Υπάρχει ένα ζήτημα στο οποίο οι Ρεπουμπλικάνοι της αντιπολίτευσης συμφωνούν με τη κυβέρνηση του Ομπάμα: Ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να μειώσουν τη στρατιωτική τους παρουσία στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Όπως λένε, η Αμερική δεν μπορεί πια να αντεπεξέλθει οικονομικά σε μακρινούς πολέμους, που ούτως ή άλλως αποδεικνύονται μάταιοι.

Το ερώτημα όμως, που κανένας δεν δείχνει πρόθυμος να απαντήσει, είναι το ποιος θα καλύψει το κενό, αν αποσυρθεί η Αμερική. Το ιδανικό σενάριο θέλει όλα τα κράτη να αγκαλιάζουν τη δυτικού τύπου δημοκρατία.

Το εφιαλτικό όμως σενάριο, προβλέπει  εμφύλιο πόλεμο, ή μια ισλαμική επανάσταση. Ένα τρίτο πιθανό ενδεχόμενο είναι και η ανάδυση μιας ανανεωμένης Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Οι Οθωμανοί αποτελούν μια ανατολική δυναστεία που εγκαθιδρύθηκε στα ερείπια της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Αποτέλεσαν τους σημαιοφόρους του Ισλάμ, μετά από τη κατάκτηση της Κων/πολης το 1453. Η αυτοκρατορία τους εκτείνονταν μέχρι τη κεντρική Ευρώπη (Βουλγαρία, Σερβία, και Ουγγαρία).

Έχοντας επιβάλλει την κυριαρχία τους από τη Βαγδάτη μέχρι τη Μπάσρα, και από τον Καύκασο μέχρι την Ερυθρά Θάλασσα, ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής διακήρυττε ότι «Είμαι ο Σουλτάνος των Σουλτάνων, ο Βασιλεύς των Βασιλέων… η σκιά του Θεού επί της γης». Τον 17^ο αιώνα, η αυτοκρατορία επεκτάθηκε κι άλλο, κυριεύοντας τη Κρήτη, ακόμη και τη δυτική Ουκρανία.

Τους επόμενους όμως αιώνες, η αυτοκρατορία μετατράπηκε στον «μεγάλο ασθενή» της Ευρώπης. Έχασε μάλιστα τα περισσότερα εδάφη της, στα Βαλκάνια και στη Βόρεια Αφρική. Ο Α`ΠΠ αποδείχθηκε μοιραίος.

Το κράτος της  τουρκικής δημοκρατίας περιορίστηκε εδαφικά  στην ενδοχώρα της Ανατολίας, ενώ οι πρώην κτήσεις των Οθωμανών μοιράστηκαν μεταξύ Γαλλίας και Αγγλίας.

Αυτό έμοιαζε και το οριστικό τέλος της Οθωμανικής εποχής. Το μόνο ερώτημα, που μέχρι πρόσφατα απασχολούσε τον κόσμο σε σχέση με τη Τουρκία, είναι αν αυτή θα μπορούσε να ενταχθεί στην ΕΕ.

Ιδιαίτερα φιλοαμερικανοί στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, οι Τούρκοι κοιτούσαν σταθερά προς τη Δύση, όπως ακριβώς επιθυμούσε και ο ιδρυτής της σύγχρονης τουρκικής δημοκρατίας Kemal Atatürk.

Από το 2003 όμως, όταν και ανέλαβε τη πρωθυπουργία της χώρας ο Recep Tayyip Erdogan, όλα αυτά άλλαξαν. Ο ιδρυτής του κόμματος AKP είναι χαρισματικός.

Για πολλούς αποτελεί τη προσωποποίηση του μετριοπαθούς Ισλάμ. Υπό την ηγεσία του έχει σημειωθεί μια άνευ προηγουμένου οικονομική ανάπτυξη, και έχει καταφέρει να ελέγξει τις ένοπλες δυνάμεις.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι ένα από τα πρώτα ταξίδια που έκανε ο Ομπάμα ως πρόεδρος στο εξωτερικό, έγινε στη Τουρκία. Και δεν αποτελεί καθόλου έκπληξη, ότι πρόσφατα το ΑΚΡ κέρδισε για τρίτη συνεχόμενη φορά τις εθνικές εκλογές της Τουρκίας.

Θα πρέπει λοιπόν να παρακολουθούμε πιο στενά τον Erdogan. Υπάρχουν βάσιμοι λόγοι να πιστεύουμε πως ονειρεύεται να μεταμορφώσει τη Τουρκία σε κάτι που θα θαύμαζε ακόμη και ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής.

Στα πρώτα χρόνια, τότε που ήταν δήμαρχος της Κων/πολης, ο Erdogan είχε φυλακιστεί επειδή είχε απαγγείλει δημόσια στίχους ενός παλιού εθνικιστή ποιητή (Τα τζαμιά είναι τα στρατόπεδά μας, οι θόλοι τους τα κράνη μας, οι μιναρέδες οι ξιφολόγχες μας, και οι πιστοί οι στρατιώτες μας…».

Οι φιλοδοξίες του ήταν από τότε ξεκάθαρες: Μια επιστροφή στην προ Ατατούρκ εποχή, όταν η Τουρκία δεν ήταν μόνο φανατικά μουσουλμανική, αλλά αποτελούσε και μια υπερδύναμη της περιοχής.

Έτσι εξηγείται και η εμμονή του να τροποποιήσει το Σύνταγμα της χώρας, έτσι ώστε να αυξηθούν οι δικές του εξουσίες εις βάρος αυτών του τύπου, του δικαστικού σώματος, και του στρατού (προπύργια του κοσμικού κράτους).

Επίσης εξηγείται και η σφοδρή κριτική του εναντίον της «κρατικής τρομοκρατίας» του Ισραήλ. Όλα είναι πολιτικές μανούβρες με σκοπό να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες από την αραβική άνοιξη, κριτικάροντας τη Συρία, ελέγχοντας το Ιράν, και παρουσιαζόμενος ο ίδιος ως το ιδανικό μοντέλο.

Στην ομιλία του μετά την εκλογική του νίκη, ο Erdogan δήλωσε: «Σήμερα νίκησε τόσο η Κωνσταντινούπολη όσο και το Σεράγεβο, τόσο η Σμύρνη, όσο και η Βηρυτός, τόσο ή Άγκυρα, όσο και η Δαμασκός … η Ramallah, το Nablus, η Jenin, η Δυτική Όχθη, η Ιερουσαλήμ, κέρδισαν όσο και το Ντιγιαρμπακίρ…».

Πριν από καιρό, ο Τούρκος πρωθυπουργός είχε συγκρίνει τη δημοκρατία με ένα τραμ: «Όταν φτάσεις στη στάση σου, κατεβαίνεις».

Μάλλον δεν θα εκπλαγούμε, αν αποδειχτεί πως ο προορισμός του δικού του τραμ είναι μια νέα μουσουλμανική αυτοκρατορία στη Μέση Ανατολή…

S.A. –Newsweek