Η μητέρα των απεργιακών μαχών δίνεται από το πρωί. Με το πρώτο φως. Όπως οι περισσότερες μάχες. Σε πολλά μέτωπα, ως προς την τακτική. Αλλά, σε ένα (κύριο) μέτωπο, ως προς την επιδίωξη: Να μην περάσει το αποκαλούμενο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Η δέσμη μέτρων που, κατ’ επιταγήν της τρόικας, εξήγγειλε την περασμένη εβδομάδα η κυβέρνηση, δια του υπουργού Οικονομικών και που σημαίνει νέα φοροεπιδρομή, μεγαλύτερη ακρίβεια, περισσότερες απολύσεις και γενικό ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, ακόμη και ακίνητης. Η συσσωρευμένη λαϊκή οργή που αναμένεται να εκδηλωθεί με τα απεργιακά συλλαλητήρια, αλλά και τα -ανά τη χώρα- ραντεβού στις πλατείες, απειλεί πλέον ευθέως το ίδιο το πολιτικό σκηνικό, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια. Υπουργοί διστάζουν πλέον να κάνουν δημόσιες εμφανίσεις, βουλευτές δέχονται ομαδικές αγωγές από ψηφοφόρους των περιφερειών τους για να μην ψηφίσουν το Μεσοπρόθεσμο, κάποια πολιτικά στελέχη εγκαταλείπουν τα κομματικά τους οφίτσια, κάποια άλλα δυναμώνουν τους τόνους της κριτικής τους, κόμματα δηλώνουν ότι αρνούνται να νομιμοποιήσουν με την παρουσία τους, τη συζήτηση και ψήφιση των μέτρων.