Όλοι μιλούν για το μεσοπρόθεσμο.

Όλοι.

It’s the economy stupid.

Αυτό το σύνθημα που χρησιμοποίησαν οι σύμβουλοι επικοινωνίας του Μπιλ Κλίντον στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας στις ΗΠΑ το 1992, ένα γνήσιο (όσο και άθλιο) προϊόν ορθολογιστικής σκέψης, φυσιολογικό για τις ΗΠΑ μεν, όχι για αλλού, δε, είναι στο επίκεντρο της αντίληψής μας σήμερα.

Ακόμα δηλαδή, δεν έχουμε καταλάβει γιατί φτάσαμε εδώ. Ακόμα δεν έχουμε καταλάβει ότι η κρίση είναι πρωτίστως ηθική και δευτερευόντως οικονομική. Και βγήκαμε στους δρόμους όταν τα «λεφτά που υπάρχουν», διαπιστώθηκε ότι δεν υπάρχουν.

Άλλωστε, με αυτό το κριτήριο ψήφισαν οι περισσότεροι. Το μάθημά τους το πήραν βέβαια, αλλά την πλήρωσαν και οι υπόλοιποι. Όσο για τις συνέπειες, τις βιώνουμε με σκληρό τρόπο.

Ας είναι.

Ό,τι έγινε, έγινε.

Το καλό είναι ότι βγήκαμε στο δρόμο, ότι παραμένουμε εκεί και ότι αγωνιζόμαστε για να προστατέψουμε την εθνική μας κυριαρχία, η οποία απειλείται από το μνημόνιο. Και η γαλανόλευκη είναι στα χέρια όλων.

Αυτό μετράει. Και ότι όλοι πια είναι έτοιμοι να «ματώσουν». Και η εθνομηδενιστική εξουσία το ξέρει, για αυτό μίλησε έντρομη προχθές για τανκς…

Θύμισες πολλών…
Θυμάμαι την απόρριψη της πρότασης που μου έγινε για να συνεχίσω στη χώρα του εξωτερικού όπου σπούδασα.

Θυμάμαι και την απάντησή μου: «θα γυρίσω στην πατρίδα μου, αρκετά έμεινα μακριά της». «Και τι θα κάνεις εκεί, με ρώτησαν».

Ορθολογιστική η ερώτηση, ανορθολογική η απάντηση: «Θα είμαι ευτυχισμένος εκεί».

Θυμάμαι την απογείωση του αεροπλάνου για το γυρισμό στην πατρίδα. Θυμάμαι τα όνειρα, τις προσδοκίες, την ελπίδα, τη χαρά όταν ξαναπάτησα τα άγια χώματα, αυτή τη φορά για να μείνω.

Θυμάμαι με πόσο κέφι φόρεσα το χακί, πως πέρασαν ξένοιαστα και όμορφα οι 18 μήνες της στρατιωτικής θητείας μου, που μου γέμισαν τις αποσκευές της ζωής με εμπειρίες και φίλους.

Ήμουν στην πατρίδα, στο σπίτι μου. Έκανα αργότερα οικογένεια, εργάστηκα και εργάζομαι, παλεύω για το αύριο της πατρίδας, του έθνους και της οικογένειάς μου.

Εδώ, για την Ελλάδα
Αν περιμένετε να σας πω ότι μετάνιωσα που γύρισα από το εξωτερικό, θα σας πω όχι.

Δεν μετανιώνω ούτε λεπτό που αγάπησα και αγαπώ την πατρίδα μου, ακόμα κι όταν εκείνη «με πληγώνει», όπως έγραψε ο ποιητής, δεν μετανιώνω που πιστεύω σε εκείνη, δεν μετανιώνω που αντικρίζω τη γαλανόλευκη και γεμίζω περηφάνια.

Ορισμένα πράγματα, είναι συναίσθημα, είναι «ζύμωμα», είναι ψυχή, είναι όλο το είναι μας. Είναι το απέραντο γαλάζιο, είναι το ξωκλήσι, είναι η μυρωδιά του θυμαριού και του πεύκου, ο ήχος του κύματος, η ματιά μιας όμορφης Ελληνίδας και το σπινθηροβόλο βλέμμα της.

Άλλωστε, ξέρω πια γιατί αγωνίζομαι: το συνειδητοποίησα δακρύζοντας στα Φυλακισμένα Μνήματα στη Λευκωσία, το 2004.

Αν κανείς αντιληφθεί πόσοι και πόσα θυσίασαν για να κυματίζει σήμερα η γαλανόλευκη…

Όποιος κάνει δεύτερες σκέψεις για την πατρίδα, ας διαβάσει τα γράμματα των ηρώων της ΕΟΚΑ, πριν οδηγηθούν στην αγχόνη των αποικιοκρατών, ας συνειδητοποιήσει με πόσο σθένος κοίταξαν στα μάτια το θάνατο, πως έγραψαν χρυσές σελίδες Ιστορίας, πως έγιναν παραδείγματα για όλες τις επερχόμενες γενιές.

ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΗ.

Νίκος Χιδίρογλου

elora