητούμενο όμως είναι να καεί η Βουλή και όσοι βρίσκονται μέσα;

Άντε και κάηκε, και μετά; Θα αναγκασθούμε να χτίσουμε μιαν άλλη – μακριά από το κέντρο της Αθήνας φυσικά – για να στεγάσει το πολιτικό προσωπικό της χώρας και των κομμάτων τις δραστηριότητες του.

Η Αθήνα και όλη η Ελλάδα ζει ιστορικές στιγμές. Δεκάδες χιλιάδες Ελλήνων διαδηλώνουν την πίστη τους στους Θεσμούς, την Δημοκρατία και την Κοινωνική Ειρήνη.

Είχε πολύ καιρό η Ελλάδα να δει τα παιδιά της να βρωντοφωνάζουν και να σείεται η Γή για διαφάνεια και Δικαιοσύνη. Η αρχή έγινε. Όμως;…

Ο τυφλός γίγαντας θα ανοίξει τελικά τα μάτια του;

Αυτός ο τυφλός γίγαντας αφού «ξύπνησε» -δεν κοιμόταν άλλωστε, εξαντλούσε τα περιθώρια της υπομονής του μέχρι τώρα…- ΟΦΕΙΛΕΙ τώρα να ανοίξει τα μάτια του.

Οι δεκάδες χιλιάδες πολιτών που συγκεντρώνονται κάθε βράδυ στον Σύνταγμα, στον Λευκό Πύργο και σε όλες τις μεγάλες πλατείες της χώρας, το έχουν δηλώσει ξεκάθαρα.

Και αυτό βρωντοφωνάζουν καθημερινά… «Είμαστε εδώ για να μην γίνει ότι έγινε στην Αργεντινή, είμαστε εδώ για να προλάβουμε τις εξελίξεις που ακούμε ότι ετοιμάζεται».

Πολύ σωστά στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα κυριαρχεί η ιδέα ότι τα αιτήματα που ακούγονται μέσω συνθημάτων δεν έχουν διαμορφωθεί ακόμα σε ένα πλαίσιο διεκδικήσεων.

Δηλαδή δεν υπάρχει διακύβευμα, δεν ασκείται ακόμα κάποιου είδους στοχευμένη πίεση με μετρημένα αποτελέσματα… Βοηθά βεβαίως και η άρνηση της πλειοψηφίας των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης να μεταδόσει τον παλμό των συγκεντρώσεων αυτών σε όλη τη χώρα.

Προτιμούν να παρουσιάσουν κυρίως σκηνές entairnement οι οποίες είναι πολύ φυσικό να υπάρχουν σε συγκεντρώσεις δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που ψιλοδιασκεδάζουν με σφιγμένα δόντια την απόγνωση τους για να μην τα ρημάξουν όλα…

Για παράδειγμα, οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ προβάλουν τα αιτήματα τους, δίνουν μια διορία κι εάν δεν υλοποιηθούν, αρχίζουν να κατεβάζουν τους διακόπτες. Οι τραπεζοϋπάλληλοι με μια απεργία μπορούν να επηρεάζουν την πορεία των τραπεζικών μετοχών.

Οι υπάλληλοι του υπουργείο Πολιτισμού κλείνουν την Ακρόπολη ένα 24ωρο και αρχίζει να τρέμει η καρέκλα του υπουργού.

Οι εφοριακοί πριν καν ανακοινώσουν απεργία ή στάση εργασίας τα αιτήματα τους έχουν ικανοποιηθεί.

Οι υπάλληλοι της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας καθηλώνουν τα αεροσκάφη για ένα – δυό 24ωρα και έχουν ότι ζητήσουν.

Ασφαλώς και τα παραδείγματα αυτά, όπως και πολλά άλλα, δεν αποτελούν μπούσουλα, διότι σε πολλές περιπτώσεις οι απεργιακές κινητοποιήσεις ορισμένων κλάδων έχουν αποδειχθεί εθνικά επιζήμιες, με οφέλη μόνο για τους απεργούς και κάποιους υπουργούς.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η πλειοψηφία των Αγανακτισμένων είναι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Άνθρωποι δηλαδή ΠΟΤΕ δεν χωρούσαν στις διαδηλώσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων της χώρας.

Γεννηθήτω το Φως
Να ανοίξει τα μάτια και να δει ότι το κυρίαρχο αίτημα λοιπόν υπάρχει.

Να μην παραδοθεί η Ελλάδα στις ορέξεις των επίδοξων βιαστών της.

Ο τυφλός αγανακτισμένος γίγαντας, αυτό το πιο υγιές κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που τα κομματόσκυλα του συστήματος έβγαλαν στο περιθώριο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, οφείλει να ανοίξει τα μάτια του και για να μην γίνει περίγελος αλλά και γιατί αυτός ο ωραίος αγώνας πρέπει να βγάλει κάπου, να διαμορφώσει ένα πλαίσιο πιέσεων προς την πολιτική ηγεσία της χώρας.

Η οποία πολύ θα επιθυμούσε να δει αυτό το τεράστιο πλήθος να διαλύεται από τα δακρυγόνα…

Σαφώς και μια παρέα 17χρονων παιδιών από το facebook, δεν μπορεί να χαράξει μια τόσο σοβαρή για την πορεία του Έθνους πολιτική και κοινωνική αποστολή. Πιο συγκεκριμένα, η ατζέντα των αγανακτισμένων Ελλήνων δεν μπορεί να διακινηθεί μέσω facebook ή άλλων κοινωνικών δικτύων.

Tα κόμματα, οι πρεσβείες και όσοι άλλοι παρακολουθούν την διαδικασία που αναπτύσσει η ελληνική κοινωνία εδώ και μια εβδομάδα, το πήραν το μήνυμα.

Θα αφεθεί όλη αυτή η ισχύ στις διαθέσεις όλων εκείνων περιμένουν την ευκαιρία να ρίξουν στην Ελλάδα στον γκρεμό;… Αρχηγούς ψάχνει το κίνημα των αγανακτισμένων Ελλήνων και γι’ αυτό και δεν πάει μια βόλτα μέχρι το Μαξίμου να βρει τον πρωθυπουργό;

Ή ακόμα υψηλότερη συγκρότηση χωρίς «καλοθελητές» να το μανιπουλάρουν;… Ζητά κανείς ειδική άδεια μπροστά από το Μνημείο για να φωνάξει το σύνθημα του; Ή συνήθως ένας κάνει την αρχή και ύστερα από λίγο το σύνθημα αυτό επαναλαμβάνουν όλοι;…

Απ’ το συντριβάνι στο Μνημείο
Η πικρή αλήθεια είναι ότι το κίνημα των Αγανακτισμένων Ελλήνων δεν έχει συμμάχους στην εξουσία. Ένας πολιτικός αρχηγός δεν έχει βρεθεί ακόμα να προβεί ούτε σε μισή δήλωση στήριξη της κίνησης τους.

Και ας λείπει καλύτερα. Οι Αγανακτισμένοι Έλληνες είναι εντελώς μόνοι στις πλατείες, όπως μόνοι είναι τόσα χρόνια από το πρωί μέχρι το βράδυ, από το μεροδούλι μέχρι το μεροφάϊ.

Άλλη μια αλήθεια γλυκειά όμως την οποία δεν επικοινωνεί με την κοινωνία η πλειοψηφία των media της χώρας είναι ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας όχι απλά φοβάται, τρέμει στο ενδεχόμενο το ποτάμι αυτό των δεκάδων χιλιάδων πολιτών να αρχίσει να βηματίζει εγγύτερα του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη, με την συμβολική σημασία πάντα.

Διότι θα ανατραπούν καθεστώτα και νοοτροπίες που τάϊζαν ολόκληρες οικογένειες πολιτικών και φίλων… Αυτό ειδικά το τελευταίο, οι αγανακτισμένοι στις πλατείες το φωνάζουν έτσι: «Δεν τα φάγαμε μαζί, πού…… πολιτικοί».

Οι Αγανακτισμένοι Έλληνες έχουν όμως ισχυρές συμμαχικές βάσεις μέσα στην ίδια την κοινωνία, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε τριάρι που η τράπεζα απειλεί να κατασχέσει, στην καρδιά κάθε ζευγαριού που ζητά να συνεχίσει αλλά μετρά τα ευρά και δεν βγαίνουν, σε κάθε νοικοκυριό, σε κάθε ενορία, σε κάθε νηπιαγωγείο, και αυτό δεν αλλάζει.

Δεν έχουν βγει όλοι στις πλατείες ακόμα, όπως παρατηρούμε όμως καθημερινά προστίθενται όμως όλο και περισσότεροι.

Και όπως παρατηρούμε επίσης, αυτοί που προστίθενται καθημερινά στο κίνημα δεν κατεβαίνουν στο συντριβάνι… Πάνε επάνω στο Μνημείο, εκεί γίνεται ο αγώνας…

Οι Αγανακτισμένοι και οι … Χορτασμένοι
Το βέβαιο είναι ότι όλος αυτός ο κόσμος επιθυμεί πράγματι και το έχει αποδείξει στην πράξη μια ήπια – όχι άλλα φορολογικά μέτρα- δημοσιονομική προσαρμογή για επαναφορά της χώρας σε τάξη.

Τώρα οφείλουν επίσης περίπου 1.000.000 Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι -οι χορτασμένοι- να νερώσουν λίγο το κρασί τους.

Και να προσθέσουν τις δυνάμεις τους με τους αγανακτισμένους.

Διότι όλοι αυτοί που είναι στους δρόμους και στις πλατείες δεν είναι οι προνομιούχοι με τους μισθούς του δημοσίου, τα επιδόματα, τα εφάπαξ, τα εσωτερικά δάνεια που τους χορηγούν οι δημόσιες υπηρεσίες τους…, τα απίστευτα επιδόματα και τα πολύ ευνοϊκα τραπεζικά προϊόντα επειδή είναι δημόσιοι υπάλληλοι…

Και αυτό που ζητά το ΔΝΤ -εδώ και δέκα χρόνια, αλλά ποιος άκουγε τότε…- και ο Παπακωνσταντίνου είναι να μαζευτούν οι δαπάνες του Δημοσίου, οι οποίες όμως δεν αφορούν μόνο το μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και οι ΘΕΟΡΑΤΕΣ μίζες, οι δύο μεγαλύτερες πληγές από τις οποίες αιμορραγεί ακατάσχετα η Ελλάδα.

Ας μην ζητάμε Δικαιοσύνη από τους πολιτικούς
Αρμόδιοι και ορκισμένοι να αποδώσουν Δικαιοσύνη είναι όχι οι πολιτικοί επειδή νομοθετούν, αλλά οι Δικαστές. Από εκεί αρχίζει το κακό. Πολύ πριν αναζητήσουμε τις πολιτικές ευθύνες σε πολιτικούς και κόμματα, ας αναζητήσουμε τις πολιτικές και τις κοινωνικές ευθύνες σε επίορκους Δικαστές, από τα χέρια των οποίων έχουν περάσει τραγικές αποφάσεις και διακρίσεις σε βάρος της χώρας. Οι οποίοι υποτίθεται για να λειτουργούν απερίσπαστοι, τα φώτα της δημοσιότητας δεν πέφτουν επάνω τους. Ας δίκαζαν οι δικαστές τις μίζες και τα πολιτικά σκάνδαλα όπως έχουν ορκισθεί και πολλά θα ήταν διαφορετικά στην Ελλάδα σήμερα. Σε κάθε νομοθετική πράξη της Βουλής περί παραγραφών σκανδάλων υπουργών, πρωθυπουργών, κ.α. ή σε κάθε περίπτωση ατιμωρησίας πολιτικών σκανδάλων η σφύρα της Δικαιοσύνης θα έπρεπε να πέφτει με τόση δύναμη μέχρι που να έτριζε συθέμελα όχι μόνο το κτίριο της Βουλής…

Υπάρχουν διέξοδοι και είναι πολλές.-

Οι φιλέλληνες ξένοι επενδυτές είναι εδώ, οι σύμμαχοι της χώρας εκτός ΕΕ είναι περισσότεροι από αρκετοί, η μεγάλη εφοπλιστική οικογένεια της χώρας είναι εδώ και ζητά να βάλει πλάτη, όπως υπάρχουν και γεωστρατηγικά συμφέροντα που δείχνουν ζωηρό ενδιαφέρον η Ελλάδα να μπει σε τροχιά ανάπτυξης, δυνάμεις μέσα στην ίδια την ελληνική κοινωνία να προωθήσουν τις θέσεις αυτές υπάρχουν.

Όλα αυτά υπάρχουν και είναι μπροστά μας.

Οι αγανακτισμένοι Έλληνες οφείλουν να εφεύρουν τρόπους να ασκήσουν και τις ανάλογες πολιτικές πιέσεις στην πολιτική τάξη της χώρας και δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο, ούτε για χαβαλέ.

Αυτό το κίνημα χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει έχει φρενάρει τρομακτικές εξελίξεις σε βάρος της χώρας εδώ και μια εβδομάδα.

Αλλά για λόγους εθνικής ασφαλείας δεν μπορούν να δημοσιοποιηθούν λεπτομέρειες.

Μάνος Μεϊμαράκης

elkosmos