Περιοδικό Αζινλίκτσα 21-6-2011

Η δοκιμασία της Ελλάδας μέσα από την οικονομική κρίση….

 Ο Αϊχάν Ακτάρ, ένας εκ των αρθρογράφων της εφημερίδας «Ταράφ» αφιέρωσε το άρθρο του που δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 20ης Ιουνίου στην οικονομική κρίση της Ελλάδας και στις αλήθειες που τη διέπουν.

 Το άρθρο του Αϊχάν Ακτάρ με τίτλο «Η δοκιμασία της Ελλάδας μέσα από την οικονομική κρίση…» έχει ως εξής:

Η δοκιμασία της Ελλάδας μέσα από την οικονομική κρίση…

 Κάθε κοινωνική και οικονομική κρίση αποτελεί αγγελιοφόρο νέων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων. Κρίμα όμως που για την Ελλάδα, η διαπίστωση αυτή δεν επαληθεύεται.

Είναι πολύ εύκολο για εμάς να κατανοήσουμε τις δομικές αιτίες της κρίσης στη γείτονα, διότι και η χώρα μας πριν από τις εποχές του Τουργκούτ Οζάλ και του Ερντογάν, διοικούνταν με τον ίδιο τρόπο. Εάν σήμερα κάποιος συμπολίτης μας άνω των 40 μεταβεί στην Αθήνα, δεν θα νοιώσει καθόλου ξένος προς την κατάσταση.

 

Για τον πολιτικό κόσμο στην Ελλάδα ισχύει, ακριβώς όπως και στην Τουρκία, η αρχή: «ψήφισέ μας και θα βρούμε σε εσένα ή στα παιδιά σου δουλειά στο Δημόσιο». Από το 1974 και μετά οι δουλειές έχουν ακριβώς έτσι.

Όταν η Ελλάδα εισήλθε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ήρθαν οι οικονομικές βοήθειες, ο δημόσιος τομέας διογκώθηκε ακόμη περισσότερο. Το ένα τρίτο του πληθυσμού απασχολείται ακόμα στο δημόσιο τομέα.

Μόνο με βάση το κριτήριο αυτό, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε την Ελλάδα ως την τελευταία σοσιαλιστική οικονομία στην Ευρώπη. Επιπλέον, στο Δημόσιο υπάρχουν οργανωμένα συνδικάτα.

Εκ των προέδρων των συνδικάτων πολλοί έχουν εκλεχθεί βουλευτές και για το λόγο αυτό, εντός του κόμματος του κυρίου Παπανδρέου, ασκείται σκληρή αντιπολίτευση κατά των οικονομικών μέτρων.

Η απόλυση των εργαζομένων στο Δημόσιο είναι παράνομη.

Η κατάσταση αυτή αποτελεί και το μεγαλύτερο εμπόδιο για τις ιδιωτικοποιήσεις. Πέρυσι, ιδιωτικοποιήθηκε το λιμάνι του Πειραιά.

Το πήραν οι Κινέζοι που έκαναν και την υψηλότερη προσφορά. Ωστόσο, μετά την έλευση των Κινέζων στη διοίκηση, εργάτες που απεργούσαν αρνήθηκαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε ταξιδιωτικό πλοίο που προσέγγισε το λιμάνι του Πειραιά.

Το εισόδημα της Ελλάδας από τον Τουρισμό έπεσε κατά πολύ. Όταν πήγα στην Αθήνα το περασμένο φθινόπωρο, το ελληνικό Υπουργείο Οικονομικών ετοίμασε για πρώτη φορά συνολικό κατάλογο με τα ονόματα των εργαζομένων στο Δημόσιο, συγκεντρώνοντας τα σε υπολογιστή.

Τις ημέρες εκείνες, αυτοί που ανέλυσαν τον κατάλογο διαπίστωσαν κάποιες ντροπιαστικές καταστάσεις. Για παράδειγμα, σε ένα από τα κρατικά νοσοκομεία της Αθήνας, δέκα άτομα πληρώνονταν ως κηπουροί χωρίς το νοσοκομείο να διαθέτει κήπο! Σύμφωνα με τα συμπεράσματα που συνάχθηκαν από τον ίδιο κατάλογο, κάποιες εκατοντάδες άτομα, πληρώνονταν παράλληλα από δύο διαφορετικά Υπουργεία. Φυσικά, αυτοί οι «ξύπνιοι», δεν πήγαιναν καθόλου στη δουλειά και ζούσαν σαν υπάλληλοι του αυτόματου μηχανήματος ανάληψης!

Λόγω της υπερδιόγκωσης και της ανεπάρκειας του δημόσιου τομέα, η ζημιά που υπέστησαν οι ελληνικές ΔΕΚΟ μεταξύ του 2004 και του 2009 ανήλθε σε 13 δις ευρώ. Φυσικά οι ζημίες αυτές, καλύφθηκαν από τον κρατικό προϋπολογισμό. Η ανεπάρκεια του δημόσιου τομέα επηρεάζει και τον ιδιωτικό.

Παραδείγματος χάριν, οι εργάσιμες ώρες σε μαγαζιά και τράπεζες, έχουν διευθετηθεί έτσι ώστε «να μην στεναχωριούνται οι εργαζόμενοι». Ένας φίλος μου που μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη, συνηθισμένος από τότε που ζούσε στην Κωνσταντινούπολη, πήγε στο ΙΚΕΑ μια Κυριακή.

Βρήκε όμως τις πόρτες κλειστές! Φυσικά και οι μεγάλες εταιρίες θέλουν να ανοίγουν τις εγκαταστάσεις τους την Κυριακή, δυστυχώς όμως οι νόμοι στην Ελλάδα άλλα προβλέπουν!

Δεν μπορεί να γίνει και καμία αλλαγή στα φορολογικά έσοδα, διότι η κυβέρνηση που θα επιβάλλει φόρους μπορεί να χάσει τις εκλογές! Κάποιοι γιατροί που για τα ιατρεία τους στην Αθήνα πλήρωναν μηνιαίο ενοίκιο 2000 ευρώ, πλήρωναν μόνο 1500 ευρώ το χρόνο σε φόρους.

Η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους μπορεί να επιφέρει και το τέλος της ζώνης του ευρώ εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εάν χρεοκοπήσει η Ελλάδα, λέγεται ότι θα ακολουθήσουν η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία.

Εάν η Ελλάδα δεν μπορέσει να πληρώσει τα χρέη της, λέγεται ότι ειδικά οι γαλλικές τράπεζες, θα χάσουν 60 δις ευρώ. Ένας από τους μεγαλύτερους δανειστές της Ελλάδας είναι και η Γερμανία.

Οι ξύπνιοι Γερμανοί, τα λεφτά που έδωσαν με το δεξί τους χέρι τα πήραν πίσω με το αριστερό. Πούλησαν στον ελληνικό στόλο υποβρύχια που δεν λειτουργούν. Τα υποβρύχια αυτά στέκονται στο ναυπηγείο.

Υπάρχει ο φόβος ότι σε περίπτωση που βυθιστούν στη θάλασσα, δεν θα μπορέσουν να επανέλθουν στην επιφάνεια. Ούτε και είναι δυνατό να διερευνηθεί ποιός είχε όφελος από αυτήν την πώληση, εφόσον η αγορά υποβρυχίων αποτελεί κρατικό μυστικό που αφορά στην εθνική ασφάλεια. Δεν σας φαίνεται πολύ οικείο;

Η πιο ενδιαφέρουσα διάσταση της ελληνικής κρίσης είναι η αντίδραση του λαού. Ο μέσος Έλληνας αξιολογεί την κρίση, ως ένα «παιχνίδι του ιμπεριαλισμού».

Δεν θέλει να θυμηθεί ότι για χρόνια, οι ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις ξοδεύονταν από τον ελληνικό πολιτικό κόσμο, που έβαζε τμήμα των χρημάτων αυτών στην τσέπη του.

Η Ελλάδα αποτελεί χώρα όπου η ξενοφοβία παρουσιάζεται, κεκαλυμμένη υπό το μανδύα της Αριστεράς, ως «αντι-ιμπεριαλισμός».

Με λίγα λόγια, η ελληνική Αριστερά, είναι και αυτή, όπως και η δική μας, ποδηγετημένη από την αρρώστια του «εθνικισμού».

Το μεγαλύτερο εμπόδιο που θα πρέπει να ξεπεραστεί για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, θα πρέπει να το αναζητήσουμε και λίγο στην ελληνική νοοτροπία.

Θα μπορούσαμε, στην περίπτωση αυτή, να περιμένουμε καμία διευθέτηση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις; Παλιότερα, το ίδρυμα Παπανδρέου είχε πραγματοποιήσει μια σύσκεψη στην Κωνσταντινούπολη με σκοπό να συζητήσει τις επικείμενες τότε εκλογές στην Τουρκία.

Ο φίλος μας καθηγητής Δρ. Χάρυ Τζήμητρας από το πανεπιστήμιο Μπιλγκί της Κωνσταντινούπολης, που συμμετείχε στη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε σε αίθουσα του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, πρότεινε τη μείωση των στρατιωτικών δαπανών.

Οι έλληνες διπλωμάτες που βρίσκονταν στην αίθουσα αντέδρασαν στην πρόταση αυτή λέγοντας: «όμως τα τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη, πραγματοποιούν χαμηλές πτήσεις πάνω από τα νησιά μας».

Ο κος Τζήμητρας απάντησε: «Για την ανύψωση ενός πολεμικού αεροσκάφους χρειάζονται χιλιάδες ευρώ. Ας μη γίνει καμία ανύψωση πολεμικού αεροσκάφους για μία εβδομάδα και προσφέρετε τα λεφτά που θα εξοικονομήσετε σε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα της Τουρκίας. Δημοσιεύστε αυτή την ενέργεια στον Τύπο.

Με τον τρόπο αυτό, θα ντροπιάσετε την άλλη πλευρά. Ίσως και να πιέσετε την Τουρκία να προχωρήσει σε κάποιο καλοπροαίρετο βήμα» (Το Βήμα, 12 Ιουνίου 2011).

Εάν οι Έλληνες πράξουν αυτό που συνέστησε ο κος Τζήμητρας, άραγε σε ποιο ίδρυμα είναι ορθό να προσφέρουν τα χρήματα; Στο «Φάρο»; Στο «Ίδρυμα Ανθρωπιστικής Αρωγής; Στους κεμαλιστικούς συλλόγους (σύλλογοι για την προώθηση του «σύγχρονου» τρόπου ζωής!); Ή στη φιλόπτωχο κοινότητα του Τόπκαπι; Κατά τη γνώμη μου, μάλλον στο τελευταίο…

Αϊχάν Ακτάρ

Εφημερίδα «Ταράφ»

20/06/2011

Σχόλιο : Λίγο …ρομαντική η ανάλυση του, αλλά τέλος πάντων…. 

από TourkikaNea.gr