του Στέφανου Σωτηρίου

Η βαρύτερη κατάρα για τη σύγχρονη Ελλάδα, που βαρύνει τον τόπο και ονομάζεται «αστική ανάπτυξη», αποκλείει κάθε ανάπτυξη και πρόοδο. Έτσι εμφανίζεται το μοναδικό φαινόμενο στον κόσμο, να φιλοξενείται το 50% του εθνικού πληθυσμού  στο μόλις 2% του εδάφους της.

Ο πληθυσμός που συγκεντρώνουν οι πρωτεύουσες της Ευρώπης σε σχέση με το σύνολο των κατοίκων της χώρας τους, απέχει πολύ από αυτόν της ελληνικής πρωτεύουσας: Βερολίνο 4%, Ρώμη 5%, Αμστερνταμ 6%, Μαδρίτη 7%, Βρυξέλλες 10%, Ελσίνκι 10%, Λονδίνο 12%, Παρίσι 15%, Στοκχόλμη 16%, Λισσαβώνα 20%, Λουξεμβούργο 21%, Κοπεγχάγη 23%, Βιέννη 24%, Δουβλίνο 28%.

Είναι μοναδικό φαινόμενο παγκοσμίως, κράτος ευρωπαϊκό να μην ελέγχει  μεγάλα τμήματα της πρωτεύουσάς του και μάλιστα κεντρικά,  όπως η Ομόνοια, τα Εξάρχεια, τα Πατήσια, ο Κολωνός, το Μεταξουργείο, το Ζεφύρι και ο Ασπρόπυργος  των Τσιγγάνων. Είναι αυτό που λέγεται από πολλούς πολιτικούς και  «πνευματικούς» ταγούς, χωρίς όμως κάποια εμβάθυνση, περί «θνησιγενούς» ελλαδικού κρατιδίου.

 

Όταν  στο τέλος της δεκαετίας του ’80 άκουσα ένα ξένο αθλητικό παράγοντα να λέει πως: «Τα ομαδικά αθλήματα ποτέ δεν θα αναπτυχθούν σε υψηλό και επαγγελματικό επίπεδο στην Ελλάδα,  διότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που  δεν έχει πόλεις για να τα στηρίξουν», απόρησα.

Και βέβαια. Η Άρτα με τις 30.000, τα Γιάννενα με τις 75.000 ακόμη και η Πάτρα με τις 200.000 κατοίκους, δεν αποτελούν κέντρα αστικής ανάπτυξης και παραγωγής,  με εργατική και παραγωγική τάξη.

Όλη τους η ζωή είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και το μεταπρατικό εμπόριο. Λιανέμποροι και ψιλοαντιπρόσωποι  προϊόντων που στο 90% παράγονται στο εξωτερικό, αποτελούν την οικονομική βάση της ελληνικής πόλης.

Η οικονομία συμπληρώνεται από τους χιλιάδες στρατιώτες και φοιτητές, των εκατοντάδων άχρηστων σχολών ΤΕΙ και ΑΕΙ (βοιδοσχολών, όπως αποκαλούνται στην λαϊκή γλώσσα), που ιδρύονται μόνο ως οικονομική ένεση στην εμπορική κίνηση των πόλεων.

Το πλέον παράδοξο  και ανησυχητικό είναι  ότι, σχεδόν το μισό του ελληνικού στρατού, υπό το πρόσχημα των κέντρων εκπαίδευσης, βρίσκεται στην Πελοπόννησο, την στιγμή που 10 μεραρχίες και εκατοντάδες άλλες μονάδες έχουν παροπλισθεί και καταργηθεί στα σύνορα, στην Ήπειρο και την Μακεδονία.

Στην Ελλάδα το 100% της ισχνής βιομηχανικής παραγωγής (αυτό που χαρακτηρίζει ένα άστυ) είναι συγκεντρωμένο στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη. Έψαξα παντού στον χάρτη και στην γεωγραφία.

Και διαπίστωσα πώς πράγματι, δεν υπάρχει αλλού στην Ευρώπη κράτος με ενάμισι αστικό κέντρο, η πρωτεύουσα δε  να  έχει τον μισό πληθυσμό της χώρας, τις 10 από τις 16 ομάδες ποδοσφαίρου, τις μισές μητροπόλεις της εκκλησίας κ.λ.π..

Είδα ότι  ακόμα και η Αλβανία έχει 5 ισοδύναμα αστικά κέντρα και ισομερώς κατανεμημένο τον πληθυσμό της και την παραγωγή της (άρα καλύτερες προοπτικές).

Η Βουλγαρία το ίδιο, η Σερβία, η Κροατία, για να μην πω και για την Γερμανία των 80.000.000, όπου μόνο 4-5 πόλεις ξεπερνούν σε πληθυσμό το 1 εκ. (και το Βερολίνο, που είναι μεγαλύτερο από την Αθήνα, έχει μόνο  δύο, μικρές  μάλιστα, ομάδες ποδοσφαίρου στην Α εθνική, ενώ η Αθήνα τις 10 από τις 16!).

Και τότε συνειδητοποίησα τα λόγια του Τζιούροβιτς, Όχι  μόνο τριτοκοσμικό, πεμπτοκοσμικό είναι το κράτος αυτό!

Δυστυχώς πάλι στις καταστάσεις της ΕΣΥΕ,  η οποία βέβαια δίνει μόνο αριθμούς και την ερμηνεία την αφήνει  σε όποιον ενδιαφέρεται, βλέπουμε μια ανάπτυξη του αστικού πληθυσμού από 43% που ήταν το 1961, έναντι 48,8% του αγροτικού, να φτάνει στο 59-60% στις μέρες μας.

Και αυτό βέβαια  δεν οφείλεται στην αύξηση του πληθυσμού αλλά στην μετανάστευση από την ύπαιθρο στην Αθήνα.

Έτσι δεν έχουμε στην ουσία μια ανάπτυξη  του αστικού πληθυσμού, η οποία είναι σε όλες τις άλλες περιπτώσεις υπέρ της υγιούς αναπτύξεως του κράτους, αλλά  μία  γκετοποίηση,  μία στρέβλωση,  μία φίμωση μέχρι ασφυξίας του Έθνους.

Η Ελλάδα κατέχει, δυστυχώς, το μοναδικό και θλιβερό προνόμιο στην Ευρώπη, να μην διαθέτει πόλεις.

Δείτε τον χάρτη ολόγυρα μας και θα δείτε ότι κανένα κράτος στον κόσμο δεν διαθέτει ενάμισι αστικό κέντρο, αλλά και οι πιο φτωχές και μικρές χώρες έχουν τουλάχιστον 5-6 αστικά κέντρα ισοδύναμα σε πληθυσμό και ανάπτυξη.

Στην Αθήνα υπάρχουν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες.

Δείτε για παράδειγμα τον «Οργανισμό Βάμβακος», που όταν κάποιος υπουργός τόλμησε να πει πώς πρέπει να πάει στην Λάρισα, εκεί που βγαίνει και το βαμβάκι, ξεσηκώθηκαν οι συνδικαλιστές δημοσιουπάλληλοι και τον κράτησαν  τελικά  στην Αθήνα, για να εξυπηρετήσουν τους… βαμβακοπαραγωγούς της  Λεωφόρου Συγγρού.

Η μεταφορά πρωτεύουσας:

Για να υπάρξει αστική ανάπτυξη, άρα αύξηση της παραγωγής, μείωση της ανεργίας, αύξηση των γεννήσεων, αύξηση των στρατευσίμων και των μαθητών, πρόοδος στην έρευνα και την τεχνολογία, πρόοδος του Έθνους και του κράτους, είναι απαραίτητο να δημιουργηθούν νέα αστικά κέντρα.

Και για να δημιουργηθούν αυτά τα κέντρα είναι απολύτως απαραίτητη η δημιουργία νέας πρωτεύουσας.

Μην ξεχνάμε ότι η Αθήνα ήταν μόνο προσωρινή πρωτεύουσα  το 1834, έως απελευθέρωσης της Κων/πολης.

Ήταν μια πόλη  χωρίς καμία αστική συνέχεια αφού, από το 500 μ.Χ. ήταν   ένα ασήμαντο χωριό στο οποίο, από το 1.500  μ.Χ. περίπου, τα ελληνικά δεν ομιλούνταν  σχεδόν από κανένα  από τους 3 έως 4.000 κατοίκους της.

Και φυσικά ένα χωριό που δεν έπαιξε κανένα απολύτως ρόλο στην διαδικασία «εθνογένεσης» και στην εθνεγερσία  του Νέου Ελληνισμού για να  δικαιούται να γίνει εθνική πρωτεύουσα. Επιπλέον  έπαψε να είναι και το στρατηγικό σημείο που θα διοικούσε την χώρα, όταν το 1912-13, η Ελλάδα διπλασιάστηκε.

Η ακατάλληλη  και υπερτροφική σήμερα   πρωτεύουσα, αποτελεί τον σημαντικότερο λόγο υπανάπτυξης και  θνησιγένειας αυτού του κράτους και βέβαια αυτό είναι αντικείμενο χωριστής έρευνας.

Ωστόσο θα τονίσουμε ότι η δημιουργία νέας πρωτεύουσας ως νέου διοικητικού κέντρου της Ελλάδας είναι απαραίτητη για  την  υγιή δημογραφική ανάπτυξη του Έθνους μας, αφού θα διορθωθούν τα παρακάτω κακώς κείμενα:

Α) Επάνδρωση της πρωτεύουσας από νέες μάζες πληθυσμών, σαφώς φιλελληνικότερων από τα παλαιοκομματικά τζάκια (και το «ποίμνιο») της Αθήνας, που έχουν εθιστεί  στην «αρπαχτή» και στο «life style».

Δεν είναι τυχαίο ότι στις δημοσκοπήσεις το μόνο ποσοστό  ελληνικού πληθυσμού που καταγράφεται ως υποστηρικτές των ανθελληνικών θέσεων και διεκδικήσεων της Τουρκίας και των Σκοπίων, καταγράφεται στην «προοδευτική» Αθήνα!

Β) Δημιουργία στρατηγικού σημείου διοίκησης και κάλυψης του ελληνικού χώρου, το οποίο δεν είναι πλέον η Αθήνα, αλλά κάποια πόλη μεταξύ της  Μακεδονίας και της Θεσσαλίας.

Μιας πόλης που θα είναι πιο κοντά στα ευαίσθητα εθνικά σύνορα, στον ευαίσθητο εθνικά Έλληνα και θα αισθάνεται τον παλμό του έθνους, του αγρότη, του φτωχού, του παραγωγού, του αδικούμενου…και όχι του Κωλο-νακίου!

Γ) Απελευθέρωση του Έλληνα από τον βρόγχο του διαμερίσματος της Αθήνας και αποκέντρωσής του προς άλλα αστικά κέντρα. Ανάπτυξη υγιών προ πάντων και πολυμελών οικογενειών.

Δ) Μείωση του κόστους των ακινήτων, που σήμερα είναι ψηλότερο από όλες τις ευρωπαϊκές και αμερικάνικες πόλεις.

Όσο κοστίζει ένα τριάρι διαμέρισμα στην Αθήνα, (200-250.000 Ευρώ) κοστίζουν δύο πανέμορφες μονοκατοικίες στην Νέα Υόρκη με μισό στρέμμα κήπο!

Η αποκέντρωση θα μείωνε την ζήτηση και κατά συνέπεια το κόστος σε όλο το φάσμα της διαβίωσης.

Ε) Ανάπτυξη της Αττικής,  του ομορφότερου πιθανόν μέρους στην υφήλιο, που σήμερα πνίγεται από κάθε είδους ρύπους, μόλυνση και από την πολιτιστική κακοποίηση και κακογουστιά.

Στ) Διασπορά και αποκέντρωση των βιομηχανιών, δίνοντας ώθηση για δημογραφική και οικονομική ανάπτυξη  και υποστήριξη της παραγωγής σε άλλες πιο υγιείς περιοχές της χώρας, αφού το κόστος παραγωγής θα έπεφτε σημαντικά     (π.χ.. η τάδε βιομηχανία ζυμαρικών  και γάλακτος στην Αθήνα  ή στην Πάτρα, όπου δεν παράγεται ούτε το ένα ούτε το άλλο προϊόν, πληρώνει τα ίδια  έξοδα για να φέρει το σιτάρι και το γάλα από τα Γιαννιτσά στην έδρα της με το να το φέρει από την Ουκρανία ή την Ουγγαρία.

Αν όμως ήταν εγκαταστημένη στα Γιαννιτσά, θα έπαιρνε αναγκαστικά το ντόπιο σιτάρι και το ντόπιο ελληνικό γάλα, θα αναπτύσσονταν η τοπική οικονομία  και στο τέλος ο καταναλωτής στην Ελλάδα θα  αγόραζε και   ελληνικό προϊόν, και πολύ φθηνότερα).

Ζ) Απομάκρυνση  του κράτους και του ΄Έθνους από αυτό το θανατηφόρο σφιχταγκάλιασμα των  συνδικάτων του δημοσίου τομέα, του πλέoν  ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟΥ οργανισμού του κράτους, που είναι η διάδοχη κατάσταση των Αγάδων, των Κοτζαμπάσηδων και των Σπαχήδων.

Καλύτερη και λιγότερο διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση, θα σήμαινε  και ευημερία για όλο το Έθνος.

Η) Απομάκρυνση  του κράτους και του ΄Έθνους από το θανατηφόρο σφιχταγκάλιασμα των πολιτικών τζακιών, των διαπλεκομένων και των μεγαλοεργολάβων, των οποίων ο ιστορικός ενδοτισμός αρχίζει  από τις αρχές του 20ου  και κάποιων ακόμα από το 1821.(«Τι Μπραίμης τι Ζαΐμης», στρατηγού Μακρυγιάννη απομνημονεύματα)

Θ) Απελευθέρωση του ΄Έθνους  από αυτόν τον διεφθαρμένο και εκβιαστή αθηναϊκό  τύπο, σταθερό εκφραστή  ξένων και ανθελληνικών συμφερόντων, που ελέγχεται από τα ίδια τζάκια και πιέζει μόνο προς το συμφέρον των ιδιοκτητών του!

(Ο τύπος των Αθηνών π.χ. συνέβαλε από κοινού με τους Τούρκους και τους «συμμάχους» στην μεγαλύτερη εθνική συμφορά, την Μικρασιατική Καταστροφή. Πρωτοπόρος της ιδεολογίας «Μικρά και ένδοξος Ελλάς» και «φέρτε τα παιδιά μας πίσω από την Μικρασία», η εφημερίδα «Καθημερινή» τότε.

Συμβάλει επίσης κάθε τόσο στην παραπληροφόρηση, στην αποδόμηση του έθνους (απεθνικοποίηση) και στον εκφυλισμό του λαού σε ζωτικά  ζητήματα, όταν αυτά  δεν ταυτίζονται με τα συμφέροντα του εκδότη και του κόμματος που υπηρετεί).

Ι) Η Αθήνα έχει συγκεντρώσει το 50% του ελληνικού πληθυσμού, το σύνολο της βιομηχανίας και εσχάτως και της ενέργειας.

Απλοί λόγοι  στρατηγικής είναι απαγορευτικοί για την δημιουργία ΟΛΩΝ των εργοστασίων ενέργειας (όπως εγκρίθηκαν τον Ιούλιο του 2007  από το Υπ. Ανάπτυξης και  τα 5 νέα εργοστάσια ρεύματος να γίνουν στην Βοιωτία) και όπλων στο Λαύριο και στην Θίσβη Βοιωτίας.

Σε ενδεχόμενη σύρραξη με την Τουρκία,  το κτύπημα στον πληθυσμό και στην βιομηχανία θα είναι μοιραίο, επειδή θα είναι μισής ώρας υπόθεση για την τουρκική αεροπορία, ακαριαίο και ολοκληρωτικό, χωρίς να μπορέσει η Ελλάδα να αντισταθεί. Απλά θα επιστρέψει στην λίθινη εποχή!

ΙΑ) Η Αθήνα   είναι μια κακόγουστη, άσχημη και βρωμερή πόλη. Είναι μια πόλη από το μέλλον, όπου οι άνθρωποι μεταβάλλονται τεχνητά σε  υβρίδια  με τα ψυχολογικά πειράματα  που γίνονται σε βάρος τους και τα δηλητήρια που τρώνε  και αναπνέουν.

Είναι μια πόλη όπου γίνεται πείραμα δημιουργίας  ανθρώπων υβριδίων, που θα κατοικούν την Ελλάδα  στο μέλλον. Είναι εν κατακλείδι, μια ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ πόλη

ΙΒ) Η ανάπτυξη που θα έφερνε στο ΑΕΠ το κτίσιμο μιας νέας πρωτεύουσας (σκεφτείτε μόνο το μέγεθος των κατασκευαστικών έργων) θα ήταν τρομακτική. Η ανάπτυξη αυτή θα  τροφοδοτούνταν  από τη νέα πρωτεύουσα για τουλάχιστον 30 χρόνια και η Ελλάδα θα ξεπερνούσε σε Εθνικό Πλούτο ακόμα και την Ολλανδία! (δείτε το παράδειγμα του Καζακστάν με την Άλμα –Ατα και την Αστάνα, τον ρυθμό ανάπτυξης 8% που θα είναι σταθερός για 30 χρόνια λόγω της ανάπτυξης της Αστάνα…).

ΙΓ)  Λόγοι καθημερινοί, ποιότητας ζωής και ασφάλειας.

Όπως η κίνηση στους δρόμους, η αδυναμία εξυπηρέτησης των ασθενοφόρων, το παρκάρισμα, που είναι πλέον αδύνατο και μπλοκάρει όλους τους δρόμους, η έλλειψη πόσιμου νερού,  που θα καταστεί τα επόμενα χρόνια ζωτικότατο πρόβλημα,   η έλλειψη καθαρού αέρα, τα λύματα,  η αδυναμία επιβολής της νόμιμης τάξης, η εγκληματικότητα, οι κουκουλοφόροι, τα άβατα στα Εξάρχεια, τα γκέτο των λαθρομεταναστών … και πολλά αλλα που δεν υπάρχει καμία απολυτως περίπτωση καποτε να διορθωθούν διότι τέτοια είναι η δομή της πόλης αυτής.

ΙΔ)τέλος λόγοι  ιδεολογικοί, πρέπει να συμβολίζουν αυτή την επιχειρούμενη αναγέννηση.

Η αλλαγή πρωτεύουσας έχει οπωσδήποτε τον συμβολισμό της γέννησης του νέου.

Της αναγέννησης, της επανίδρυσης του κράτους, της ελπίδας. Δυστυχώς η «επανίδρυση του κράτους»  που είχε ως σύνθημα  κάποια κυβέρνηση, περιορίστηκε στο ίδιο επίπεδο που είχε η «αλλαγή», κάποιας προηγούμενης. Περιορίστηκε μόνο στην κατάργηση της σχολικής ποδιάς και στο αυτόματο διαζύγιο.

Ποιοι μίλησαν μέχρι σήμερα για την αλλαγή πρωτεύουσας; Υποθέτουμε πολλοί. Μόνο που δεν τους γνωρίζουμε όλους. Πρώτος ήταν ο Ακαδημαικός Σόλων Κυδωνιάτης το 1959.

Παρότι καταγωγής από την Τρίπολη Αρκαδίας επιχειρηματολόγησε με σθένος υπέρ της Θεσσαλονίκης.
Την Θεσσαλονίκη είχε στον προγραμματισμό του και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974.

Το 1990, κυκλοφόρησε μια απόρρητη έκθεση των Αμερικανών (την δημοσίευσε ο Οικονομικός Ταχυδρόμος) πού προέβλεπε τα δεινά για την Ελλάδα από την πτώση των σοσιαλιστικών καθεστώτων (οικονομικά-πολιτικά- εθνικά) και καλούσε σε άμεση μεταφορά της κυβέρνησης σε πόλη της Μακεδονίας, αλλά όχι στην Θεσσαλονίκη.

Καλούσε μάλιστα την ελληνική πολιτεία να μην κάνει κανένα άλλο έργο υποδομής στην Αθηνά, ώστε να λειτουργήσει η «αυτόματη –αυτορυθμιζόμενη αποκέντρωση».

Δυστυχώς οι Αμερικανοί (αν και είναι η μόνη φορά που συμβούλευσαν την Ελλάδα για κάτι σωστό)  δεν εισακούστηκαν και η Ελλάδα υφίσταται έκτοτε τα επίχειρα της λαθρομετανάστευσης, του «μακεδονικού», των «Ολυμπικ Γκέιμς», των έργων της Αθήνας που κατατρώνε την ψυχή της Ελλάδος, χωρίς να φέρνουν ουσιαστικά και καμία βελτίωση στην ζωή του 50% των Ελλήνων πού έχουν μαντρωθεί σε αυτήν.

Έγινε η μοναδική χώρα της Ευρώπης  που αντί να έχει όφελος από την λαθρομετανάστευση, υφίσταται τεράστιες ζημιές, οικονομικές, εθνικές,  κοινωνικές, υγειονομικές  κ.λ.π.

Υπάρχουν πολλά κράτη τα οποία  έχουν ως πρωτεύουσα την εθνική τους πρωτεύουσα, δηλ. πόλη στην οποία δημιουργήθηκε η εθνική ιδεολογία, η εθνική αφύπνιση, η εθνογένεση και οι διεργασίες για την δημιουργία εθνικού κράτους (π.χ. εθνικές πρωτεύουσες είναι το Παρίσι για τους Γάλλους, το Λονδίνο για τους Άγγλους, η  Άγκυρα {διότι εκεί δημιουργήθηκε η ιδέα δημιουργίας τουρκικού έθνους, ενώ η Κων/πολη συμβόλιζε το Οθωμανικό}).

Υπάρχουν όμως και πολλά κράτη που  έχουν ως πρωτεύουσες απλά διοικητικά κέντρα, τα οποία επέλεξαν με κριτήρια γεωπολιτικά και στρατηγικά, όπως η  Βόννη και  η Βαιμάρη  για τους Γερμανούς, η Μαδρίτη για τους Ισπανούς, το Τόκιο, που έγινε νέα πρωτεύουσα για  να ρίξουν οι Ιάπωνες τις ακριβές τιμές των ακινήτων.

Η Βραζιλία έκτισε την νέα της πρωτεύουσα, την Brasilia, μόλις σε 3 χρόνια το 1970. Το Καζακστάν μετέφερε την Άλμα Ατα το 2000, κτίζοντας νέα πρωτεύουσα, την Αστάνα,  ξοδεύοντας μόλις 8 δις $, τα μισά δηλαδή απ’ όσα ξόδεψε η κα Αγγελοπούλου για το Ολυμπιακό φαγοπότι.

Επιπλέον απέκτησε ρυθμό ανάπτυξης 8%, που λόγω της πολύπλευρης ανάπτυξης της νέας πρωτεύουσας, που θα συνεχιστεί ακόμα 30 χρόνια, θα διατηρήσει αυτόν τον ρυθμό ανάπτυξης ίσως  και μεγαλύτερο, ξεπερνώντας σε ΑΕΠ χώρες όπως η Βρετανία και η Ιταλία, πού σήμερα συμμετέχουν στους 8 πλουσιότερους του κόσμου, στην G8!

Ακόμη και η Περσία δεν ανασύστησε τα Σούσα, την Περσέπολη και το Ισφαχάν, αλλά έκτισε μια νέα πόλη την Τεχεράνη, για στρατηγικούς και οικονομικούς λόγους. Και το Ιράκ επίσης  δεν πήγε στην Βαβυλώνα, αλλά στην Βαγδάτη, που το 1900, είχε  24.000 κατοίκους.

Η Αθήνα, αφού η ελληνική εθνογένεση (η ελληνική εθνογένεση δεν σηματοδοτεί την δημιουργία κάτι νέου, την αντικατάσταση του “έθνους” από το “nation”, αλλά την αφύπνιση του παλαιού, του προϋπάρχοντος.

Σε αντίθεση με την Ιταλία π.χ., που πρώτα έγινε κράτος από ανομοιογενείς πληθυσμούς- τους ελληνικής καταγωγής νότιους, τους Λατίνους και τους κελτογερμανούς του βορά, αναγκάζοντας τον πρωθυπουργό Κρίσπι να πει στην Βουλή, μόλις έγινε η ένωση το 1871, το περίφημο:

«Φτιάξαμε κράτος, τώρα απομένει να φτιάξουμε και έθνος- “natio”».) έλαβε χώρα στα Γιάννενα, στην Μοσχόπολη Κορυτσάς και στην Κωνσταντινούπολη  και όχι στο ανύπαρκτο χωριό των 3.500  αλλόγλωσσων κατοίκων όπως ήταν τότε, δεν   είναι λογικό   και δεν έχει και το ιστορικό δικαίωμα να εξακολουθεί να είναι και να θεωρείται πρωτεύουσα του Ελληνισμού με τα  τόσα   καταστροφικά μειονεκτήματά της.

Η μη έγκαιρη αλλαγή της πρωτεύουσας, δημιούργησε όλα τα δεινά για τον Ελληνισμό.

Δημιουργήθηκε έτσι στην Αθήνα μια τάξη αστών  χωρίς  εθνική συνείδηση, με  άνομα συμφέροντα, η οποία αντέδρασε σθεναρά σε κάθε εθνική ιδέα και προσπάθεια αναγέννησης αυτού του κράτους.

Είναι ενδεικτικό της «εθνικής συνείδησης» που είχαν το γεγονός ότι, το μεγαλύτερο πρόβλημα των πολιτικών και των αστών αυτής της πόλης  μετά την ανεξαρτησία, έγινε το θέμα των «Ετεροχθόνων» με αναρίθμητους προβληματισμούς εντός και εκτός κοινοβουλίου.

Το θέμα δηλαδή αν έχουν δικαίωμα σε κείνο το αρχικο μικρό ελληνικό κράτος να εγκατασταθούν να ζήσουν, να πολιτευθούν και δραστηριοποιηθούν Έλληνες από την Ήπειρο, την Θεσσαλία, την Μακεδονία, την Πόλη, την Μ. Ασία …

Οι «Ζαΐμηδες»  και οι «Νοταράδες»  που είχαν πιάσει τα πόστα της Αθήνας (κατά τον λόγο του Μακρυγιάννη, που εξ αιτίας αυτών «σιχάθηκε το ρωμαίικο»), βοηθούμενοι και από τις περιρρέουσες ιδεολογίες της εποχής, στις οποίες συμμετείχε ακόμα και ο Παπαρηγόπουλος, ο οποίος από την άλλη αγωνίζονταν,  να αποδείξει πως ο Φαλμεράυερ,  ήταν εσκεμμένα ανθέλληνας,  θεωρούσαν ως Έλληνες την καταγωγή μόνο όσους ζούσαν μέχρι την Λαμία και τους βορειότερους ως Έλληνες κατ΄ επιλογή τους!

Θαυμάστε την απάντηση που έδωσε στους «Ζαΐμηδες» ο σύντροφος του μεγάλου Ρήγα Φεραίου, ο Χριστόφορος Περαιβός, στην Εθνοσυνέλευση της 7ης  Μαρτίου 1844.

«..Λοιπόν οι Ζωσιμάδαι εκείνοι, οι στύλοι της ελληνικής αναγεννήσεως, δια τούτο εκκένωσαν τους θησαυρούς των εις την εκπαίδευσιν και τον φωτισμόν  του Έθνους όλου, δια να κηρύξωμεν σήμερον ότι Έλληνες δεν είναι οι Ηπειρώται;

Λοιπόν το Σούλι το ηρωικόν Σούλι, δια τούτο δυο έτη εβάσταζε τον χείμαρον  εξήντα χιλιάδων  μαχίμων τουρκαλβανών, ετοίμων να πλημυρίσωσιν εις την αρχήν της επαναστάσεως την ήδη ελευθέρα Ελλάδα, δια να είπωμεν σήμερον, ότι οι Σουλιώται δεν έχουν ίσα δικαιώματα με τους λοιπούς Έλληνας;

Λοιπόν η Θεσσαλία, η Μακεδονία, η Ήπειρος, δια τούτο ήσαν προπύργια του ελληνικου πολέμου;… Μη αδελφοί, δια το όνομα του Θεού!

Ας μη προξενήσωμεν τοιαύτην ανίατον πληγήν εις την αγαπητήν πατρίδα! Μη , δια λόγους μικρούς εφήμερων συμφερόντων και παθών, θυσιάσωμεν συμφέροντα κοινά, γενικά, μεγάλα, αιώνια!

Θα φιλονικούμεν ακόμα για το πόσους περισσότερους Έλληνας ν΄αποκλείσωμεν;»

Για να περάσουμε και στην κρατική  «επιστημονική» στήριξη του ανθελληνισμού της Αθήνας, με τον Πρόεδρο της Αρχαιολογικής Εταιρείας  Ρίζο Νερουλό, να δηλώνει  το 1841 ότι :

« Ο Φίλιππος έπραξε και κάτι άλλο από την νίκη (στην Χαιρώνεια) ΟΛΕΘΡΙΟΤΕΡΟΝ. Εγένησε τον Αλέξανδρον».

Τακτική βεβαια που ακολουθεί και σήμερα η Αθήνα, καθώς δεν θεωρεί τους ακόμα τους Μακεδόνες Έλληνες, αφού  πέραν της στήριξης που παρέχει στα Σκόπια, ακόμα και το Άγαλμα του Μεγάλου Αλέξανδρου  κρύβει επί 15ετια στις αποθήκες του Δήμου στον  Ζωγράφο,  αφού υπάρχουν αντιδράσεις τόσο από την σημερινή Αρχαιολογική Εταιρεία (γιατί άραγε αντιδρά  η Αρχαιολογική Εταιρεία;), αλλα και από την κυρία Μπακογιάννη, που ως Δήμαρχος ξήλωσε το βάθρο με την επιγραφή που έστησε ο κ. Αβραμόπουλος για τον ανδριάντα του Αλέξανδρου, επί των οδών Διάκου και Αμαλίας) και ως Υπουργός των εξωτερικών απαγόρευσε το στήσιμο του ανδριάντα.

Αυτή ήταν η Αθήνα  και αυτή η αστική της τάξη και ο αθηναϊκός τύπος!

Όμως για λόγους ιστορικούς, λόγω της συμβολής της Αθήνας στην γένεση της Δημοκρατίας, πριν 2.500 χρόνια, θα μπορούσε να παραμείνει τιμητικά το κοινοβούλιο (όπως συμβαίνει και σε άλλα κράτη, να έχουν αλλού το κοινοβούλιο και αλλού την έδρα της κυβέρνησης), αφού βέβαια αλλάξει και το πολιτειακό σύστημα με την δημιουργία  Γερουσίας, σώματος που θα αποκλείσει την διαφθορά και θα μοιράσει ισοδίκαια  πόρους και ανάπτυξη σε πρωτεύουσα και Επαρχία (ένας Γερουσιαστής από κάθε νομό, ανεξαρτήτως πληθυσμού), εκλογή Προέδρου από τον λαό  και θεσμοθέτησης του Δημοψηφίσματος για τα εθνικά θέματα εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής, πράγμα που το σύνταγμα της Ελλάδος το απαγορεύει με πονηρία, γενόμενο έτσι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ  ΚΑΤ΄ ΕΠΙΦΑΣΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ   στην Ευρώπη.

elkeda