Η δεύτερη διάσωση μέσα σε 14 μήνες από τους εταίρους δίνει στην Ελλάδα ανάσα για τα επόμενα τρία χρόνια, προκειμένου να καταβάλει την ύστατη προσπάθεια αποφυγής της χρεοκοπίας.

Ευρωζώνη και ΔΝΤ έλαβαν την κρίσιμη απόφαση στη Σύνοδο Κορυφής, πρωτίστως για να προστατεύσουν την ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία από το ντόμινο που θα επέφερε μια στάση πληρωμών στην Ελλάδα.

Αυτός είναι ο βασικός λόγος και όχι οι διάφορες απόψεις που ακούγονται τις τελευταίες μέρες, ότι το έκαναν σε ένδειξη αλληλεγγύης ή για να μας αγοράσουν σε τιμή ευκαιρίας τον εθνικό πλούτο μέσω των ιδιωτικοποιήσεων.

Κανένας δεν ρίχνει στο τραπέζι 150-170 δισ. ευρώ αγοράζοντας το μισό χρέος μιας χώρας για να επιδείξει την αλληλεγγύη του ή να «αρπάξει» τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, τον ΟΠΑΠ ή το Ελληνικό. Και μάλιστα χρήματα που δεν ξέρει πότε και κυρίως εάν θα τα πάρει πίσω.

Συνεπώς, ο προβληματισμός μας και το ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι απλό: Θέλουμε να σωθούμε ή όχι; Εάν θέλουμε, τηρούμε τις δεσμεύσεις που αναλάβαμε και προχωράμε, σε διαφορετική περίπτωση δεν τις τηρούμε και ψάχνουμε άλλες επιλογές εκτός ευρώ, Ευρωζώνης και ΔΝΤ.

Εάν ακολουθήσουμε την πρώτη επιλογή που φαίνεται και η πιο λογική, θα πρέπει να γνωρίζουμε πως δεν θα υπάρξει τρίτη διάσωση. Η βαθιά ανάσα του νέου «πακέτου» έχει ημερομηνία λήξης το τέλος του 2014.

Εάν δεν γίνουν μέσα στους επόμενους μήνες οι απαραίτητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και μάλιστα με ταχύτητα… φωτός, εάν δεν τρέξουν οι ιδιωτικοποιήσεις και κυρίως εάν δεν υπάρξουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα στο δημοσιονομικό τομέα, τότε είναι βέβαιο ότι και η δεύτερη διάσωση θα είναι μια από τα ίδια…

Παράλληλα, οι άλλοι δύο «αδύναμοι κρίκοι», δηλαδή η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, που ούτως ή άλλως είναι σήμερα σε πολύ καλύτερη κατάσταση από την Ελλάδα σε μέγεθος χρέους, έχουν ήδη αρχίσει να τρέχουν. Στην Ιρλανδία το ΑΕΠ αυξήθηκε το πρώτο τρίμηνο με ρυθμό υπεράνω των εκτιμήσεων της τρόικας, ενώ στην Πορτογαλία το πρόγραμμα που συμφωνήθηκε προχωρεί με ταχύτατο ρυθμό αποσπώντας τα εύσημα των ελεγκτών.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Απλώς ότι μέσα στα δύο επόμενα χρόνια εάν δεν έχουμε μπει σε βιώσιμη δημοσιονομική πορεία, θα είμαστε ο μοναδικός «αδύναμος κρίκος» και τότε μην έχοντας την ανησυχία του ντόμινο οι εταίροι θα μας εγκαταλείψουν στο μοναχικό μας δρόμο…

ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΛΟΣ – nbellos@naftemporiki.gr