Οι τουρκικές εκλογές τελείωσαν και επιβεβαιώθηκε το γεγονός ότι ο Ταγίπ Ερντογάν κέρδισε μια ακόμη, την τρίτη, κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αναδεικύοντας το ΑΚΡ το ισχυρότερο κόμμα στην γειτονική χώρα αλλά καθιστώντας παράλληλα, τον ισλαμιστικό χαρακτήρα του κράτους μόνιμο παράγοντα του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού γίγνεσθαι.

 Οι εκλογές αυτές, ασχέτως ποσοστών, απέδειξαν ότι ο Κεμαλισμός στην Τουρκία έχει ξεπεραστεί και πως τόσο οι Τούρκοι όσο και οι γείτονες τους, φίλοι ή εχθροι, σύμμαχοι ή όχι, θα πρέπει να ζήσουν και ν’ αντιμετωπίσουν αυτή την πραγματικότητα.

 Οι τουρκικές εκλογές όμως αποτελούν ορόσημο και για την Ελληνική εξωτερική πολιτική, αν ο υπεύθυνος  για τον τομέα αυτό Δ. Δρούτσας, θυμάται τι είχε αναφέρει σχετικά.

 Στις 22 Νοεμβρίου 2010, λοιπόν (για να υπενθυμίσουμε) εκφώνησε ένα λόγο στο Ευρωπαϊκό Κέντρο πολιτικής (ECP), όπου το συμπέρασμα ήταν πως, αν η Τουρκία μέσα στους πρώτους 6 μήνες του 2011 δεν κάνει τα απαραίτητα βήματα ώστε να συγχρονιστεί με την ΕΕ – κι αυτό περιλαμβάνει την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίaς, τα κατοχικά στατεύματα στην Κύπρο και την επίσημη κατάργηση του casus belli– δεν θα μπορέσει να συνεχίσει τις ενταξιακές της προσπάθειες στην ΕΕ. Αυτές θα παγώσουν για αόριστο χρόνο. 

 Μια τελευταία ευκαιρία  ίσως της δοθεί, αν συμφωνήσει και η Ουγγρική προεδρία, ώστε η νέα τουρκική κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές των αρχών Ιουνίου, αποδεχθεί άμεσα τη συμμετοχή της σε μια νέα συνάντηση κορυφής ΕΕ- Τουρκίας όπου η Αγκυρα θα δεχθεί το ευρωπαίκό κεκτημένο για να της δοθεί νέος χρόνος.

Ήρθε λοιπόν ο χρόνος, να δοκιμαστεί η θέληση της Ελληνικής κυβέρνησης στην τήρηση των σχεδιασμών της στο χώρο της εξωτερικής πολιτικής.

 Ορισμένες διαρροές στον ΔΡΑΓΟΥΜΑΝΟ, υποδεικνύουν ότι ο παραπάνω εξαγγελθείς σχεδιασμός έχει μεταβληθεί.

 Όμως οι διαρροές δεν μπορούν ν’ αντικαταστήσουν την επίσημη εξαγγελία πολιτικών αποφάσεων, που αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον από μια σειρά ευρωπαϊκών χωρών καθώς, είναι σαφές θα δημουργήσει απολύτως νέα χαρακτηριστικά στην πορεία της Άγκυρας προς την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

 Η Τουρκία από την πλευρά της «παίζει» τις τελευταίες ημέρες το «χαρτί» της δήθεν σύγκρουσης με τους στρατιωτικούς και το Κεμαλικό κατεστημένο.

Αλλά υποτίθεται πως η νέα ισχυρή κυβέρνηση, «θέλει και μπορεί».Θα κληθεί λοιπόν από την Αθήνα, να αποδείξει την θέλησή της για «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» ή θα αφεθεί να κερδήσει νέο χρόνο όπως για παράδειγμα η βρετανική και σουηδική πολιτική επιζητούν;

Φυσικά υπάρχει και η άποψη ότι η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται πλέον για την ΕΕ, επιχειρόντας να παίξει το ρόλο της ισχυρής, ανεξάρτητης και περιφερειακής δύναμης.

 Δεν ήταν τυχαίος άλλωστε, η αναφορά στην προεκλογική εκστρατεία του Ερντογάν που μιλόντας σε προεκλογική συγκέντρωση τόνισε πως «ναι ενδιαφερόμαστε για την ΕΕ αλλά αν δεν μας θέλει, ο κόσμος είναι πολύ μεγαλύτερος».

 Η άποψη αυτή είναι όμως στην πραγματικότητα αδύναμη.

 Η Τουρκία ενδιαφέρεται εξαιρετικά για τη συμμετοχή της στην ΕΕ. Όχι μόνο γιατί αυτό θα της δώσει μια ακόμη μεγαλύτερη οικονομική ώθηση αλλά κυρίως, γιατί θ’ αποκτήσει ρόλο στις μεγάλες γεωστρατηγικές αποφάσεις της Ένωσης.

 Η αυξανόμενη επιρροή της ΕΕ, δεν αφήνει αδιάφορη. Γιατί, η πολιτική Νταβούτογλου δεν απέδωσε τα αναμαινόμενα.

Στον Αραβικό κόσμο η κρίση της «Αραβικής Άνοιξης» έφερε πλησιέστερα την ΕΕ και ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες στον Αραβικό κόσμο, εκεί ακριβώς που η Τουρκία απέβλεπε να παίξει κυρίαρχο ρόλο. Έτσι, το ενδιαφέρον της για την ΕΕ είναι αυξημένο.

 Το θέμα λοιπόν είναι αν η Αθήνα συνεχίζει να έχει στεθερή άποψη για αποκλεισμό της Τουρκίας από την ΕΕ, στο βαθμό που η τελευταία δεν αναγνωρίζει έμπρακτα και δεν εφαρμόζει σε όλα τα επίπεδα το «ευρωπαϊκό κεκτημένο».

 Τι θα έχει να πει για αυτό το θέμα λοιπόν, ο κ. Δρούτσας στο επόμενο Συμβούλιο ΥΠΕΞ της ΕΕ, στις 20 Ιουνίου στο Λουξεμβούργο;

Ο ΔΡΑΓΟΥΜΑΝΟΣ