Τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα την τελευταία διετία αποτελούν μια πρωτόγνωρη εμπειρία για οικονομολόγους, ιστορικούς, ερευνητές, πολιτικούς αλλά και τους πολίτες.

 Το ένα πρόγραμμα -για τη μείωση του ελλείμματος και του χρέους- μετά το άλλο (επικαιροποιημένο) το οποίο επιβάλλεται στην ουσία από την τρόικα και συμφωνείται με την κυβέρνηση, αποτυγχάνει να αντιμετωπίσει το οξύ πρόβλημα χρέους.

 Τα νέα μέτρα του μεσοπρόθεσμου, σκληρότερα από τα προηγούμενα, δεν πρόκειται να οδηγήσουν σε θεραπεία της κατάστασης και σύντομα θα αποδειχθεί για μια ακόμη φορά πως η συνταγή-από το εξωτερικό- ήταν λάθος.

Είναι γεγονός και έχει αναγνωριστεί και από την κυβέρνηση ότι οι σκληρές αποφάσεις που περιλαμβάνονται στο μεσοπρόθεσμο δεν πλήττουν μια μόνο κοινωνική τάξη. Οι συνέπειες είναι οριζόντιες, αφορούν, επιχειρηματίες, επαγγελματίες, μισθωτούς, συνταξιούχους. Δεν λαμβάνεται υπόψη η μεγαλύτερη ύφεση που προκαλούν αλλά και η σοβαρή διαρραγή του κοινωνικού ιστού. Κάτι ψέλλισαν περί αυτού οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Σύνοδο Κορυφής τον περασμένο μήνα και περιμένουμε την υλοποίηση των υποσχέσεων.

Το πρόβλημα των δημοσιονομικών αποκλίσεων και του δανεισμού έχει ιστορία στη χώρα μας καθώς εφαρμόστηκε το ασύνηθες φαινόμενο να εμφανίζεται λίγο μετά τη μεταπολίτευση μόνιμα έλλειμμα στον προϋπολογισμό του κράτους. Οι ελλειμματικοί προϋπολογισμοί επαναδιανέμουν τον πλούτο και την ευημερία από «το μέλλον στις τωρινές γενεές».

Στην αξιολόγηση του εθνικού προγράμματος μεταρρυθμίσεων από τις υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που έγινε πριν από λίγες ημέρες εμπεριέχονται καθόλου κολακευτικές παρατηρήσεις για τη χώρα μας.

Η Ελλάδα, τονίζεται χαρακτηριστικά, αφότου υπέβαλε το πρώτο πρόγραμμα σταθερότητας το Δεκέμβριο του 2000 -λίγο μετά την απόφαση να υιοθετήσει το ευρώ [EUR=X]  – το οποίο έθετε ως μεσοπρόθεσμο στόχο την ισοσκέλιση της δημοσιονομικής θέσης, ουδέποτε τον πέτυχε. Και ακόμη χειρότερα «το έλλειμμα του προϋπολογισμού ποτέ δεν ήταν κατώτερο του 3% του ΑΕΠ».

«Οι δημοσιονομικοί στόχοι δεν επιτυγχάνονταν ποτέ παρά το ευμενές οικονομικό περιβάλλον λόγω της συστηματικής υπέρβασης των δαπανών, της ενδημικής φοροδιαφυγής και των σταθερά υπεραισιόδοξων προβλέψεων ως προ τα φορολογικά έσοδα».

«Το μέγεθος του δημόσιου τομέα αυξήθηκε από το 44% του ΑΕΠ το 2000 σε περισσότερο από 50% το 2009, όχι μόνο απορροφώντας τη διαθέσιμη εξωτερική χρηματοδότηση αλλά και παραγκωνίζοντας πόρους του ιδιωτικού τομέα με συνέπεια την εξασθένηση της οικονομικής επίδοσης», καταλήγει η αξιολόγηση.

Όλα αυτά θα έπρεπε να μην συμβούν. Τώρα όμως πρέπει να διορθωθούν. Το αναγνωρίζουν οι πάντες. Η διόρθωση δεν μπορεί να γίνει χωρίς αναπτυξιακά μέτρα. Και δυστυχώς το μεσοπρόθεσμο δεν περιλαμβάνει ψήγμα αναπτυξιακών μέτρων, παρά μόνο εισπρακτικά.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΛΑΚΟΥΤΣΗΣ